Μια μέρα σαν τις άλλες... (Σχεδόν).

Κυριακή πρωί.. Περνάνε ο μέρες και δεν τις προλαβαίνω πια, και οι περισσότερες περνάνε πολύ όμορφα... Η χτεσινή ας πούμε τα είχε όλα, και μαλλί και νύχι απίστευτο - φέτος η μόδα (και η Chanel) θέλουν νύχια mat μου είπε η Aurora, και φυσικά ακολούθησα την συμβουλή της με ένα υπέροχο vintage γκρί του Yves St. Laurent) και καφέ ωρών με τις κολλητές, και κοριτσοκουβέντες ατελείωτες, και γέλια τρελά, και βιαστικά ψώνια γιατί σήμερα θέλω να μαγειρέψω και είχα ξεχάσει όπως πάντα, τις πατάτες... 

 (Το γκρί -mat effect- στα νύχια μου αρέσει πολύ. Όπως και στα ρούχα άλλωστε..)

Αυτό που λατρεύω τις πατάτες αλλά μονίμως τις ξεχνάω, μάλλον πρέπει να το δω... Πάντως χτες το απόγευμα πετάχτηκα έναν γρήγορο Βασιλόπουλο και αγόρασα ένα πακέτο και έτσι το βράδυ θα μεγαλουργήσω πάλι. Το σχέδιο μου είναι απλό... Θα βάλω σε ένα ταψί ένα ωραίο κομμάτι χοιρινό κρέας βιολογικής εκτροφής που αγόρασα από τους Εβιότοπους - το καινούριο χασάπικο- boutique που άνοιξε στην γειτονιά μας- μαζί με μερικά μπιφτεκάκια (γιατί είπαμε, είμαστε 4 πια), θα κόψω τις πατάτες κυδωνάτες, θα βάλω αλάτι, πιπέρι, ρίγανη, λίγο λάδι και ελάχιστο βούτυρο, έτσι για την γεύση, και λίγο νερό για να ψηθεί καλά το όλο σύστημα και θα τα βάλω στο φούρνο στους 200 βαθμούς πάνω κάτω. Και όταν θα είναι έτοιμα θα ρίξω μέσα στο ταψί κομμάτια τυρί- μαστέλο Χίου συγκεκριμένα που αγόρασα από το Menoo- και μόλις λιώσει το φαγητό μου θα είναι έτοιμο.. Και θα το απολαύσουμε με κόκκινο κρασί -σε ποτήρια Riedel φυσικά, γιατί η κρίση θέλει κυρίως καλοπέραση- βλέποντας τα δύο πρώτα επεισόδια του δεύτερου κύκλου της σειράς Dowton Abbey. Αν έχετε τρόπο να κατεβάζετε σειρές από το Internet - δοκιμάστε στο Pirates Chest ας πούμε- να την δείτε οπωσδήποτε. Η πρώτη σεζόν είναι ήδη επάνω και θα κολλήσετε τρελά. Μιλάμε για τεράστιο σουξέ... 

(Το σημερινό φαγάκι θα αργήσει να φωτογραφηθεί οπότε είπα να σας δείξω instead, την μαγειρική μου της Πέμπτης.. Σνίτσελ με πατατούλες τηγανητές που τα συνοδέψαμε με σαμπάνια ροζέ. Πριν πέσετε να με φάτε οι ανώνυμοι, η σαμπάνια πάει εξαιρετικά με τα τηγανητά λέει ο καλός μου. Και εμείς την ήπιαμε στο σπίτι μας, μεταξύ μας. Δεν την ανοίξαμε στα μπουζούκια πρώτο τραπέζι πίστα...)

