Something old but not borrowed...

Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε λίγο mood... Ο καιρός χάλασε για τα καλά πια και έτσι αποφάσισα να οργανώσω επιτέλους τις ντουλάπες μου... Μια που τα κοντομάνικα και τα ζακετάκια δεν εξυπηρετούν πια, όσα layers και αν φορέσεις, τελικά καταλήγεις να τουρτουρίζεις και να  μοιάζεις και με γιγάντιο κρεμμύδι. Έτσι τρεις μέρες τώρα παλεύω με τα κύματα, ρούχα, παπούτσια, τσάντες και αξεσουάρ όλα σκορπισμένα στο γραφείο μου ανακάτα και εγώ στην μέση να προσπαθώ να ταχτοποιήσω σε κούτες το χάος. Με λεβάντες, με σακούλες πλαστικές και με αντισκωρικά διάφορα, όχι πως έχω δει ποτέ σκώρο στην ζωή μου - η το έργο του- αλλά προσέχουμε για να έχουμε.. 

Εν τω μεταξύ, μια ματιά στα περιοδικά με ενημέρωσε πως φέτος στην μόδα είναι οι αρβύλες, μέχρι και η Chanel έβγαλε, οπότε τα ολοκαίνουρια Dr Martens μου με τα λουλούδια που έφεραν την Tali στα πρόθυρα της λιποθυμίας είναι πολύ trendy τελικά...

Και βέβαια το ίδιο ισχύει και για τα παλιά, αγαπημένα και ταλαιπωρημένα μαύρα μου που μετράνε μια γερή δεκαετία αλλά παραμένουν από τα λατρεμένα μου κομμάτια. Τα κουβάλησα all the way από το Λονδίνο όταν στην Αθήνα δεν υπήρχαν ούτε σαν ιδέα, και τα φοράω πολύ συχνά τον χειμώνα, ειδικά όταν βρέχει και οι γαλότσες μου δεν ταιριάζουν με το στυλ ή με το mood μου...

Μάλιστα τις προάλλες χαζεύοντας στο διαδίκτυο είδα μια πολύ ενδιαφέρουσα και ανανεωτική ιδέα αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα την εφαρμόσω ή όχι. Μερικά πράγματα είναι ωραία όταν παραμένουν απλά και κλασικά...

Επίσης, η Τζένη Μπαλατσινού στο blog της φωτογραφισε τα αγαπημένα της "ινδιάνικα" μποτάκια για τα οποία 'εγραψε πως "φήμες λένε ότι θα είναι τα must φλατ μποτάκια της φετινής σεζόν."

Μακάρι να έχει δίκιο γιατί έχω και εγώ τέτοια, αν και πιο παλιωμένα αλλά μια χαρά θα την κάνουν την δουλίτσα τους όταν έρθει η ώρα.... Όπως την κάνουν τόσα χρόνια τώρα που τα έχω, άλλωστε η αλήθεια είναι πως είναι τόσο μαλακά και άνετα που νοιώθεις σαν να είσαι ξυπόλητη... Με την καλή έννοια...

Πάντως, αυτό που έχει σημασία είναι ότι η μανία μου να μην πετάω τίποτα, ή μάλλον να πετάω ελάχιστα πράγματα και μόνο όταν έχουν χαλάσει πια τόσο που δεν φοριούνται με τίποτα, φέτος , για μια ακόμα χρονιά θα ανταμοιφθεί... Όχι μόνο γιατί ειδικά στα παπούτσια οι μόδες κάνουν κύκλους και έτσι οι motorcycle boots μου είναι πάλι στα πάνω τους, 

αλλά και γιατί ψάχνοντας σε πατάρια και κούτες ανακαλύπτω χαμένους - ή μάλλον ξεχασμένους- θησαυρούς.. Μια βόλτα στο κατάστημα της Louis Vuitton στην Κηφισιά με την μαμά μου την Παρασκευή το πρωί ας πούμε, μου θύμισε πως κάπου είχα καταχωνιασμένο το σακίδιο που μου είχε χαρίσει ο Μάνος πριν από τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια. Μάλιστα το συγκεκριμένο σχέδιο δεν κυκλοφορεί πια πράγμα που το κάνει και vintage, αφήστε που το καινούριο αντίστοιχο μοντέλο που είναι γεμάτο τσέπες και φερμουάρ δεν μου άρεσε καθόλου.. Έτσι με το που επέστρεψα σπίτι έσπευσα να το κατεβάσω από τα βάθη του παταριού και να το βάλω πάλι στην κυκλοφορία.. Μπορεί να είναι ελαφρά ταλαιπωρημένο το καημένο παραμένει όμως εξαιρετικά βολικό και πάει σχεδόν με τα πάντα...

