Η γοητεία και η αξία του αναπάντεχου....

(Η ομπρέλα μου στην παραλία της καρδιάς μου.. Την φωτογραφία μου την έστειλε ο αγαπημένος μου Ζ. μόλις έβαλαν τα καρτελάκια. Αν κοιτάξετε λίγο πιο κοντά θα δείτε, γράφει 7Α)...


Έχω καιρό να γράψω… Και δεν σας κρύβω πως ήρθαν πολλές φορές που αναρωτήθηκα αν το blogάκι έχει ξεχαστεί από τους πάντες, όμως τα στατιστικά μου απάντησαν πως όχι, μπαίνει ακόμα κόσμος αρκετός κάθε μέρα και αυτό είναι ανακουφιστικό.Το να νοιώθεις πως δεν σε ξέχασαν εννοώ...

Τις τελευταίες μέρες γράφω περισσότερο από ποτέ.. Ξεκινάω από το πρωί και τελειώνω βράδυ και το μυαλό μου γίνεται πουρές, αλλά παρόλα αυτά θα υπάρχουν πάντα πράγματα που δεν θα μπορώ να τα γράψω πουθενά αλλού πέρα από εδώ.. Που δεν χωράνε και δεν ταιριάζουν σε καμιά στήλη και σε κανένα περιοδικό. Αυτό σκεφτόμουν χτες το βράδυ αργά, μάλλον σήμερα νωρίς το ξημέρωμα, χαζεύοντας τα παγάκια να λιώνουν μέσα στο ποτήρι με την έκτη – ή μήπως ήταν η έβδομη- βότκα της βραδιάς. Αυτό και την σημασία του αναπάντεχου στην ζωή. Στην ζωή μου..

Δεν ξέρω αν φταίει ο χαρακτήρας μου ή το μυαλό που κουμαντάρω, πάντως όλα τα σημαντικά και τα ενδιαφέροντα μέχρι τώρα μου ήρθαν όταν δεν τα περίμενα καθόλου.. Ακόμα χειρότερα – ή καλύτερα- όταν είχα αποφασίσει να κάνω ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κατέληξα να κάνω τελικά. Δουλειές, άνθρωποι, σχέσεις, φιλίες, τα πάντα όλα.. Από εκεί που είπα πως θα προσπαθήσω να μείνω για πάντα έφυγα τρέχοντας και εκεί που είπα πως θα μείνω μέχρι να τελειώσει το fun έμεινα μια ζωή.. Όποτε αποφάσισα απογοητευμένη να κλείσω τις πόρτες της ζωής μου σε καινούριους ανθρώπους γνώρισα φίλους καρδιάς και φορές που τις άνοιξα διάπλατα ήρθαν κάποιοι που δοκίμασαν να με ποδοπατήσουν.. Και με τις δουλειές το ίδιο.. Ότι ξεκίνησα σοβαρά και με προοπτικές μου τελείωσε σε χρόνο ρεκόρ και ότι άρχισε σαν παιχνίδι είχε σαν αποτέλεσμα πράγματα για τα οποία θα είμαι περήφανη για πάντα…

Νομίζω λοιπόν πως τελικά - σε ότι με αφορά τουλάχιστον- είναι αυτή η προοπτική του απρόοπτου που με κρατάει όρθια όταν όλα γύρω μου καταρρέουν.. Που με κρατάει παιδί μέσα μου όσο τα χρόνια περνάνε, που μου δίνει την δύναμη να συνεχίζω να δίνω το 100% μου σε όλες τις σημαντικές σχέσεις μου, και που τραβάει γύρω μου τους πιο αταίριαστους μεταξύ τους εκ πρώτης όψεως ανθρώπους, που όμως έχουν περισσότερα κοινά απ΄ότι δείχνουν… Κυρίως την τρέλα με την καλύτερη των εννοιών και τους ανοιχτούς ορίζοντες… Και την διάθεση να ρισκάρουν και την τόλμη να εκτεθούν, και πάνω και πέρα απ' όλα την επιθυμία να δώσουν και να πάρουν χωρίς τσιγκουνιές και χωρίς μπακαλίστικα τεφτέρια... Έτσι θα περιέγραφα με μερικές λέξεις τους καλύτερους μου φίλους και τους ανθρώπους που αγαπώ στο κόσμο πιο πολύ...

Πίσω στο ανάπαντεχο, αυτό το καλοκαίρι που μπήκε στην ζωή μου με τις χειρότερες προοπτικές, με μένα απογοητευμένη, πληγωμένη, και αποφασισμένη να κλείσω πόρτες και παράθυρα και να απομονωθώ για καιρό περιχαρακωμένη μέσα στα γνωστά και τα σίγουρα μου, και με τον κόσμο γύρω μου να ζει στην σκιά και το άγχος μιας επερχόμενης καταστροφής  – μνημόνια, ΔΝΤ, κρίση, αγανακτισμένοι και όλα τα σχετικά- έφερε τελικά μαζί του όλα εκείνα που είχα αποκλείσει μέσα μου με βεβαιότητα… Μια δουλειά που με κάνει να κουράζομαι απίστευτα αλλά μου αρέσει πολύ, μια φιλία που νομίζω πως ήρθε για να μείνει, την επιβεβαίωση για ακόμα μια φορά πως είμαστε ακόμα ζωντανοί, στην σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα και πως τα δύσκολα μας κλονίζουν αλλά δεν μας γκρεμίζουν τελικά, και κάτι ακόμα που μοιάζει με πονηρό κλείσιμο του ματιού, δώρο από τις δυνάμεις που παίζουν σκάκι με την ζωή μας αποκλειστικά για μένα, για να εμπεδώσω πια μια και καλή πως όταν εμείς κάνουμε σχέδια, το σύμπαν ξεκαρδίζεται…

