Η γοητεία και η αξία του αναπάντεχου....

(Η ομπρέλα μου στην παραλία της καρδιάς μου.. Την φωτογραφία μου την έστειλε ο αγαπημένος μου Ζ. μόλις έβαλαν τα καρτελάκια. Αν κοιτάξετε λίγο πιο κοντά θα δείτε, γράφει 7Α)...


Έχω καιρό να γράψω… Και δεν σας κρύβω πως ήρθαν πολλές φορές που αναρωτήθηκα αν το blogάκι έχει ξεχαστεί από τους πάντες, όμως τα στατιστικά μου απάντησαν πως όχι, μπαίνει ακόμα κόσμος αρκετός κάθε μέρα και αυτό είναι ανακουφιστικό.Το να νοιώθεις πως δεν σε ξέχασαν εννοώ...

Τις τελευταίες μέρες γράφω περισσότερο από ποτέ.. Ξεκινάω από το πρωί και τελειώνω βράδυ και το μυαλό μου γίνεται πουρές, αλλά παρόλα αυτά θα υπάρχουν πάντα πράγματα που δεν θα μπορώ να τα γράψω πουθενά αλλού πέρα από εδώ.. Που δεν χωράνε και δεν ταιριάζουν σε καμιά στήλη και σε κανένα περιοδικό. Αυτό σκεφτόμουν χτες το βράδυ αργά, μάλλον σήμερα νωρίς το ξημέρωμα, χαζεύοντας τα παγάκια να λιώνουν μέσα στο ποτήρι με την έκτη – ή μήπως ήταν η έβδομη- βότκα της βραδιάς. Αυτό και την σημασία του αναπάντεχου στην ζωή. Στην ζωή μου..

Δεν ξέρω αν φταίει ο χαρακτήρας μου ή το μυαλό που κουμαντάρω, πάντως όλα τα σημαντικά και τα ενδιαφέροντα μέχρι τώρα μου ήρθαν όταν δεν τα περίμενα καθόλου.. Ακόμα χειρότερα – ή καλύτερα- όταν είχα αποφασίσει να κάνω ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κατέληξα να κάνω τελικά. Δουλειές, άνθρωποι, σχέσεις, φιλίες, τα πάντα όλα.. Από εκεί που είπα πως θα προσπαθήσω να μείνω για πάντα έφυγα τρέχοντας και εκεί που είπα πως θα μείνω μέχρι να τελειώσει το fun έμεινα μια ζωή.. Όποτε αποφάσισα απογοητευμένη να κλείσω τις πόρτες της ζωής μου σε καινούριους ανθρώπους γνώρισα φίλους καρδιάς και φορές που τις άνοιξα διάπλατα ήρθαν κάποιοι που δοκίμασαν να με ποδοπατήσουν.. Και με τις δουλειές το ίδιο.. Ότι ξεκίνησα σοβαρά και με προοπτικές μου τελείωσε σε χρόνο ρεκόρ και ότι άρχισε σαν παιχνίδι είχε σαν αποτέλεσμα πράγματα για τα οποία θα είμαι περήφανη για πάντα…

Νομίζω λοιπόν πως τελικά - σε ότι με αφορά τουλάχιστον- είναι αυτή η προοπτική του απρόοπτου που με κρατάει όρθια όταν όλα γύρω μου καταρρέουν.. Που με κρατάει παιδί μέσα μου όσο τα χρόνια περνάνε, που μου δίνει την δύναμη να συνεχίζω να δίνω το 100% μου σε όλες τις σημαντικές σχέσεις μου, και που τραβάει γύρω μου τους πιο αταίριαστους μεταξύ τους εκ πρώτης όψεως ανθρώπους, που όμως έχουν περισσότερα κοινά απ΄ότι δείχνουν… Κυρίως την τρέλα με την καλύτερη των εννοιών και τους ανοιχτούς ορίζοντες… Και την διάθεση να ρισκάρουν και την τόλμη να εκτεθούν, και πάνω και πέρα απ' όλα την επιθυμία να δώσουν και να πάρουν χωρίς τσιγκουνιές και χωρίς μπακαλίστικα τεφτέρια... Έτσι θα περιέγραφα με μερικές λέξεις τους καλύτερους μου φίλους και τους ανθρώπους που αγαπώ στο κόσμο πιο πολύ...

