"Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα πια..." (Updated)

Ήθελα το πρώτο ποστ του Μαίου να είναι πιο ευχάριστο αλλά μπα... Εξακολουθώ να είμαι χάλια, με όλα τα προηγούμενα συμπτώματα - βήχα, δύσπνοια, πυρετό, ατονία- συν το ότι με έχει πειράξει πια και το στομάχι μου από την αντιβίωση και τα πολλά χάπια... Έχω να βγω από το σπίτι μου από την Πέμπτη, έχω να κοιμηθώ καλά σχεδόν μια εβδομάδα πια, το μόνο καλό είναι πως από όλη αυτή την ταλαιπωρία, όταν τελειώσει με το καλό, θα βγω πιο αδύνατη.. Και πιο σοφή για πολλούς λόγους... Η Μαρία μου έκανε προχτές μια εξαιρετική ανάλυση των όσων μου συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, η αλήθεια είναι πως πολύ συχνά οι αρρώστιες μας έχουν σχέση με την ψυχολογία μας, και νομίζω πως έχει δίκιο.. "Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, τόσες μέρες τώρα. Δεν σου λέει κάτι ούτε αυτό?" ήταν η ατάκα κλειδί και ναι, μου λέει πολλά αλλά τι να κάνω που είμαι πεισματάρα και θέλω όλα να τα κάνω στους δικούς μου χρόνους και με τον δικό μου τρόπο? Και με δικό μου κόστος of course..

Τις μέρες που πέρασαν, κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου ατελείωτες ώρες στον καναπέ, μόνη μου ή με παρέα, είχα την ευκαιρία να σκεφτώ πολύ.. Και επειδή καθώς καταλαβαίνετε δεν ήμουν και στα καλύτερα μου κέφια, μπόρεσα να δω τα πράγματα αντικειμενικά και ξεγυμνωμένα από τα φτιασίδια του μυαλού μου που όταν θέλει κάνει το μαύρο άσπρο και την νύχτα μέρα... Και έτσι, να πάρω αποφάσεις που τις είχα αφήσει να σέρνονται εδώ και πολύ καιρό.. Και ήταν πιο εύκολο από ότι πίστευα, και σήμερα, παρόλο που εξακολουθώ να είμαι χάλια και να μην μπορώ να πάρω ανάσα, είμαι με έναν παράξενο τρόπο ανάλαφρη... Σαν να έχω αφήσει πίσω μου ένα φορτίο που το κουβάλησα περισσότερο από όσο έπρεπε και κατέληξε να με κουράσει πολύ.. Φυσικά δεν παραπονιέμαι.. Ήξερα τι έκανα σε κάθε βήμα της διαδρομής και κάθε φορά η επιλογή ήταν δική μου.. Δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο, έναν δύσκολο χρόνο, συνειδητοποιήσα τελικά πως μπορείς να αγνοείς επιδεικτικά τα μηνύματα και τα σημάδια, αυτά όμως θα βρουν κάποια στιγμή τον τρόπο να σου πουν "μέχρι εδώ"... Και η αλήθεια να λέγεται, όσο περισσότερο έχεις προσπαθήσει να αψηφίσεις τα προφανή και να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, τόσο ευκολότερο γίνεται το να βάλεις την οριστική τελεία όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.. Μπορεί δηλαδή να έχεις ταλαιπωρηθεί τρελά στην διαδρομή αλλά τουλάχιστον φτάνεις στο τέρμα χαλαρά και χωρίς να λαχανιάσεις.. :-) 
Πίσω στην καθημερινότητα τώρα, για να μην ξεχνάμε και την λατρεμένη Πολυάννα, όλη αυτή η ταλαιπωρία που πέρασα και εξακολουθώ να περνάω ήταν μια ευκαιρία να δω και εμπράκτως για μια ακόμα φορά ποιοι είναι οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι.. Όλοι μου οι φίλοι που δεν σταμάτησαν να με παίρνουν τηλέφωνα και να μου στέλνουν μηνύματα, ο Μάνος και ο Άρις εννοείται, η μαμά μου, ο Droopy που δεν ξεκόλλησε από δίπλα μου ούτε λεπτό, η D. που όταν ζήτησα πια την βοήθεια της έσπευσε, η Κατερίνα που φρόντισε σήμερα πρωί πρωί να μου βρει την γιατρό που της ζήτησα, ακόμα και ο Στέλιος από την Αμερική διέκοψε για λίγο το απίστευτα βαρύ πρόγραμμα του για να μου στείλει οδηγίες... Σας ευχαριστώ πολύ guys!!! Πραγματικά... Και υπόσχομαι πως μόλις καταφέρω να συνέλθω θα επανέλθω στο ροζ με φόρα γιατί και μένα μου έλειψε πολύ... Καλημέρα, καλή εβδομάδα και πολλά πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Αφήνω πάλι αναπάντητα τα σχόλια αλλά δεν έχω κουράγιο ούτε αυτό να κάνω... I will be back in due time όμως σαν τον Εξολοθρευτή...