To make a long story short, είμαι καλά, είμαι χαρούμενη, είμαι ήρεμη, και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό νοιώθω πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι μου και το δέρμα μου να ανατριχιάζει από την προσμονή εκείνων που θα έρθουν.. Που έχουν ήδη έρθει μάλλον αλλά θέλω να τα απολαύσω και να τα ζήσω και να τα χορτάσω χωρίς βιασύνη.. Και χωρίς λάθη αν γίνεται παρόλο που αυτό κι αν δεν το έχω καταφέρει ποτέ... Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, έτσι δεν είναι? Και αν έμαθα κάτι βασικό όλα αυτά τα πολλά χρόνια που πέρασαν είναι πως στην ζωή σημασία έχουν οι στιγμές. Και οι λεπτομέρειες. Και η ενέργεια που παίρνουμε και που δίνουμε από τα πάντα και στα πάντα… Και έτσι, εύχομαι αυτό το καλοκαίρι που μόλις μπήκε να είναι γεμάτο ενέργεια και στιγμές.. Και χαμόγελα, και αγάπη, και νοιάξιμο, και όλα αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που κάνουν την ζωή μας να έχει αξία ανεκτίμητη.. Και οκ, να έχει και κάτι ακόμα.. Το σύμπαν ξέρει, και νομίζω πως φροντίζει για μένα καλύτερα από ποτέ…:-)

Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά.. Μέχρι να τα ξαναπούμε σας αφήνω με εικόνα απολύτως καλοκαιρινή και με το τραγουδάκι που ντύνει σαν μουσικό χαλί τα όνειρα μου τον τελευταίο καιρό.... Η λατρεμένη Ειρήνη Δούκα - φωνάρα και κουκλάρα- στην μετά C-Real εποχή της τα σπάει, και εμένα οι στίχοι αυτοί μου φαίνονται οι πιο αισιόδοξοι ever. Ίσως γιατί εγώ είμαι καλοκαίρι, μέσα και έξω, και μια ζωή θα φεύγω από τον χειμώνα και το σκοτάδι για να συναντάω το φως...

By TwitterButtons.com

Εξελίξεις...

Και εκεί που η πνευμονία με είχε ρίξει σε - σχεδόν- απραξία, οι εξελίξεις στην ζωή μου είναι πάλι ραγδαίες... Μια πρόταση για δουλειά που δεν μπορούσα να αρνηθώ με τίποτα ήρθε έτσι ξαφνικά για να με ξεσηκώσει και να με βάλει πάλι σε πρόγραμμα και μάλιστα σφιχτό. Δεν παραπονιέμαι, σε μια εποχή που το να βρεις δουλειά είναι σχεδόν σαν να κερδίζεις το τζακ ποτ μου ήρθε σαν δώρο το ότι θα ασχοληθώ πάλι με το λατρεμένο νησάκι, έστω και αν θα χρειαστεί να περάσω από την άλλη πλευρά του εκδοτικού ποταμού.. Και έτσι, την Παρασκευή σαν μαθήτρια που επιστρέφει στο σχολείο, πήγα πρώτη μέρα στην δουλειά... Και παρόλο που μου φάνηκε κάπως παράξενο μια που έχω πολλά χρόνια να μπω στην διαδικασία του να πηγαίνω σε ένα γραφείο έστω και για μερικές μέρες την εβδομάδα, δεν σας κρύβω πως η ιδέα με γεμίζει ενθουσιασμό.. Καινούριοι συνεργάτες, άνθρωποι που ήξερα από παλιότερα και που με αγκάλιασαν με ζεστασιά, άλλο περιβάλον, άλλα σχέδια και άλλες ιδέες αλλά ο ίδιος δημιουργικός πυρετός, και τελικά όλα έρχονται όπως πρέπει όταν πρέπει, και αυτό είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο... Και ελπίζω πραγματικά αυτή η δεύτερη συνάντηση μου με την ΙΜΑΚΟ να πάει καλά  και να κρατήσει...

