Ανακατεμένα και σκόρπια...

Είμαι άρρωστη.. Από χτες τρέχει η μύτη μου, βήχω και κρυώνω. Και σήμερα κυκλοφορώ όλη μέρα κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου σαν τον Linus - τον ήρωα του Snoopy- και σέρνομαι από το κρεββάτι στον καναπέ και πίσω μπουκωμένη με Comtrex Cold, καραμέλες και σιρόπι για τον βήχα. Δεν ήταν αυτό το πλάνο μου για σήμερα, δεν χάρηκα ούτε τις εφημερίδες μου, ούτε το cupcake που έφαγα για πρωινό, ούτε το χουζούρι μου... Άλλωστε, το να καταναλώνεις τα χαρτομάντηλα με το κιλό και το να βήχεις σαν τρένο δεν βοηθάει στην χαλάρωση και το Zen, κατά κανέναν τρόπο...

Παρόλα αυτά, στο ενδιάμεσο έβαλα και ένα κατσικάκι στον φούρνο με πατάτες για βραδινό, που βγήκε μέτριο. Λογικό θα μου πείτε υπό τις συνθήκες που μαγειρεύτηκε, όμως δεν έφταιγε η έμπενυση μου αλλά το κρέας. Που ενώ ήταν βιολογικής εκτροφής και μου κόστισε μια μικρή περιουσία λες και ταξίδεψε business class για να έρθει στο ψυγείο μου από την στάνη στην οποία μεγάλωσε μεσ' τα μεταξωτά, δεν έλεγε και πολλά... Ήταν σκληρό και άνοστο και μας απογοήτευσε εντελώς... Δέκα φορές καλύτερο το ταπεινό χωριανό κατσικάκι που αγοράζω συνήθως από τον κύριο Τάκη, τον χασάπη της γειτονιάς μας, και το οποίο είναι πάντα λουκούμι και κοστίζει τα μισά χρήματα... Δηλαδή δεν ξέρω και ακριβώς, να μην σας λέω και χαζά, αλλά είμαι σίγουρη πως 17.5 ευρώ το κιλό που πλήρωσα το βιολογικό δεν θα κάνει με τίποτα.. (Και έχω και ενάμιση κιλό μοσχάρι που  κάνει 22 ευρώ το κιλό στην κατάψυξη. Τρέμω να σκεφτώ τι θα μου ζητήσει για να μπει στην κατσαρόλα. Να την γεμίσω με ροζέ σαμπάνια ίσως? Θα δούμε όταν έρθει η ώρα...)

Και μέσα σε όλα αυτά τα εμπριμέ, ασχολούμαι από το πρωί και με μαλακίες και συμπεριφορές κακότροπων δεκάχρονων, λες και είμαστε πάλι στο δημοτικό... Και με εντυπωσιάζει ειλικρινά πως ορισμένοι άνθρωποι, μέσα στον χαμό της εποχής και των ημερών και μέσα σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και αντιμετωπίζουμε, έχουν καιρό και όρεξη για παραξηγήσεις και για ανοησίες... Εγώ δεν έχω, πραγματικά.. Ούτε χρόνο, ούτε διάθεση. Και ένας λόγος για τον οποίο έχω αρχίσει να ξεσκαρτάρω διαδικτυακούς αλλά και πραγματικούς γνωστούς, είναι γιατί σκοπεύω να μην σπαταλήσω από εδώ και στο εξής ούτε ένα λεπτό με ανθρώπους που δεν με γεμίζουν αληθινά. Που δεν κάνουν τα μάτια μου και την ψυχή μου να χαμογελούν, που δεν μοιραζόμαστε κοινά ενδιαφέροντα και κοινές κοσμοθεωρίες, που δεν με ιντριγκάρει το μυαλό τους και που δεν τους αγαπώ/ συμπαθώ/ εκτιμώ αρκετά ώστε να παραβλέπω αυτά που με ενοχλούν ή μας χωρίζουν... Δηλαδή, από το να πάω για καφέ και να ακούσω μια ακόμα φορά προβλήματα και θέματα που μου φαίνονται απολύτως βαρετά και αδιάφορα προτιμώ να καθίσω στο σπίτι μου και να κοιτάζω τον τέλεια βαμμένο τυρκουάζ μου τοίχο. Τόσο απλά και ξεκάθαρα. 

Και νομίζω πως, αν θέλετε την γνώμη μου, η κρίση θα φέρει τέτοιου είδους αλλαγές στις ζωές μας .. Θα επικεντρωθούμε αναγκαστικά στα πράγματα και τους ανθρώπους που θέλουμε, αντέχουμε και αγαπάμε πραγματικά.. Και όλα τα άλλα, και όλοι οι άλλοι, θα εξαφανιστούν από το σύμπαν μας, γιατί το κάθε μόριο δύναμης και ενέργειας που θα μπορούμε να εξοικονομίσουμε θα μας είναι απαραίτητο και πολύτιμο για να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε αυτής της απίστευτα κουραστικής καθημερινότητας που καλούμαστε να ζήσουμε... Είναι η εποχή που θα ενισχυθούν οι πραγματικοί δεσμοί-  είτε είναι οικογενειακοί, είτε είναι φιλικοί, είτε είναι επαγγελματικοί, είτε είναι συναισθηματικοί-  και θα διαλυθούν όλοι οι υπόλοιποι... Θυμηθείτε το... Καληνύχτα, καλημέρα και φιλιά.. Από μακριά για να μην σας κολλήσω... 

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι άσχετη με το θέμα εκ πρώτης όψεως, εντελώς σχετική όμως για μένα.... Και το τραγουδάκι αρχαίο αλλά αγαπημένο γιατί μου φέρνει στο μυαλό κάθε φορά που το ακούω κάποιον που αγαπώ πάρα πολύ..

Λένα Πλάτωνος και Σαμποτάζ... Το 1981 που κυκλοφόρησε αυτό το υπέροχο άλμπουμ τελείωνα μόλις το σχολείο... Go figure...