Υ.Γ.2 Είναι μαγικό πως τελικά οι άνθρωποι καταλήγουμε πάντα με εκείνους που μας αξίζουν και μας ταιριάζουν... Και πως οι συμπεριφορές ορισμένων τελικά είναι (απογοητευτικά) κοινές...
Υ.Γ.3 Στο μεταξύ ήρθε και η φοβερή γιατρός.. Έχω βρογχίτιδα καραμπινάτη και το μεσημέρι πάω για ακτινογραφία για να δούμε αν έχει γυρίσει σε πνευμονία.. Και πριν από λίγο ο Μάνος μου έφερε μια σακούλα με καινούρια φάρμακα, spray για εισπνοές, χάπια, μέχρι και ευκάλυπτο... Ο Μάιος μου μπήκε στραβά απ΄ότι δείχνουν όλα.. Που θα πάει όμως, θα βελτιωθούν τα πράγματα... Γενικά και ειδικά... 

UPDATE: Οι ακτινογραφίες βγήκαν και ο νόμος του Μέρφυ λειτούργησε στην εντέλεια.. Και έχω και πνευμονία... Πράγμα που σημαίνει πως από αύριο ξεκινάω καινούριο γύρο αντιβίωσης - την σωστή αυτή την φορά- και πως με περιμένει μια συπληρωματική ταλαιπωρία.. Που θα την είχα αποφύγει αν δεν είχα χάσει τέσσερις ολόκληρες μέρες απολύτως τζάμπα αλλά δεν πειράζει.. Όλα μέσα στην ζωή είναι και ότι περνάει ξεχνιέται.. Στο κομμάτι της υγείας that is.. Γιατί τα υπόλοιπα, τα της ψυχής μας,  περνάνε βέβαια αλλά δεν ξεχνιούνται.. Μένουν για να μας θυμίζουν πόσο χαζά μπορούμε να φερθούμε και πόσο ακριβά μπορούμε να το πληρώσουμε... Και πως όσο περισσότερο εμπιστευόμαστε κάποιους ανθρώπους τόσο περισσότερη δύναμη τους δίνουμε να μας πονέσουν.. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά όπως φάνηκε...

Που πήγε η Άνοιξη είπαμε?

Από χτες το βράδυ είμαι χάλια... Πονάει ο λαιμός μου, βήχω, έχω πυρετό... Και πονάνε και όλα μου τα κόκκαλα, πάω να σηκωθώ και βογκάω, γεράματα κανονικά Παναγία μου, και έχει και μια σιχαμένη βροχή έξω που δεν έχει σταματήσει και κάνει το ηθικό μου να σέρνεται ακόμα πιο χαμηλά, στο πάτωμα, με την κοιλιά, σαν φίδι.. Που είναι η Άνοιξη είπαμε? Εν τω μεταξύ με παίρνει τηλέφωνο η μαμά μου από την Γερμανία και μου περιγράφει τρελές ζέστες και λιακάδες, και υποπτεύομαι πως και στο Λονδίνο θα είναι μια από τα ίδια και αναρωτιέμαι μήπως τελικά πουλήσαμε το εύκρατο κλίμα μας έναντι του χρέους και δεν μας έχουν ακόμα ενημερώσει.. Τι να πω...