Μαζί με όλα αυτά, η απόφαση μου να πάψω να σπαταλάω την ενέργεια και κομμάτια από τον εαυτό μου δεξιά και αριστερά παραμένει και έτσι μετά από μια ανακατάταξη ανθρώπων και σχέσεων νοιώθω πως οι ισορροπίες στην ζωή μου - και κυρίως μέσα μου- έχουν επιστρέψει εκεί που τις ήθελα... Και σκοπεύω να τις διατηρήσω έτσι, οπότε τον λίγο χρόνο που θα μου μένει πια σχεδιάζω να τον αφιερώνω στους ανθρώπους και τα πράγματα που έχει ανάγκη η ψυχή μου για να γεμίζει και να χαμογελά... Έτσι, το blogάκι αναγκαστικά θα μπει ξανά σε δεύτερη, για να μην σας πω σε τρίτη μοίρα... Δεν λέω αντίο, θα επανέρχομαι όταν θα έχω κέφι και χρόνο και πράγματα να πω... Και στο μεταξύ θα με βρίσκετε κάθε Τετάρτη στην εβδομαδιαία στήλη μου στο FnL Guide, κάθε μήνα στις σελίδες του Nitro, στο διαδικτυακό Thea , και στο Mykonos Life που θα κυκλοφορήσει στα τέλη Ιουνίου.. Ελπίζω πραγματικά να χαίρεστε για μένα και η θετική ενέργεια όσων από σας  με αγαπάτε να εξουδετερώσει την αρνητική εκείνων που ξέρω πως θα στραβώσουν με τα νέα μου... Φιλιά πολλά, να γελάμε όσο μπορούμε πιο πολύ και να περνάμε υπέροχα....  

Υ.Γ. Σας αφήνω προς το παρόν με φωτογραφία ανοιξιάτικη σαν τα κέφια μου και με τραγουδάκι υπέροχο του Vassilikos. Αυτό που είναι επίσης υπέροχο όμως είναι το video clip που σας προτίνω να το δείτε, θα σας φτιάξει την διάθεση με χίλια... ΧΧΧΧ

Βαθιά ανάσα και ροζ.

Οι μέρες περνάνε παράξενα και δύσκολα. Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, γύρω μας, με όλη αυτή την βία που θυμίζει καζάνι που βράζει έτοιμο να ξεχυλίσει και με όλα αυτά τα απολύτως δυσάρεστα νέα που ακούμε διαρκώς στις ειδήσεις ή διαβάζουμε σε εφημερίδες και sites, όση αισιοδοξία και να διαθέτει κανείς προσγειώνεται απότομα σε μια πραγματικότητα που δεν ταιριάζει καθόλου ούτε με την άνοιξη ούτε με τις λιακάδες... Και καμιά φορά, όταν ξυπνάω το πρωί και χαμογελάω νοιώθω σχεδόν τύψεις που ελπίζω ακόμα και που επιμένω να βλέπω το χρώμα μέσα στο μαύρο, τουλάχιστον στα μικρά που αποτελούν το προσωπικό μου σύμπαν. Δεν είναι που δεν νοιάζομαι, κάθε άλλο, είναι που μου είναι αδύνατον να αντέξω την μιζέρια για πολύ. Ούτε καν για λίγο για να είμαι ειλικρινής. Και έτσι, αντιστέκομαι, όσο μπορώ, με χαμόγελο. Η χαρά υπάρχει ακόμα γύρω μας - και μέσα μας φυσικά-  στους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε και αυτοί, στις μικρές στιγμές της καθημερινότητας που δεν έχουν να κάνουν με την τιμή αλλά με την αξία τους, και σε όλα όσα κάνουν την ψυχή μας να φουσκώνει από ευτυχία. 

(Η υπέροχη αυτή φωτογραφία είναι του Βαγγέλη Πατεράκη)

Καμιά φορά κάνουμε το λάθος να ξεχνάμε πόσα πολλά είναι αυτά που έχουμε στ΄αλήθεια. Χανόμαστε μέσα σε αναζητήσεις και διεκδικήσεις που δεν έχουν αληθινό νόημα, δεν είναι τα πράγματα που κάνουν την ζωή μας καλύτερη και πρέπει να μάθουμε κάποια στιγμή να σκεφτόμαστε και να υπάρχουμε έξω και πέρα από αυτά. Κάποτε αναγκάστηκα να στερηθώ για καιρό ακόμα και τα αυτονόητα. Και πέρα από την παρουσία των δικών μου ανθρώπων που πονούσε κάθε λεπτό σαν μαχαιριά, αυτό που μου έλειψε απ' όλα πιο πολύ ήταν τα μικρά πράγματα που δεν μπορούσα να έχω. Τα μεγάλα ούτε που τα σκέφτηκα ποτέ. Ένας καφές στην λιακάδα, μια βόλτα, το να ανοίγω την πόρτα ότι ώρα θέλω και να φεύγω. Ή να έρχομαι. Να μαγειρεύω για φίλους και να μαζευόμαστε γύρω από ένα τραπέζι. Να χαζεύω το ηλιοβασίλεμα μέσα σε μια αγκαλιά. Ο αέρας να ανεμίζει τα μαλλιά μου. Να γελάω με την καρδιά μου. Τα χρώματα, το φως και η αίσθηση της ελευθερίας, και η υγεία πάνω και πέρα απ΄όλα.. Για μας και για τους δικούς μας ανθρώπους.  Αυτή είναι η αληθινή ευτυχία και αυτή, ακόμα την έχουμε. Οι περισσότεροι από μας τουλάχιστον. 

