Σαββατοκύριακο...

(My wall of...love...)

Σάββατο απόγευμα και γράφω με το παράθυρο ανοιχτό και τον Droopy ξαπλωμένο κάτω από το γραφείο μου να με παρακολουθεί αλαφιασμένος.. Έξω φυσάει και για κάποιον παράξενο λόγο - παράξενο γιατί είναι ένα σκυλί που έχει περάσει μήνες ατελείωτους στο νησάκι που παίρνει ο Θεός τον κόσμο- ο αέρας τον τρομάζει απίστευτα... Και αν η ΕΜΥ πέσει μέσα στις προβλέψεις της και έρθουν και οι καταιγίδες που ανήγγειλε, ο κακομοίρης το βράδυ θα κοιμηθεί αγκαλιά με τον Άρι, όχι απλά πάνω στο κρεββάτι του... 

Γράφω και σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνάνε οι ώρες τα Σάββατα και τις Κυριακές.. Πότε ήταν χτες και έκανα σχέδια και προγράμματα, πότε ξημέρωσε, πότε ήπια καφέ με τις φίλες μου, πότε έφτασε έξι...  Γενικά ο χρόνος περνάει γρηγορότερα πια μου φαίνεται.. Λέτε να είναι που μεγαλώνω και στενεύουν τα περιθώρια? Μπορεί.. Πάντως, παρόλο που δεν δουλεύω κανονικά, να έχω δηλαδή ένα γραφείο στο οποίο να πρέπει να πηγαίνω και να απασχολούμαι συγκεκριμένες ώρες, περνάνε οι μέρες σαν το νεράκι... Περνάνε και είναι μονίμως γεμάτες. Τίγκα. Κάθε μέρα όλη μέρα κάπου τρέχω - από σούπερ μάρκετ για τα ψώνια του σπιτιού μέχρι επαγγελματικά ραντεβού- κάτι γράφω - από τα κομμάτια μου για το site και το Nitro μέχρι το καινούριο βιβλίο μου που έχει ήδη φτάσει στην μέση,  και κάτι κάνω... Με ένα σπίτι στο οποίο εκτός από μας τους μόνιμους πηγαινοέρχονται οι φίλοι του Άρι και το κοριτσάκι του, έναν σκύλο, δυο δουλειές, τα κοινωνικά μας, τα καθημερινά μας και ένα σωρό πράγματα που σκάνε ξαφνικά και μας αναγκάζουν να αναπροσαρμόζουμε τα προγράμματα μας , πιστέψτε με, πολύ συχνά θα ήθελα η μέρα να είχε παραπάνω ώρες..  Δεν το λέω με παράπονο φυσικά, το να έχεις μια ζωή γεμάτη με αληθινά πράγματα να κάνεις και με πραγματικούς ανθρώπους να τα μοιραστείς είναι μεγάλη ιστορία.. 

(Συννεφιασμένη θέα από το παράθυρο της κουζίνας, Κυριακή πρωί..)

Απλά με αυτούς τους ρυθμούς, το σαββατοκύριακο το περιμένω σαν την δροσιά στην έρημο. Και φροντίζω με ευλαβική συνέπεια να το αφιερώνω αποκλειστικά και μόνο σε όσα και όσους γεμίζουν την ψυχή μου... Το πρόγραμμα απλό και σχεδόν το ίδιο... Πρωινός καφές με τις κολλητές στο Ivy, το Adamo ή την Παλιά Αγορά, μετά ένα βιαστικό σούπερ μάρκετ γιατί πάντα κάτι θα έχω ξεχάσει, χουζούρι στο σπίτι με βιβλία, μουσικές και παιχνίδια στο κομπιούτερ, ένας υπνάκος σίγουρα κάποια στιγμή για να έχω δυνάμεις για το βράδυ, φαγητό κάπου απλά με φίλους αγαπημένους, καμιά φορά συνέχεια για ποτάκι αργά γιατί έχω και άλλα, δικά μου προγράμματα που προσπαθώ να μην τα παραμελώ, εφημερίδες στην επιστροφή, και την Κυριακή όλη μέρα σπίτι.. 

(Η φωτογραφία είναι παλιότερη αλλά αν αλλάξετε τα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και το εξώφυλλο στα περιοδικά, η σκηνή παραμένει ίδια, όπως και η συνήθεια...) 