Οι μέρες του Πάσχα πέρασαν βέβαια υπέροχα, το Σάββατο η μαγειρίτσα μου ήταν απλά συγκλονιστική και είμαι σίγουρη πως ο λατρεμένος μου πεθερός από εκεί ψηλά που με βλέπει θα με καμάρωνε - οκ, θα έχει και μια απορρία βέβαια ο άνθρωπος πως το ρεμάλι που τους κλήρωσε η ζωή κατέληξε να ψιλοκόβει για δυο ώρες εντεράκια και συκωταριές αλλά κυρίως θα είναι περήφανος- και οι φίλοι μου δεν άφησαν ούτε λέπι στα πιάτα τους, ούτε από την τυρόπιτα που έγινε επίσης σούπερ... Και είχα στολίσει και το σπίτι γιορτινά, με λουλούδια, με χαρτοπετσέτες με προβατάκια και με όλα τα κομφόρ, και μαζευτήκαμε από νωρίς και κάναμε Ανάσταση, δηλαδή η Doris έκανε Ανάσταση, στην γωνία του σπιτού με την εκκλησία μάλλον μια που την είχε αγχώσει τόσο ο Άλκης που πεινούσε από τις 10.30 και διαμαρτυρόταν που μόλις ακούσαμε τα πρώτα βεγγαλικά και μέχρι να φιληθούμε χτύπησε το κουδούνι και η φιλενάδα μου εμφανίστηκε ασθμαίνουσα με το άγιο φως στο χέρι....To make a long story short ήταν μια πολύ αγαπησιάρικη βραδιά από αυτές που όταν τελειώνουν σου αφήνουν μια γλυκιά ζεστασιά στην ψυχή για την διευρημένη και εκλεκτική οικογένεια που έχουμε δημιουργήσει από τους δικούς μας ανθρώπους και φίλους καρδιάς και που είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια της ζωής μας.. Και το πιο ανακουφιστικό συναίσθημα στις δύσκολες μέρες που πέρασαν, που ήρθαν και που θα έρθουν ξανά...

(Το table setting μου, τα λουλούδια μου και οι λαμπάδες της Doris και του Σ.)

Το επόμενο μεσημέρι η ίδια παρέα μεταφέρθηκε στην Μάρθα για το παραδοσιακό κατσικάκι στον φούρνο με πατάτες - και για ένα φρικασέ- και το γέλιο που κάναμε θα μείνει ιστορικό.. Και θα την θυμόμαστε αυτή την Κυριακή του Πάσχα για χρόνια, αφού πραγματικά λυπήθηκα που δεν την μαγνητοσκοπήσαμε να την ανεβάσω εδώ και να χτυπήσει η επισκεψημότητα tilt... Γυρίσαμε στο σπίτι καλές 9 το βράδυ, στο τσακ για να προσγειωθούμε στους καναπέδες και να δούμε Dancing With the Stars με ενδιάμεσο zapping στους Πρωταγωνιστές του Σταύρου θεοδωράκη και με αποτέλεσμα την προηγούμενη ανάρτηση... 

(Το μόνο που θυμήθηκα να φωτογραφίσω ήταν το ροζέ προσέκο της αρχής.. Μετά από τα πολλά γέλια ξέχασα τα πάντα...)

Και την Δευτέρα το μεσημέρι ανέλαβε ο Σ. να μας φιλοξενήσει και να μας ταϊσει έθνικ λιχουδιές και εκεί η κουβέντα πήγε στο πιο καλλιτεχνικό της  και στην Τέχνη και την μόδα και τα κατορθώματα του Galliano... By the way, τι πιθανότητες έχω άραγε η υπέροχη τσαντούλα μου να γίνει κάποτε συλλεκτική? Το μόνο δυσάρεστο ήταν που εκεί, στο σπίτι του λατρεμένου μου Σ. με τα παράθυρα να ανοίγουν τέντα κάθε λίγο για να φύγει ο καπνός από τα ατελέιωτα τσιγάρα μας πρέπει να την άρπαξα, αλλά δεν πειράζει.. Τόσο καλά που περάσαμε χαλάλι του.. 