Και αν μπορώ να δώσω λοιπόν μια συμβουλή, που δεν μου αρέσει καθόλου να δίνω γιατί δεν είναι ούτε η θέση μου ούτε η διάθεση μου αυτή αλλά τέλος πάντων, είναι να διατηρούμε την αθωότητα και την πίστη μας στο καλό όσο μπορούμε.. Και να μένουμε αισιόδοξοι και καλοπροαίρετοι, να δίνουμε με χαρά ότι και όπου μπορούμε, να λέμε σ΄αγαπώ εκεί που πρέπει όσο πιο συχνά γίνεται, να δίνουμε ευκαιρίες, και να κρατάμε ανοιχτές τις προοπτικές και τις γέφυρες.  Ο χρόνος πάντα φέρνει αυτά που πρέπει. Και απαλύνει τις πληγές, και βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις, και εμφανίζει ευκαιρίες και λύσεις ξαφνικά.

Κάπως έτσι, από το πουθενά και εκεί που δεν το περίμενα καθόλου, εμφανίστηκαν όχι μία αλλά τρεις διαφορετικές προτάσεις για δουλειά στο νησάκι, για τις οποίες πρέπει να συζητήσω και να αποφασίσω άμεσα. Μου αρέσει τρελά η ιδέα, μου έχει λείψει τόσο το "χωριό" μου, που μου φαίνεται σαν δώρο όλο αυτό.. Και είναι κατά μια έννοια μια που συνδιάζει την διάθεση μου για αλλαγή και για φευγιό με μια απασχόληση δημιουργική που την έχω επιθυμήσει...

Θα σας πω νέα όταν θα έχω, προς το παρόν πάω να φτιάξω μια κρεμ καραμελέ που την μελετάω μέρες τώρα και σας φιλώ πολύ... Think pink, δεν έχουμε άλλο τρόπο να πορευτούμε αυτή την εποχή, αλήθεια.. Μια αλυσσίδα από αγάπη και ανθρώπους καρδιάς είναι το μόνο που θα μας κρατήσει στην επιφάνεια. Μαζί με μια βαθιά ανάσα που ειδικά μετά την πνευμονία, εγώ προσωπικά την εκτίμησα ακόμα περισσότερο... :-)

Παίρνω φόρα....

Ο Blogger ψιλο καταρρέει αυτές τις μέρες, το Facebook με κουράζει λίγο έτσι που γεμίζει κάθε τόσο με άσχετα τραγούδια και  requests για την Φάρμα (φταίει φυσικά πως έχω σταματήσει να παίζω εδώ και καιρό, βαρέθηκα τα βελάσματα) και το Twitter έχει πλάκα τελικά αλλά μάλλον γιατί είναι ακόμα αρχή και είμαστε στα μέλια... Γενικά πάντως, μετά από τόσες μέρες ταλαιπωρίας – 19 and still counting- η αλήθεια είναι πως έχω μια τεράστια λαχτάρα να βγω από το σπίτι σήμερα και να ξαναμαζευτώ αρχές φθινοπώρου. Μην σας πω τέλη… Και αν με ξέρω καλά – που με ξέρω- μόλις μου περάσει τελείως ο βήχας και αρχίσω να ξαναμπαίνω στους κανονικούς –βιολογικούς κυρίως- ρυθμούς μου, αυτό θα κάνω..

 

Η άνοιξη που μάλλον είναι με το μέρος μου τελικά δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν θα φέρει λιακάδες που θα μείνουν, και ευτυχώς δηλαδή γιατί αν αναγκαζόμουν να μένω κλεισμένη μέσα στο σπίτι με τον ήλιο έξω να λάμπει θα είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη ενώ τώρα την γλύτωσα με μια ελαφριά θλίψη… Και με τεράστια μουρμούρα σε οποιονδήποτε με πήρε έστω και ένα τηλέφωνο να δει τι κάνω, δηλαδή practically σχεδόν σε όποιον ξέρω… Ποντάρω όμως στο συγχρονισμένο μας timing και ελπίζω πως από βδομάδα που όπως όλα δείχνουν θα είμαι έτοιμη για πρωινούς καφέδες, θα κάνει και αυτή το θαύμα της…

 

Βέβαια τώρα γράφω και πίνω καυτό τσάι με μέλι – πόσο γιαγιαδίστικο Θεέ μου!- αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, έτσι δεν είναι? Και η Πολυάννα μέσα μου μετράει όπως πάντα θετικά αντί για απώλειες, και μέχρι τώρα έχουμε 6.5 κιλά που τα χάσαμε και ελπίζω πως δεν θα τα ξαναβρούμε κάπου εδώ γύρω, το μαλλί μου που μετά από δεκαπέντε μέρες λούσιμο στο σπίτι και μάσκες με κερατίνη το ίσιωσα χτες στον Βαγγέλη και είναι μακρύ κανονικά και τέλειο, μια λαχτάρα για διάφορες πρασινάδες ανεξήγητη – μαγείρεψα φοβερό σπανακόρυζο για πρώτη φορά στην ζωή μου και έχω ταράξει τις σαλάτες- και ένα σωρό υπέροχα προγράμματα για το καλοκαίρι μια που ο αγαπημένος μου αλλά και διάφοροι φίλοι έσπευσαν να μου κάνουν τρελό pampering και τους ευχαριστώ πολύ γιατί το χρειαζόμουν όσο τίποτα… 