Πίσω στην χτεσινή μέρα, μετά από ένα beauty nap γιατί έχουμε και μια ηλικία που δεν μας επιτρέπει να παίρνουμε τις μέρες σερί, το πρόγραμμα είχε τραπέζι στο σπίτι της Μάρθας. Κλείνουν σήμερα δώδεκα χρόνια γάμου με τον Άλκη και είπαν να το γορτάσουμε. Έπεσαν και τα γενέθλια του Μάνου μαζί - χτες έκλεισε τα σαράντα δύο επιτέλους πια!- οπότε είχαμε και τούρτα με κεράκι, και φαγητό απίστευτο δια χειρός της κολλητής μου που μεγαλούργησε και παρέα σούπερ.. Και το βράδυ πέρασε όπως συνήθως καταπληκτικά.. Βέβαια, η διάθεση μου δεν ήταν και η καλύτερη, καμιά φορά τα social media χάνουν την χαρά τους - ειδικά όταν ανακαλύπτεις πως άνθρωποι που εσύ τους έχεις ξεχάσει εντελώς εδώ και πολύ, πολύ καιρό εξακολουθούν να ασχολούνται μαζί σου- αλλά ακόμα και αυτό ένα μάθημα είναι, ζωής.. Αυτό και το ότι ο δυστυχώς δεν έχουν όλοι ούτε τις ίδιες αντιδράσεις ούτε τον ίδιο τρόπο να υπερασπίζονται αυτούς που αγαπάνε... Δεν σας κρύβω πως εγώ συχνά απογοητεύομαι από συμπεριφορές ανθρώπων που αγαπάω.. Μπορεί να έχω high expectations - είναι τόσο λίγοι οι άνθρωποι που μπορούν να αγγίξουν αληθινά την ψυχή μου και τόσο "αυστηρά" διαλεγμένοι που περιμένω από εκείνους να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων- μπορεί να είμαι απλά παράξενη και γκρινιάρα.. Δεν έχει σημασία.. Αυτό που έχει σημασία είναι πως χτες το βράδυ ήμου θυμωμένη πολύ και πως μου πήρε ώρα να ηρεμίσω... Όλον μου τον ύπνο για να ακριβολογώ.. Έβλεπα απίστευτα όνειρα, πως είχα χάσει το κινητό μου και διέσχιζα την Αθήνα για να πάω να το βρω στην Βάρκιζα!!!! και στην πορεία έπεφτα πάνω σε ανθρώπους που είχα να δω αιώνες και ήταν όλοι τεράστοι... Ψηλοί δυο, δυο μέτρα και...  "Σκέψου πόσο ανυπεράσπιστη ένοιωσες, τόσο Ούφο που είσαι", ήταν η πρωινή διάγνωση της Μαρίας.. " Να θυμάσαι όμως πως η κακή ενέργεια επιστρέφει πίσω σε εκείνον που την έστειλε, αυτό είναι νόμος της φύσης αποδεδειγμένος που δεν χωράει αμφισβητήσεις."  Σωστό. Το έχουμε δει να συμβαίνει, αυτό είναι αλήθεια.. Όπως αλήθεια είναι ότι στην ουσία δεν θύμωσα με το άτομο που εξακολουθεί να ασχολείται, θύμωσα με εκείνο που δεν φρόντισε να με προστατεύσει από την κακή ενέργεια, αλλά να σας πω κάτι? Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνουμε τον χρόνο μας με άσχημα συναισθήματα.. Και οι άνθρωποι που αγαπάμε πραγματικά, ακόμα και όταν μας πικραίνουν, είναι εκείνοι που διαλέξαμε με την καρδιά μας..

Οπότε σήμερα είναι Κυριακή, έχει λιακάδα και ψυχρούλα ακριβώς όπως πρέπει, το mood μου είναι και πάλι γελαστό, και εγώ σας στέλνω ένα φιλί καλημέρας και πάω για πρωινό καφέ με την φίλη μου την D. που είναι εδώ εκτάκτως για ένα συνέδριο.. Και μετά θα πάρω τις εφημερίδες μου, θα γυρίσω σπίτι και θα ξαναβγώ αύριο το πρωί με το καλό... 

Να φανταστείτε, ούτε η πρόταση κάποιων φίλων για Burger Joint το απόγευμα δεν στάθηκε ικανή να με δελεάσει... Λατρεύω τα υπέροχα burgers, τις τηγανητές πατάτες με το λιωμένο τυρί και την απίστευτη pizza, και έχω και μια αδυναμία και στο αγόρι που τα φτιάχνει όλα αυτά... Και στους διπλανούς Lucumades που είναι γεμιστοί με καραμέλα ή με μήλο και κανέλα ή - κρατηθείτε- έχουν γεύση cheese cake και filling σιρόπι φράουλα.. 

(Πατατούλες τηγανητές με λιωμένο cheddar και λουκουμάδες με καραμέλα και σοκολάτα από το The Burger Joint. Όσοι πάτε βόλτα νότια σήμερα, να σπεύσετε και θα με θυμηθείτε..)

Η Κυριακές όμως είπαμε, στο δικό μου πρόγραμμα είναι για μέσα... Και η μόνη εξαίρεση της μέρας είναι η αγαπημένη μου φίλη που μένει μακριά και δεν την χαίρομαι όσο θα ήθελα...