(Ο Σ. με την απολύτως εναλλακτική ποδιά του...)

(και οι υπέροχες, έθνικ λιχουδιές του...)

Στο μεταξύ οι ανταποκρίσεις από το νησάκι μιλούσαν για κρύο απίστευτο και αέρηδες που έκαναν τους πάντες να κυκλοφορούν κουκουλωμένοι και να ψάχνουν μέρος να απαγγιάσουν οπότε ευτυχώς που με έπιασε τεμπελιά και δεν κατεβήκαμε γιατί θα μας είχε βγει ξινό... Βέβαια, στο Νammos την Κυριακή κλασσικά κάηκε το πελεκούδι, έμαθα ότι ήταν από τις καλύτερες φορές ever και αυτό λέει πολλά γιατί ξέρω ακριβώς τι σημαίνει να περνάς καλά στο λατρεμένο μαγαζάκι και όσοι την έζησαν την φάση θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ τυχερούς... 

(Φωτογραφίες από το Nammos και η πρώτη είναι του αγαπημένου Γιάννη Καρνεσιώτη.. Αξίζει να διαβάσετε αυτό το παλιό ποστ για να δείτε πως η Ψαρρού δημιουργούσε πάντα πάθη... Με την καλή και την κακή έννοια...)

Και τώρα περιμένουμε την Πρωτομαγιά.. Όχι για την αργία μια που πέφτει Κυριακή - και μια που εγώ έχω κάθε μέρα αργία έτσι κι αλλιώς- αλλά για να έρθουμε ημερολογιακά - και ελπίζω και κυριολεκτικά- λίγο πιο κοντά στο καλοκαίρι.. Έχω επιθυμήσει ζέστη και λιακάδα που να κρατήσει.. Να κατεβάσω κοντομάνικα και σαγιονάρες από το πατάρι, να αράζουμε έξω για καφέδες με τις κολλητές μου, να κάνουμε και καμιά ηλιοθεραπεία στον Αστέρα να πάρουμε λίγο χρώμα... Να ανοίξουν και οι βεράντες, και οι αυλές, να αρχίσει λίγο η αισιοδοξία να απλώνεται πάνω από την πόλη... Έχω επιθμήσει να κατέβω βράδυ στο Γκάζι για ποτάκι και να είναι η πλατεία γεμάτη από κόσμο και να θυμίζει νησί.. Να πάω στο Dirty και να είναι ανοιχτά όλα και να ακούσω μουσικές και να χαζέψω φατσούλες... Να οδηγώ με τα παράθυρα ανοιχτά και να ακούω Onirama και Δήμο Αναστασιάδη... Να κάνω σχέδια για τις διακοπές, και οι μέρες που θα περνάω όλη την μέρα μου κάτω από μια ομπρέλα - την δική μου ομπρέλα- να είναι κοντά... 

(Η λατρεμένη παραλία πάντα κούκλα, είται στημένη είτε όχι...)

Προς το παρόν βέβαια πάω να πάρω ένα Depon και να κουκουλωθώ μπας και συνέλθω.. Στην κατάσταση που είμαι αν καταφέρω αύριο να είμαι καλά για το καθιερωμένο girls της Πέμπτης θα είναι πρόοδος εξαιρετική οπότε σαν τους ΑΑ θα κάνω focus σε ένα βήμα την φορά... Δεν σας φιλώ για να μην σας κολλήσω αλλά σας στέλνω ένα μεγάλο χαμόγελο... Καλημέρα...

Υ.Γ. Τετάρτη σήμερα και το FnL Guide έχει καινούρια ύλη... Και την στήλη μου ανανεωμένη φυσικά... Αλήθεια, γίνατε μέλη? Να γίνετε γιατί από βδομάδα ξεκινάνε εκπλήξεις, προσφορές, διαγωνισμοί και παιχνίδια for members only....

Και να βάλω και ένα τραγουδάκι έτσι για το καλό, να ανέβει λίγο το κέφι.. Δήμος Αναστασιάδης γιατί αγαπάμε τα αγόρια απο τις δυτικές συνοικίες... Πολύ...

Αγαπητό μου ημερολόγιο....