Θα αφήσω να περάσει και η επόμενη εβδομάδα λίγο χαλαρά να πάρω τα πάνω μου και μετά… Ποιος με πιάνει!!!! Ένα θα σας πω.. Από τα πρώτα πράγματα που έχω κανονίσει είναι μάθημα μαγειρικής με τον Χριστόφορο Πέσκια με θέμα τα burgers!!! How cool is that? Και μετά λέω να πάω και μια βόλτα από τον Αστέρα να κάνω στο Matsuhisa και ένα μάθημα για black cod με sweet miso , και θα κλείσω με τον Στέλιο Παρλιάρο που θα μου μάθει τα μυστικά της τέλειας κρέμας ζαχαροπλαστικής.. In between δε, μου έχει τάξει και ο Μιχάλης Μιχαήλ μάθημα παρασκευής νουγκατίνας... Έτσι, για να είμαι λίγο προετοιμασμένη για τα κανονικά μαθήματα που θα ξεκινήσουν τέλη Σεπτεμβρίου… 

Και φυσικά, υπάρχει και το blog… Που το έχω αφήσει λίγο στην άκρη και που σκέφτηκα να το αφήσω και τελείως, να μην σας το κρύψω.. Όμως συνειδητοποίησα πως όσο και αν ήθελα να το παρουσιάσω – και να ήταν κι όλας- διαφορετικά, αυτό το blogάκι το γράφω για μένα και μόνο… Και αντικατοπτρίζει απολύτως τις διαθέσεις μου και τις περιόδους που περνάω και αυτό μπορεί να το χρωματίζει κάπως, όμως πάντα θα είναι το δικό μου διαδικτυακό σπίτι , είτε έχει τις πόρτες του ανοιχτές τέντα για να μπαινοβγαίνουν όλοι οι γνωστοί και φίλοι, είτε είναι κλειστό λόγω διακοπών γιατί έτσι πρέπει, θέλει ή μπορεί… Και έτσι, σ’ αυτή την φάση το πάω χαλαρά… Όπως πάω χαλαρά όλα τα πράγματα στην ζωή μου αναγκαστικά μια που η πνευμονία ήταν μια εντολή slow down από μόνη της που και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να παρακούσω… Και η αλήθεια είναι πως τελικά την είχα ανάγκη αυτή την – έστω και αναγκαστική- ηρεμία, και αυτές τις βαθιές ανάσες που με τόσο κόπο παίρνω τελευταία, για να βάλω τον εαυτό μου πρώτα και μετά τους γύρω μου σε τάξη… Και για να πάρω φόρα για αυτά που έρχονται βέβαια… 

 

Τα βράδια που ανοίγω τα παράθυρα έξω μυρίζει άνοιξη.. Λεμονιές, γιασεμιά, και αυτή η δροσιά που κάνει το δέρμα να ανατριχιάζει από προσμονή.. Για το κάψιμο του ήλιου το καλοκαίρι… Και είναι υπέροχη αυτή η αίσθηση των όσων ξέρεις πως θα έρθουν, γιατί τα έχεις μυρίσει στον αέρα, τα έχεις νοιώσει στην ψυχή σου και τα έχεις αγγίξει στα όνειρα σου… Το σύμπαν πάντα προειδοποιεί, και ας γελάσουν για μια ακόμη φορά οι μακριά νυχτωμένοι, καθόλου δεν με νοιάζει… Προειδοποιεί και για τα άσχημα και για τα όμορφα που μας ετοιμάζει και νομίζω πως μετά από τόσες πανωλεθρίες και ήττες μαζεμένες τον δικαιούμαι έναν θρίαμβο.. Τον έχω κερδίσει με την αξία μου.. Και θα τον απολαύσω με κάθε ίνα του κορμιού μου και με κάθε φαιό κύτταρο του μυαλού μου, σας το ορκίζομαι.. Καλημέρα, και πολλά πολλά φιλία…

Υ.Γ. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κάποιοι ανεγκέφαλοι αποφάσιζαν να πετάξουν βόμβες μολότωφ έξω από το Α.Τ. Εξαρχείων, δίπλα ακριβώς στον χώρο όπου γινόταν η λαϊκή... Ζούμε σε μια χώρα που μας διώχνει με κάθε μέσον και τρόπο και στην οποία η λογική έχει γίνει πια είδος πολυτελείας. Το ίδιο και η ασφάλεια. Κρίμα, αυτό μόνο...

Υ.Γ.2 Παρόλα αυτά, η εικονογράφηση θα είναι χαρούμενη και χρωματιστή.. Το χαμόγελο είναι η μόνη αντίσταση που μας έχει μείνει.. Μαζί με το χιούμορ μας που η αλήθεια είναι όμως πως έχει αρχίσει και αυτό να λιγοστεύει... Και να γίνεται θυμός... 

Υ.Γ.3 Δεν απαντάω στα σχόλια σας η γαϊδούρα, το ξέρω, αλλά τι να κάνω! Περνάω φάση παράξενη και όσοι με αγαπάτε το ξέρω πως θα μου την συγχωρέσετε.. Θα επανέλθω όμως όταν θα είναι ώρα...