Και το καλύτερο part είναι ότι μέσα ανακάλυψα και ένα τσαντάκι που το είχα απολύτως ξεχασμένο και που επίσης με βόλεψε πολύ- το κράτησα την Παρασκευή το βράδυ στο Fabrizio's- γιατί είναι ότι πρέπει για όταν θέλω να κρατήσω κάτι μικρό που να χωράει ίσα ίσα τα απαραίτητα....

Τόσο τα απαραίτητα που δεν χωράει το πακέτο με τα τσιγάρα μου μαζί με τα γυαλιά μου βέβαια... Πράγμα που με έκανε να θυμηθώ και να αναζητήσω μια παλιά μου ταμπακιέρα που όχι μόνο είναι super cute αλλά δεν πιάνει και πολύ χώρο....

Η αναζήτηση των ξεχασμένων θησαυρών βέβαια δεν τελείωσε σ΄αυτά.. Οι φυλαγμένες μου τσάντες θυμίζουν τις matrosca nesting dolls τελικά, που τις ανοίγεις και μέσα βρίσκεις κάτι άλλο.. Έτσι, μέσα σε μια Hermes που φυσικά δεν θα κρατήσω φέτος - το βρίσκω εξαιρετικά άκομψο εν μέσω της κρίσης να κυκλοφορώ με μια τσάντα που κοστίζει μια μικρή περιουσία- ανακάλυψα μια μεταξωτή κορδέλα για τα μαλλιά. Η συσκευασία της είχε ζουληχτεί λιγάκι αλλά το περιεχόμενο παρέμεινε άθικτο τουλάχιστον τρία χρόνια τώρα...

Και επειδή η ταχτοποίηση συνεχίζεται, ποιος ξέρει τι άλλο θα ανακαλύψω μέχρι να τελειώσω... Πάντως αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι πως μια χαρά θα βολευτώ και θα είμαι in fashion χωρίς να χρειαστεί να ψωνίσω καινούρια πράγματα, και γι΄αυτό επιμένω.. Μην πετάτε τίποτα... Κομάτια που τώρα σας φαίνονται passe, σίγουρα θα επανέρθουν κάποια στιγμή και τότε, όχι μόνο θα είσαστε μέσα στην μόδα αλλά θα είναι και used, άρα θα έχουν ιστορία πίσω τους... 

Και για να μην το ξεχάσω, επειδή η φετινή τάση με τις αρβύλες και τις μπότες μηχανής μπορεί να σας φαίνεται λίγο κάπως, θηλυκά και sexy δεν είναι μόνο τα ψηλοτάκουνα παπούτσια και οι γόβες στιλέττο... Ούτε τα αβυσσαλέα ντεκολτέ και τα μίνι μέχρι τα αυτιά... Μια χαρά μπορείτε να είστε σούπερ sexy και με τα αρβυλάκια σας και τα απλά σας ρούχα, αρκεί να νοιώθετε επιθυμητές εσείς οι ίδιες.. Οι γύρω μας βλέπουν αυτό που τους δείχνουμε κυρίως.. Και αυτό που μπρούμε να υποστηρίξουμε, αν είναι αληθινά "δικό" μας και δεν μας φοράει αντί να το φοράμε... Εμένα ας πούμε, αν με δείτε σκαρφαλωμένη σε δωδεκάποντα και ντυμένη "καλά" θα με λυπηθείτε πραγματικά. Δεν είναι μόνο που περπατάω σαν τσολιάς με τον μόνιμο φόβο μην πέσω και ανοίξω κανένα κεφάλι, είναι που νοιώθω τόσο άβολα που όχι σέξυ δεν με λες, αλλά ούτε που να με φτύσεις.. Αντιθέτως, με τα τζην, τις μπότες, τα φουλάρια και τα λοιπά λωλά αξεσουάρ μου, κάνω καλύτερη εντύπωση... Και σίγουρα, εγώ νοιώθω μια χαρά... Ειδικά αν έχω γύρω μου ανθρώπους που με ενδιαφέρουν πραγματικά...
Φιλιά πολλά και πάω να συνεχίσω τον αγώνα...:))))