Η ζωή συνεχίζεται....

Παρασκευή σήμερα που μοιάζει με Σάββατο. Πίνω ζεστό γάλα με μέλι- ο λαιμός μου δεν μου έχει περάσει ακόμα τελείως- αλλά το σπίτι μυρίζει espresso. Ο Μάνος ετοιμάζει μια γενναία δόση για να συνοδέψει το πρωινό του πούρο, μια συνήθεια για την οποία μουρμουρίζω πάντα - οι καημένες οι κουρτίνες του σαλονιού δεν θα ξεμυρίσουν ποτέ φοβάμαι- αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτές οι μικρές συνήθειες του καθενός μας που διαμορφώνουν την ασφάλεια της καθημερινότητας που γίνεται όλο και πιο απαραίτητη όσο περνάει ο καιρός. Το πούρο του Μάνου, η μουσική που ακούγεται από το δωμάτιο του Άρι, ο Droopy που ζητιανεύει μπουκίτσες από ότι φαγώσιμο υπάρχει στο τραπέζι.. Πρωινές συνήθειες που όσο συνεχίζουν να υπάρχουν, σημαίνει πως όλα είναι καλά... Πως η ζωή συνεχίζεται όπως την ξέρουμε, όπως την έχουμε διαλέξει και όπως παλεύουμε να την διατηρήσουμε τόσα χρόνια...

Αυτή την κουβέντα είχαμε χτες βράδυ, ο Μάνος, ο Μιχάλης και εγώ σε ένα εστιατόριο του - έρημου σχεδόν- κέντρου. Πόσο σημαντικό είναι να έχουμε διαμορφώσει την καθημερινότητα μας και το σπίτι μας έτσι ώστε να μας αγκαλιάζει σαν κουκούλι και να κρατάει μακριά την πραγματικότητα...  Το περιγράφει υπέροχα ο Μιχάλης όλο αυτό στο χτεσινό του κομμάτι στην Lifo. Την ανάγκη όταν όλα γύρω σωριάζονται, να υπάρχει μια γωνιά στο μυαλό, την ψυχή και την ζωή μας που μέσα της να νοιώθουμε ασφαλείς. 

Γράφω και πίσω μου ακούω γκρίνες.. Στην τηλεόραση, στο πρωινό του Ant1 - όπως και σε όλα τα υπόλοιπα, πρωινά, μεσημεριανά και βραδινά, κάποιος μουρμουρίζει για τα μέτρα, για την κρίση, για την συμφωνία και την χαμένη εθνική μας κυριαρχία. Δεν μιλάω και δεν γράφω για πολιτική, δεν συνάδει με την ξανθιά μου εικόνα, όμως όποιος έχει λίγη συναίσθηση του τι υπέγραψαν οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που σήμερα τραβάνε εθνικιστικές κορώνες κάποια χρόνια πριν στην Συνθήκη του Μάαστριχτ, μόνο να γελάσει νομίζω μπορεί. Και να εκνευριστεί αφάνταστα. Και εν πάση περιπτώση, μας αρέσει δεν μας αρέσει μας ξελάσπωσαν πάλι. Όχι γιατί ήθελαν προφανώς, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.. Και είναι φυσικό να θέλουν να μας έχουν το νου τους, είναι σαφές πως ως κράτος είμαστε παντελώς ανίκανοι να κάνουμε αυτά που πρέπει, και μακάρι το μέλλον να δείξει άλλα πράγματα αλλά αυτή την στιγμή έτσι έχει η κατάσταση. Αντί λοιπόν να αναλωνώνμαστε σε ατελείωτες κουβέντες για τις γκρίζες ζώνες και για ότι του φανεί του Λωλοστεφανή, δεν θα ήταν απλούστερο και αποτελεσματικότερο να στρωθούμε όλοι στην δουλειά και να δούμε πως θα εκμεταλλευτούμε καλύτερα την συγκυρία? Όπως έλεγε και ο Θείος εχτές το μεσημέρι στο Nitro Radio, "Είναι σαν να χρωστάς 1.000.000 δάνειο για το σπίτι σου και να έρθει η τράπεζα και να σου χαρίσει τις 500.000. Και να σου πει βέβαια, πως θα έρχεται κάθε τόσο να ρίχνει μια ματιά στα οικονομικά σου για να βεβαιωθεί πως δεν θα τρως τα λεφτά σου στις πουτάνες έτσι ώστε να μπορέσεις κάποια στιγμή να της ξεπληρώσεις τα υπόλοιπα. Τι θα έλεγες? Όχι?"  Σιγά μην έλεγες όχι. Ναι θα έλεγες και θα έκανες και τούμπες. 