Υ.Γ. 4 Και φυσικά υπάρχει και η εκκρεμότητα του βιβλίου.. Η κρίση δυστυχώς δεν κάνει διακρίσεις, κάποιοι εκδοτικοί οίκοι ήδη έκλεισαν και αυτοί που έχουν απομείνει παλεύουν με τα budgets και τις περικοπές, οπότε η έκδοση καθυστερεί αλλά δεν αναβάλεται.. Δεν πειράζει, καθόλου.. Προτιμώ να γίνουν όλα από φθινόπωρο έτσι κι αλλιώς -πριν τα χριστούγεννα είναι πάντα η καλύτερη εποχή για να λανσαριστεί ένα καινούριο βιβλίο - αφήστε που έτσι προλαβαίνω να διορθώσω και το τέλος που τώρα πια το θέλω αλλιώς...

Σκέψεις και απολογισμοί..... (Updated)

Βελτιώνομαι αργά αλλά σταθερά και το δύσκολο κομμάτι όπως και να έχει, πέρασε.. Κουράζομαι ακόμα πολύ εύκολα , ο βήχας υποχωρεί αλλά δεν περνάει και τελείως, και δεν έχω καμιά απολύτως διάθεση για έξω, αλλά γλύτωσα την εισαγωγή στο νοσοκομείο στο παρατσάκ οπότε τώρα ο καναπές και η κουβερτούλα μου μοιάζουν παράδεισος.. Ειδικά όταν από το παράθυρο μπαίνει μια λιακάδα όλο υποοσχέσεις για το άμεσο μέλλον... Και η αλήθεια είναι πως οι μέρες περνάνε αργά και πως έχω δει, διαβάσει και παίξει σχεδόν τα πάντα αλλά είπαμε... Σε σχέση με το Υγεία που ήταν η εναλλακτική μου, σιγά μην παραπονεθώ...

Από την άλλη ακολουθώντας το παράδειγμα και την συμβουλή της Μαρίας εκμεταλλεύομαι τον άφθονο χρόνο που έχω για να σκεφτώ τα όσα έγιναν φέτος, και πέρσι, και για να βάλω τις σκέψεις μου αλλά και την ψυχή μου σε μια σειρά.. Η πιο σοφή κουβέντα που μου είπε η φιλενάδα μου είναι να αφήσω το αληθινό μου συναίσθημα για τα όσα έγιναν να έρθει στην επιφάνεια και να το αποδεχτώ.. Χωρίς να προσπαθήσω ούτε να δικαιολογήσω πράγματα και καταστάσεις για να παρηγορηθώ, ούτε να μικρύνω ή να μεγαλώσω αυτά που νοιώθω για να τα βολέψω στην λογική μου... Κάθε απώλεια θέλει τον χρόνο της... Και το πένθος της, να το βιώσεις, να το αποδεχτείς και μετά να το ξορκίσεις.. Και τελικά είναι μεγάλη ιστορία να έχεις τα κότσια και την ειλικρίνια να παραδεχτείς πως πονάς, πως σου λείπουν άνθρωποι, πως έκανες λάθη και πως τώρα είναι η ώρα να τα βάλεις όλα αυτά στις σωστές τους διαστάσεις, να πληρώσεις τις συνέπειες, και να πας παρακάτω.. Είναι μια άσκηση δύσκολη αλλά απίστευτα αποτελεσματική και είναι σίγουρα καλύτερο από το να υποκρίνεσαι πως δεν τρέχει τίποτα, πως δεν σε νοιάζει τίποτα και πως όλα είναι καλά και εσύ άτρωτος... Γιατί άτρωτος δεν είναι δυσυτχώς ή ευτυχώς κανείς και συνήθως το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ξεγελάμε τους άλλους.. Ή ακόμα και τον εαυτό μας καμιά φορά αλλά για λίγο.. Γιατί η αλήθεια είναι πάντα κάπου εκεί στο βάθος και την νοιώθουμε.. Και είναι δώρο στον εαυτό μας και στην ψυχούλα μας λοιπόν να μένουμε σε επαφή με το συναίσθημα μας και με το παιδί μέσα μας - με το αθώωο μας κομμάτι δηλαδή που έχει ακόμα την ικανότητα να πληγώνεται αλλά και ταυτόχρονα να αναρώνει και να αγαπάει ξανά...