Και ξύπνημα αργά, πρωινό στην βεράντα όσο αντέχει ο καιρός και μετά μέσα, με μαρμελάδα από το Κυπαρίσσι, αρωματικό καφέ και κουβεντούλα με τον Μάνο, κυριακάτικος τύπος και social media, χαλαρό μεσημεριανό με τον αγουροξυπνημένο Άρι και τον Droopy να ζητιανεύει μπουκιές, ύπνος με τα πατζούρια μισάνοιχτα και το φως να ζωγραφίζει ρίγες στο κρεββάτι μας, και μετά μαγείρεμα, κρασί σε ποτήρια που κουδουνίζουν υπέροχα όταν τα τσουγκρίζεις, αγαπημένες ξένες σειρές στο DVD, και ύπνος με όνειρα γλυκά και ζαχαρένια...

(Αφράτα μαξιλάρια...)

Dolce far niente που λένε, πολύτιμες στιγμές που δεν τις αλλάζω με τίποτα και στις οποίες δεν χωράει κανείς που να μην είναι απόλυτα δικός μου, αγαπημένος και σημαντικός για την καρδιά και το μυαλό μου.. Η μόνη αλλαγή που σκοπεύω να κάνω μόλις χαλάσει κανονικά ο καιρός και έρθουν τα πρώτα γερά κρύα, είναι να μαζεύω τα μεσημέρια της Κυριακής φίλους καρδιάς να τρώμε όλοι μαζί, και να ακούμε μουσικές, και να γελάμε, και να παίζουμε επιτραπέζια, και να αράζουμε μέχρι όσο πάρει... Και να ανταλάσσουμε καλέσματα, συνταγές και ενέργεια, και να σπρώξουμε έτσι, όλοι μαζί, τον καιρό που θα είναι δύσκολος απ΄ότι λένε και δείχνουν όλα...

(Λονδινάκι μουντό αλλά πανέμορφο..)

Σήμερα, στον πρωινό καφέ στο Ivy, η κουβέντα ήρθε στο Λονδίνο.. Στα όσα έχουμε κάνει μέχρι σήμερα εκεί, και στα όσα σκοπεύουμε να κάνουμε στο μέλλον.. Και όπως πάντα, η σκέψη του μου φέρνει στην καρδιά νοσταλγία και μαζί μια λαχτάρα για βροχή, καταχνιά, αγκαλιές και σοκολάτα γάλακτος.. Εγώ που δεν τρώω σοκολάτα, που δεν μου αρέσει καν, φαντάζομαι πολύ συχνά τον εαυτό μου Σάββατο απόγευμα, σε ένα άλλο σπίτι, να κοιτάζω έξω από το παράθυρο μια άλλη θέα, γκρίζα και μουντή αλλά ταυτόχρονα οικεία και αγαπημένη, και να μασουλάω σοκολάτα γάλακτος.. Και να έχω δίπλα μου βέβαια τις ίδιες αγκαλιές να με κλείνουν μέσα τους και να με κάνουν να νοιώθω ασφαλής όταν έρχονται τα δύσκολα, και τους ίδιους ανθρώπους γύρω μου για να μοιράζομαι τις στιγμές, τα γέλια αλλά και τα δάκρυα μου.. Γι' αυτό και περιμένω άλλωστε. Για να μην φύγω μόνη μου... 

Φιλιά πολλά και καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο.. Και μην ξεχνάτε.. Η ζωή μας είναι όσο όμορφη την κάνουν εκείνοι με τους οποίους την μοιραζόμαστε.. 

Υ.Γ. Η πρώτη φωτογραφία είναι και η πιο αγαπημένη. Είναι το ταμπλώ που έχω δίπλα στο γραφείο μου και πάνω του καρφιτσώνω διάφορα χαζά πράγματα που για μένα όμως έχουν την δική τους, τεράστια σημασία... Και το τραγουδάκι φυσικά θυμίζει και μυρίζει την πόλη που αγαπώ.. Και μαζί τον έρωτα, που μακάρι να μην λείψει ούτε μια μέρα απ΄την ζωή μας.. Όσο μπορούμε, και όσο αντέχουμε...