Τέλος πάντων, είπαμε, δεν είναι χώρος για πολιτκές αναλύσεις το ροζ μου blog, κάθε άλλο παρά.. Γι' αυτό και εγώ θα πάω να βγάλω βούτυρο να ξεπαγώνει και θα ασχοληθώ με κάτι πιο εποικοδομητικό και ευχάριστο. Θα φτιάξω "Better than sex chocolate cupcakes" για τα αγόρια μου που με παρακάλανε καιρό τώρα. Και μετά θα πάμε με την Μάρθα και τον Άλκη κάπου για φαγητό και κουβεντούλα, και το βράδυ θα αράξουμε στους καναπέδες χαζεύοντας ξένες σειρές στο DVD... Και αύριο θα είναι κανονικά Σάββατο και θα έχουμε άλλες δυο μέρες μπροστά μας, όμορφα γεμάτες με πράγματα, και φίλους, και γέλια, και όλα αυτά που γεμίζουν τις μπαταρίες μας φουλ. Πριν μερικές μέρες περιμέναμε την καταστροφή. Σχεδόν την αγγίξαμε και για μια ακόμα φορά την περάσαμε ξώφαλτσα. Και ναι, δεν μπορείς να κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά, μερικές φορές μάλιστα μπορεί να σου ξεφύγει και κανένα τσόφλι και να έχεις πιο... crunchy αποτέλεσμα από ότι υπολόγιζες. Παρόλα αυτά όμως, η ζωή είναι εδώ, συνεχίζεται, και είναι πολύ μικρή για να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, ειδικά αν είμαστε εμείς που έχουμε κλωτσήσει την καρδάρα, επαναληπτικά, ξανά και ξανά. Και είναι και πολύ όμορφη για να μην την ζούμε με όσο μεγαλύτερο πάθος και με όση καλύτερη διάθεση μπορούμε, τώρα που την έχουμε.  Καλημέρα και καλό υπόλοιπο τριήμερο. 

(Updated: Τα cupcakes μου είναι έτοιμα..)

Υ.Γ. Λυπάμαι που δεν μπορώ και δεν θέλω να ζω με το μυαλό μου κολλημένο πίσω σε όσα έγιναν κάποτε.. Η ζωή προχωράει και όλοι, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας και πάμε παρακάτω. Και ναι, το παρελθόν μπορεί και πρέπει να αποτελεί μάθημα - τι κάναμε και μας βγήκε σε καλό και τι δεν πρέπει να ξανακάνουμε στο μέλλον-  όμως στο δικό μου μυαλό και με τον δικό μου χαρακτήρα, τα καλύτερα είναι σίγουρα αυτά που θα έρθουν. Και θυμάμαι τα πάντα, πιστέψτε με, προτιμώ όμως να επικεντρώνω στα όμορφα, τα αισιόδοξα και αυτά που έχουν να μου δώσουν φόρα... Τα υπόλοιπα τα αγαπάω γιατί είναι δικά μου, ακόμα και αυτά που με πλήγωσαν, ακόμα και αυτά για τα οποία ντρέπομαι, ακόμα και αυτά που θα ευχόμουν να είχα αποφύγει. Τα αγαπάω και μπορεί κατά καιρούς να τα σκέφτομαι και γιατί όχι, να τα νοσταλγώ, αλλά όπως και να έχει, απολύτως συνειδητά αποφασίζω να ζήσω στο παρόν και το μέλλον. Και να κάνω όνειρα, και σχέδια, και να ελπίζω, και να γελάω, και να ποντάρω στις εκπλήξεις και τις ανατροπές. Και εύχομαι όλοι όσοι αγαπάω να βρουν την δύναμη και το τρόπο να με ακολουθήσουν.