Και καμιά φορά είναι ακόμα μεγαλύτερο δώρο και στον εαυτό μας και στους άλλους να είμαστε γεναιόδωροι... Και εκεί που πρέπει και αξίζει να αφήνουμε πόρτες ανοιχτές και ευκαιρίες στο τραπέζι.. Η αγάπη έχει έννοια μόνο όταν υπάρχει μέσα μας και γύρω μας σε περίσσευμα... Έτσι ώστε να μπορούμε να την μοιράζουμε και να την μοιραζόμαστε και να χαιρόμαστε την ενέργεια της... Τις μέρες που πέρασαν συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πως είμαι απίστευτα τυχερή γιατί έχω μια ζωή γεμάτη αγάπη.. Ανθρώπους που με στηρίζουν και με προστατεύουν, φίλους που είναι δίπλα μου στα γέλια αλλά και στα κλάμματα,  έναν σύντροφο που μένει ακόμα και όταν του το κάνω εξαιρετικά δύσκολο, και ένα παιδί που είναι πάντα ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου.... Και το γράφω όλο αυτό παρόλο που ξέρω πως πολλοί θα μου πουν πως θα έπρεπε να φοβάμαι την γκαντεμιά ακριβώς γιατί αισθάνομαι πως δεν έχω να φοβάμαι τίποτα από κανέναν.. Ότι έχω σε αυτό το επίπεδο είναι κερδισμένο με κόπο.. Δεν το έκλεψα από κανέναν ούτε ευτύχησα σε βάρος κάποιου άλλου.. Και ακριβώς γι΄αυτό είναι δικό μου και με συντοφεύει χρόνια τώρα και μου δίνει την ευκαιρία και την δυνατότητα να το μοιράζομαι με τους γύρω μου με χαρά και με πάρα πολύ καλή διάθεση.. Και να συνεχίζω να ανοίγω πόρτες εκεί που νομίζω πως πρέπει, και να τις κρατάω ανοιχτές για εκείνους που πιστεύω πως το αξίζουν και όταν τις κλείνω να μην κρατάω κακίες και να μην θυμάμαι τα άσχημα αλλά μόνο τα καλά... Μπορεί να ακούγεται ξανθό και ανόητο αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου.. Είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να κοιμάμαι τα βράδια καλά.. 

Όταν δεν βήχω δηλαδή, αλλά είπαμε.. Αυτή την φορά το σύμπαν βαρέθηκε να μου στέλνει σημάδια που δεν εννούσα να προσέξω και είπε να μου δώσει μια γερή κατραπακιά μπας και βάλω μυαλό.. Και έβαλα... Καλό απόγευμα και πολλά πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Με αυτόν τον καιρό με έχει πιάσει μια απίστευτη λιγούρα για φράουλες.. Εξ' ου και η εικονογράφηση...

UPDATE: Βλέπω με λύπη πως όλο και περισσότεροι φίλοι αποφασίζουν να σταματήσουν προσωρινά ή και τελείως τα blogs τους... Η Δέσποινα, η D. , o Man about Town και ο Blueprint κάνουν διάλλειμα, ο Wrong Man γράφει όλο και αραιότερα... Η αλήθεια είναι πως η ιστορία έχει αρχίσει να χάνει την χαρά της, κυρίως γιατί το παρεάκι της αρχής σκόρπισε και ο ενθουσιασμός κόπασε... Και ίσως τελικά όλοι μας να έχουμε ανάγκη να ρίξουμε το βάρος στην πραγματική μας ζωή είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι... Καμιά φορά οι συνήθειες όσο αγαπημένες και αν είναι όταν περνάνε στην φάση της ρουτίνας  γίνονται σαν τους έρωτες.. Που παλιώνουν και χάνουν την γοητεία και το μυστήριο τους...Και το καλοκαίρι που είναι πια προ των πυλών είναι εποχή για αληθινές σχέσεις, πραγματικούς έρωτες και για ζωή έξω από την οθόνη...

"Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα πια..." (Updated)

Ήθελα το πρώτο ποστ του Μαίου να είναι πιο ευχάριστο αλλά μπα... Εξακολουθώ να είμαι χάλια, με όλα τα προηγούμενα συμπτώματα - βήχα, δύσπνοια, πυρετό, ατονία- συν το ότι με έχει πειράξει πια και το στομάχι μου από την αντιβίωση και τα πολλά χάπια... Έχω να βγω από το σπίτι μου από την Πέμπτη, έχω να κοιμηθώ καλά σχεδόν μια εβδομάδα πια, το μόνο καλό είναι πως από όλη αυτή την ταλαιπωρία, όταν τελειώσει με το καλό, θα βγω πιο αδύνατη.. Και πιο σοφή για πολλούς λόγους... Η Μαρία μου έκανε προχτές μια εξαιρετική ανάλυση των όσων μου συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, η αλήθεια είναι πως πολύ συχνά οι αρρώστιες μας έχουν σχέση με την ψυχολογία μας, και νομίζω πως έχει δίκιο.. "Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, τόσες μέρες τώρα. Δεν σου λέει κάτι ούτε αυτό?" ήταν η ατάκα κλειδί και ναι, μου λέει πολλά αλλά τι να κάνω που είμαι πεισματάρα και θέλω όλα να τα κάνω στους δικούς μου χρόνους και με τον δικό μου τρόπο? Και με δικό μου κόστος of course..