Τι γράφεις στην πρώτη σελίδα ενός καινούριου ημερολογίου? Την αλήθεια.. Χρειάζομαι επειγόντως μια επόμενη μέρα παρακαλώ, έναν αέρα ανανέωσης και μπόλικη λιακάδα.. Που να κρατήσει... Σήμερα στο κρεοπωλείο χάζευα τις κυρίες που περίμεναν την σειρά τους για να αγοράσουν τα υλικά για την μαγειρίτσα.. "Θεέ μου μην γίνω έτσι!" παρακαλούσα από μέσα μου, καθόλου δεν θέλω να με δω μια μέρα με λίστα και στυλό στο χέρι να τσεκάρω μήπως ξέχασα κάτι, μαλλί κομμωτηρίου φουσκωτό, πολλά Bulgari bijoux να με φωτίζουν, και τσάντα Louis Vuitton περασμένη ανέμελα στο μπράτσο.. Οκ, και εγώ με μαλλί από τον Βαγγέλη περίμενα αλλά το δικό μου δεν πιάνεται, είναι επιμελώς ατημέλητο if you got my point, και είμαι σίγουρη πως το γυαλί του Lennon, η βελουδένια μου φόρμα και τα σταράκια με διαφοροποίησαν επαρκώς από τις υπόλοιπες Stepfordίζουσες wives... Και πήρα και μια συκωταριά λιγότερη - και μια σακούλα έντερα παραπάνω - πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς δύο γαμημένα υλικά όταν δεν τα σημειώνεις σε λίστα? Πολύ προφανώς ειδικά όταν είσαι ξανθιά, αλλοπαρμένη και σε έχει πιάσει η άνοιξη για τα καλά.. Δεν πειράζει, αύριο που θα βγω για να αγοράσω λουλούδια θα πάρω και μια συκωταριά ακόμα και με τα περισσευούμενα έντερα θα αυτοσχεδιάσω γιατί δεν νομίζω πως ο κύριος Κρεατεμπορική θα κάνει επιστροφές...

Τα ίδια ακριβώς αλλά στο πιο cosmopolitan έπαθα και στο Λονδίνο.. Είχα σημειώσει τι ακριβώς ήθελα να ψωνίσω και από που στο ροζ  Smythson  μπλοκάκι μου που είναι ειδικό γι΄αυτή την δουλειά - γράφει must have στο εξώφυλλο με χρυσά γράμματα αν το πιάνετε το υπονοούμενο- και επειδή βαριόμουν να φοράω κάθε τόσο το γυαλί και να κοιτάζω, τα μισά τα ξέχασα... Θυμήθηκα όμως τελευταία στιγμή - κανονικά τελευταία, το είδα από το παράθυρο του ταξί και τις κατέβασα άρον άρον τις φιλενάδες μου μέσα στην μέση του δρόμου - το sex shop της Ann Summers... Οκ, δεν ήταν σκληροπυρινικό, ένα συμπαθητικό μαγαζί με ποικιλία εσωρούχων και λοιπών αξεσουάρ ήταν, αλλά μια χαρά μας βόλεψε... Δηλαδή μια χαρά που λέει ο λόγος γιατί το μοντέλο που μου γυάλισε, ένα extra large διάφανο bunny με διπλές αναρτήσεις και πολλαπλώς περιστροφική κίνηση ήταν out of stock...Όπως out of stock ήταν και το bar του Mandarin Oriental αυτή την φορά γιατί κάτι κυριούληδες με αρχή - ή και τέλος- φαλάκρας που κάθισαν δίπλα μας και κοίταζαν κάθε τέσσερα δευτερόλεπτα τα τεράστια χρυσά ρολόγια τους όλο υπονοούμενο - όχι καλέ μου, δεν με ενδιαφέρει το Big Ben που φοράς στον καρπό σου, εγώ δεν κοιμάμαι με ρολόγια κοιμάμαι με αγόρια- δεν πιάνονται φυσικά... 

 (Ακόμα και εγώ που έχω τρέλα με το ροζ οφείλω να παραδεχτώ πως σε μερικά πράγματα δείχνει λίγο άκυρο...)

