Desperate times...

Προσπαθώ εδώ και μέρες να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα μπορούσα να γράψω αυτά που Θέλω. Για να τα μοιραστώ και να τα βγάλω από μέσα μου, χωρίς να προσβάλω κανέναν όμως και χωρίς να κατηγορηθώ για λαϊκισμό. Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ σκληρότερα από κάθε άλλη φορά να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Όχι γιατί δεν έχω αίσθηση της πραγματικότητας ούτε γιατί τα όσα συμβαίνουν γύρω μου δεν με αφορούν ή δεν με αγγίζουν. Ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Γιατί ξέρω καλά πως όταν θα έρθει η ώρα να κολυμπήσουμε, και θα έρθει, για όλους μας, θα χρειαστούμε όλη την ενέργεια, όλο το κουράγιο και όλη την δύναμη που θα μπορούμε να διαθέσουμε. Ο καθένας για τον εαυτό του και για εκείνους που αγαπάει, και όλοι για όλους. Για να συμβεί αυτό πρέπει μέχρι τότε να έχουμε επιπλεύσει. Να έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε το κεφάλι μας έξω από το νερό και να έχουμε αντισταθεί στην μιζέρια, την απαισιοδοξία και την μοιρολατρία που καλλιεργείται συστηματικά από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς για να μας φέρουν στο σημείο που θέλουν. 

Για μένα ο τρόπος είναι να προσπαθώ να κρατήσω όσες περισσότερες παραμέτρους της ζωής μου μπορώ ανέγκιχτες από την πραγματικότητα. Να δημιουργώ μια ροζ φούσκα, πολύ πιο ανθεκτική απ΄όσο μπορεί να δείχνει εξωτερικά, ένα κουκούλι μέσα στο οποίο χωράνε οι άνθρωποι της ζωής μου. Να τους προστατεύω όσο μπορώ, τουλάχιστον σε επίπεδο συναισθηματικό. Να τους χαρίζω χαμόγελο και αισιοδοξία και ελπίδα, για να έχουν απόθεμα όταν θα τα χρειαστούν πραγματικά. Είναι ανόητο και να εξηγήσω ακόμα πως το να δημιουργείς ένα κουκούλι δεν σημαίνει πως δεν ζεις, δεν αναπνέεις και δεν υφίστασαι τα όσα συμβαίνουν. Πως δεν σε επηρεάζουν, πως δεν αλλάζουν την ζωή και τις συνήθειες σου, πως δεν σε βάζουν στην διαδικασία να σκέφτεσαι εναλλακτικές λύσεις, σενάρια και escape plans. Και πως δεν έχεις και εσύ αυτόν τον μόνιμο κόμπο στον λαιμό, με τον οποίο μάθαμε ξαφνικά να ζούμε όλοι. Το κουκούλι απλά αποροφά τους κραδασμούς. Όσους μπορεί τέλος πάντων... Όμως τελικά ότι κι αν κάνουμε, η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω. Παραμένει εκεί έξω μάλλον. Και κανένα κουκούλι, και καμιά ροζ φούσκα δεν μπορεί να σε κάνει να μην αναρωτιέσαι τι μπορείς να κάνεις εσύ για τους άλλους. Τους πιο έξω που όμως είναι μέρος της ζωής και της πραγματικότητας στην οποία ζούμε.

Τα γράφω αυτά γιατί χωμένοι όπως είμαστε μέσα στα δικά μας προβλήματα- και δεν αμφιβάλω πως για τον καθένα το πρόβλημα του είναι το πιο σημαντικό- νομίζω πως χάνουμε την αίσθηση και την εικόνα της αλήθειας. Και ξεχνάμε ίσως πως η αλλαγή, η όποια αλλαγή, θα έρθει μόνο όταν βγούμε από τα κουτάκια μας και αρχίσουμε να ανησυχούμε για την κοινωνία της οποίας είμαστε μέλη και όχι μόνο για τον μικρόκοσμο μας. Desperate times call for desperate measures λένε, και δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα καλύτερο - και πιο ακραίο ίσως- από το να απλώσουμε το χέρι σε όσους το χρειάζονται, σήμερα περισσότερο από ποτέ. Σήμερα που υπάρχει μόνο υστέρημα και όχι περίσσευμα, και μόνο φόβος και θυμός, το να νοιάζεσαι για τους άλλους είναι η αληθινή αντίσταση. Όχι απέναντι σε πολιτικές και πιθανές χρεοκοπίες. Αλλά απέναντι στην προσπάθεια ορισμένων να μας μετατρέψουν σε οργισμένη αγέλη. Κόντρα στην χρεοκοπία της ψυχής μας αν θέλετε και όχι της τσέπης μας. Γιατί τελικά μπορεί να μην έχουμε την δυνατότητα να επηρεάσουμε τις εξελίξεις και οι αποφάσεις να έχουν ήδη παρθεί και να είναι οι χειρότερες. Τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσουμε όμως, το αν θα συσπειρωθούμε ή αν θα διασπαστούμε, το αν θα μείνουμε άνθρωποι ή θα γίνουμε αγρίμια, το αν θα προφυλάξουμε τον πολιτισμό μέσα και έξω μας όσο καλύτερα μπορούμε το αποφασίζουμε εμείς. Είναι στο χέρι μας, στο μυαλό και στην καρδιά μας. 

Ας αντισταθούμε λοιπόν. Ας φτιάξουμε κουκούλια και ας τα ενώσουμε έτσι ώστε να χωράνε μέσα και οι διπλανοί μας.  Και οι απέναντι.  Ας απλώσουμε το χέρι σε κάποιον που το χρειάζεται,  ας σκύψουμε πάνω από τα προβλήματα των άλλων, και ας ψάξουμε για λύσεις. Ας δώσουμε ο καθένας ότι μπορεί, όπου μπορεί. Μερικά ευρώ, ένα πιάτο φαγητό, μια κουβέρτα, ένα χαμόγελο, δυο λέξεις. Μια ευκαιρία... Μια αλυσσίδα είναι, που κρίκοι υπάρχουν γύρω διάσπαρτοι.. Μένει μόνο να βγούμε από το pause και να οργανωθούμε ρε γαμώτο. Στις γειτονιές μας, στις παρέες μας, στην δουλειά μας. Υπάρχουν σίγουρα τρόποι και μένει να τους κάνουμε να δουλέψουν. Όλοι μαζί.. Δεν μιλάμε για φιλανθρωπία, δεν μιλάμε για επίδειξη, μιλάμε για παρέμβαση και για έννοια. Για αντίσταση. Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω και μας περιμένει να την ζήσουμε. Και να κάνουμε ο καθένας την μικρή διαφορά που αν ενωθεί με εκείνη των άλλων θα φτιάξει μια μεγάλη... Πολλά λίγο, ακόμα και πολλά ελάχιστα, μπορούν να χτίσουν ένα τεράστιο πολύ...

Υ.Γ. Την κοπέλα που γράφει αυτό το blog δεν την έχω γνωρίσει ποτέ μου.. Στην θέση της όμως θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας.. Ας σκεφτούμε δημιουργικά...


Υ.Γ.2 Και μερικές φορές βέβαια, για να μην κάνω και την μονίμως ροζ και τέλεια, έρχονται στιγμές που όχι κουκούλι να αποροφά τους κραδασμούς δεν έχω όρεξη και υπομονή να φτιάξω, αλλά έχω την διάθεση να τα ανατινάξω όλα και να στείλω τους πάντες στον αγύριστο. Το παιδί μου εξαιρείται φυσικά. Και τότε είναι ώρα για βαθιές ανάσες και ασκήσεις Χοϊμέ.....