Τις μέρες που πέρασαν, κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου ατελείωτες ώρες στον καναπέ, μόνη μου ή με παρέα, είχα την ευκαιρία να σκεφτώ πολύ.. Και επειδή καθώς καταλαβαίνετε δεν ήμουν και στα καλύτερα μου κέφια, μπόρεσα να δω τα πράγματα αντικειμενικά και ξεγυμνωμένα από τα φτιασίδια του μυαλού μου που όταν θέλει κάνει το μαύρο άσπρο και την νύχτα μέρα... Και έτσι, να πάρω αποφάσεις που τις είχα αφήσει να σέρνονται εδώ και πολύ καιρό.. Και ήταν πιο εύκολο από ότι πίστευα, και σήμερα, παρόλο που εξακολουθώ να είμαι χάλια και να μην μπορώ να πάρω ανάσα, είμαι με έναν παράξενο τρόπο ανάλαφρη... Σαν να έχω αφήσει πίσω μου ένα φορτίο που το κουβάλησα περισσότερο από όσο έπρεπε και κατέληξε να με κουράσει πολύ.. Φυσικά δεν παραπονιέμαι.. Ήξερα τι έκανα σε κάθε βήμα της διαδρομής και κάθε φορά η επιλογή ήταν δική μου.. Δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο, έναν δύσκολο χρόνο, συνειδητοποιήσα τελικά πως μπορείς να αγνοείς επιδεικτικά τα μηνύματα και τα σημάδια, αυτά όμως θα βρουν κάποια στιγμή τον τρόπο να σου πουν "μέχρι εδώ"... Και η αλήθεια να λέγεται, όσο περισσότερο έχεις προσπαθήσει να αψηφίσεις τα προφανή και να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, τόσο ευκολότερο γίνεται το να βάλεις την οριστική τελεία όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.. Μπορεί δηλαδή να έχεις ταλαιπωρηθεί τρελά στην διαδρομή αλλά τουλάχιστον φτάνεις στο τέρμα χαλαρά και χωρίς να λαχανιάσεις.. :-) 
Πίσω στην καθημερινότητα τώρα, για να μην ξεχνάμε και την λατρεμένη Πολυάννα, όλη αυτή η ταλαιπωρία που πέρασα και εξακολουθώ να περνάω ήταν μια ευκαιρία να δω και εμπράκτως για μια ακόμα φορά ποιοι είναι οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι.. Όλοι μου οι φίλοι που δεν σταμάτησαν να με παίρνουν τηλέφωνα και να μου στέλνουν μηνύματα, ο Μάνος και ο Άρις εννοείται, η μαμά μου, ο Droopy που δεν ξεκόλλησε από δίπλα μου ούτε λεπτό, η D. που όταν ζήτησα πια την βοήθεια της έσπευσε, η Κατερίνα που φρόντισε σήμερα πρωί πρωί να μου βρει την γιατρό που της ζήτησα, ακόμα και ο Στέλιος από την Αμερική διέκοψε για λίγο το απίστευτα βαρύ πρόγραμμα του για να μου στείλει οδηγίες... Σας ευχαριστώ πολύ guys!!! Πραγματικά... Και υπόσχομαι πως μόλις καταφέρω να συνέλθω θα επανέλθω στο ροζ με φόρα γιατί και μένα μου έλειψε πολύ... Καλημέρα, καλή εβδομάδα και πολλά πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Αφήνω πάλι αναπάντητα τα σχόλια αλλά δεν έχω κουράγιο ούτε αυτό να κάνω... I will be back in due time όμως σαν τον Εξολοθρευτή...

Υ.Γ.2 Είναι μαγικό πως τελικά οι άνθρωποι καταλήγουμε πάντα με εκείνους που μας αξίζουν και μας ταιριάζουν... Και πως οι συμπεριφορές ορισμένων τελικά είναι (απογοητευτικά) κοινές...
Υ.Γ.3 Στο μεταξύ ήρθε και η φοβερή γιατρός.. Έχω βρογχίτιδα καραμπινάτη και το μεσημέρι πάω για ακτινογραφία για να δούμε αν έχει γυρίσει σε πνευμονία.. Και πριν από λίγο ο Μάνος μου έφερε μια σακούλα με καινούρια φάρμακα, spray για εισπνοές, χάπια, μέχρι και ευκάλυπτο... Ο Μάιος μου μπήκε στραβά απ΄ότι δείχνουν όλα.. Που θα πάει όμως, θα βελτιωθούν τα πράγματα... Γενικά και ειδικά... 

UPDATE: Οι ακτινογραφίες βγήκαν και ο νόμος του Μέρφυ λειτούργησε στην εντέλεια.. Και έχω και πνευμονία... Πράγμα που σημαίνει πως από αύριο ξεκινάω καινούριο γύρο αντιβίωσης - την σωστή αυτή την φορά- και πως με περιμένει μια συπληρωματική ταλαιπωρία.. Που θα την είχα αποφύγει αν δεν είχα χάσει τέσσερις ολόκληρες μέρες απολύτως τζάμπα αλλά δεν πειράζει.. Όλα μέσα στην ζωή είναι και ότι περνάει ξεχνιέται.. Στο κομμάτι της υγείας that is.. Γιατί τα υπόλοιπα, τα της ψυχής μας,  περνάνε βέβαια αλλά δεν ξεχνιούνται.. Μένουν για να μας θυμίζουν πόσο χαζά μπορούμε να φερθούμε και πόσο ακριβά μπορούμε να το πληρώσουμε... Και πως όσο περισσότερο εμπιστευόμαστε κάποιους ανθρώπους τόσο περισσότερη δύναμη τους δίνουμε να μας πονέσουν.. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά όπως φάνηκε...