Τώρα που τα γράφω αυτά, να σας πω ότι σήμερα χάζευα κομψά και διακριτικά από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου ένα νεαρό ζευγαράκι στο πίσω αυτοκίνητο που ήταν μέσα στα μέλια - το ζευγαράκι όχι το αυτοκίνητο- και σχεδόν ζήλεψα.. Τι σχεδόν δηλαδή, ζήλεψα κανονικά... Πολύ το έχω επιθυμήσει να είμαι ερωτευμένη, φουλ ερωτευμένη, να λάμπω σαν προβολέας, να έχω μονίμως αυτό το χαμόγελο της ευτυχίας που δεν φεύγει με τίποτα καρφωμένο στο πρόσωπο μου, να φιλιέμαι στα κλεφτά μέσα στην μέση του δρόμου, να ανταλάσσω καυτά μηνύματα στο κινητό, και να ζω για την ώρα και την στιγμή που θα βρεθώ σε ένα κρεββάτι.. Ή σ' ένα τραπέζι.. Ή σε μια μπανιέρα.. Ή κάπου όπου να' ναι τέλος πάντων, εξαιρούνται οι εξοχές γιατί σιχαίνομαι τα ζουζούνια και τους ματάκηδες... Ναι ρε γαμώτο, αυτά είναι τα effects της άνοιξης... Κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα που σε κάνει να εκπέμπεις και να λαμβάνεις σήματα παράξενα.. Και να ανατριχιάζεις έτσι στα ξαφνικά ακούγοντας ένα τραγούδι ή μυρίζοντας ένα άρωμα στον αέρα... 

(Ένας τοίχος ντυμένος με φιλιά σε ένα παρακμιακό μπαράκι στο Soho, που φιλοξένησε το ωραιότερο κομμάτι από εκείνο το βράδυ μου...)

Ναι λοιπόν.. Καινούριο blog - που κάπως διαφορετικό το θέλω να είναι από το προηγούμενο αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα πως- καινούρια εποχή, και επόμενες μέρες... Και σχέδια που δεν είχαν περάσει από το μυαλό μου ποτέ μέχρι τώρα, και βαθιές ανάσες το πρωί όταν ξυπνάω, και ασκήσεις υπομονής, και εκπλήξεις που μου υπενθυμίζουν πως δεν πρέπει να λέμε ποτέ μεγάλες κουβέντες για τίποτα γιατί είναι βέβαιο, μαθηματικώς βέβαιο όμως, πως ότι έχουμε κοροϊδέψει στην ζωή μας θα το λουστούμε τελικά.. Και θα μας αρέσει κι όλας... 

Έγραψα κάτω από τον τίτλο "Ημερολόγια της Επόμενης Μέρας" πως αλλάζω blog όπως μετακομίζω.. Ή όπως χωρίζω.. Και είναι αλήθεια αυτό.. Πως κάθε τόσο στην ζωή μου έχω ανάγκη από αλλαγές.. Τις επιδιώκω, τις διασκεδάζω και όταν αργούν τις αποζητάω... Με φοβίζει η ρουτίνα και η συνήθεια πιο πολύ από ότι με φοβίζει το άγνωστο, και παρόλο που η μαμά μου ήλπιζε πως μεγαλώνοντας θα βελτιωνόμουν, νομίζω πως εκείνοι που με αγαπούν θα πρέπει να - ή το έχουν ήδη κάνει- συνηθίσουν στο γεγονός πως οι μόνες σχέσεις στις οποίες μένω φανατικά πιστή είναι εκείνες από τις οποίες μπορώ να φεύγω και να ξαναγυρίζω... Με καινούριο αέρα, με άλλο κέφι και με ανανεωμένη ενέργεια.. Life is too short to live in peace ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ... Και έτσι αγαπημένο μου ημερολόγιο, αύριο είναι Ανάσταση... 

Υ.Γ. Το καινούριο μαγαζάκι θέλει δουλίτσα ακόμα και συμάζεμμα αλλά δεν έχω καθόλου κέφι οπότε θα το πάω σιγά σιγά... Αλλά μου άρεσει πολύ το ανοιξιάτικο concept οπότε μου φτάνει...:-)