Πίσω στο ανάπαντεχο, αυτό το καλοκαίρι που μπήκε στην ζωή μου με τις χειρότερες προοπτικές, με μένα απογοητευμένη, πληγωμένη, και αποφασισμένη να κλείσω πόρτες και παράθυρα και να απομονωθώ για καιρό περιχαρακωμένη μέσα στα γνωστά και τα σίγουρα μου, και με τον κόσμο γύρω μου να ζει στην σκιά και το άγχος μιας επερχόμενης καταστροφής  – μνημόνια, ΔΝΤ, κρίση, αγανακτισμένοι και όλα τα σχετικά- έφερε τελικά μαζί του όλα εκείνα που είχα αποκλείσει μέσα μου με βεβαιότητα… Μια δουλειά που με κάνει να κουράζομαι απίστευτα αλλά μου αρέσει πολύ, μια φιλία που νομίζω πως ήρθε για να μείνει, την επιβεβαίωση για ακόμα μια φορά πως είμαστε ακόμα ζωντανοί, στην σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα και πως τα δύσκολα μας κλονίζουν αλλά δεν μας γκρεμίζουν τελικά, και κάτι ακόμα που μοιάζει με πονηρό κλείσιμο του ματιού, δώρο από τις δυνάμεις που παίζουν σκάκι με την ζωή μας αποκλειστικά για μένα, για να εμπεδώσω πια μια και καλή πως όταν εμείς κάνουμε σχέδια, το σύμπαν ξεκαρδίζεται…

To make a long story short, είμαι καλά, είμαι χαρούμενη, είμαι ήρεμη, και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό νοιώθω πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι μου και το δέρμα μου να ανατριχιάζει από την προσμονή εκείνων που θα έρθουν.. Που έχουν ήδη έρθει μάλλον αλλά θέλω να τα απολαύσω και να τα ζήσω και να τα χορτάσω χωρίς βιασύνη.. Και χωρίς λάθη αν γίνεται παρόλο που αυτό κι αν δεν το έχω καταφέρει ποτέ... Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, έτσι δεν είναι? Και αν έμαθα κάτι βασικό όλα αυτά τα πολλά χρόνια που πέρασαν είναι πως στην ζωή σημασία έχουν οι στιγμές. Και οι λεπτομέρειες. Και η ενέργεια που παίρνουμε και που δίνουμε από τα πάντα και στα πάντα… Και έτσι, εύχομαι αυτό το καλοκαίρι που μόλις μπήκε να είναι γεμάτο ενέργεια και στιγμές.. Και χαμόγελα, και αγάπη, και νοιάξιμο, και όλα αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που κάνουν την ζωή μας να έχει αξία ανεκτίμητη.. Και οκ, να έχει και κάτι ακόμα.. Το σύμπαν ξέρει, και νομίζω πως φροντίζει για μένα καλύτερα από ποτέ…:-)

Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά.. Μέχρι να τα ξαναπούμε σας αφήνω με εικόνα απολύτως καλοκαιρινή και με το τραγουδάκι που ντύνει σαν μουσικό χαλί τα όνειρα μου τον τελευταίο καιρό.... Η λατρεμένη Ειρήνη Δούκα - φωνάρα και κουκλάρα- στην μετά C-Real εποχή της τα σπάει, και εμένα οι στίχοι αυτοί μου φαίνονται οι πιο αισιόδοξοι ever. Ίσως γιατί εγώ είμαι καλοκαίρι, μέσα και έξω, και μια ζωή θα φεύγω από τον χειμώνα και το σκοτάδι για να συναντάω το φως...