Η αγάπη και άλλα δεινά...

24 Σεπτεμβρίου σήμερα και το αγαπημένο μου περιοδικό, το Delicious, δίνει το σύνθημα  "Share the Love" .. Και οκ εκεί στην Αγγλία μιλάνε για την εποχή των μήλων - άρα και των apple crumbles- όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να πάρουμε το κεντρικό νόημα και να το προσαρμόσουμε λίγο διαφορετικά... Άλλωστε η αγάπη είναι για να μοιράζεται.. Να λέμε τα σ' αγαπώ μας εκεί που πρέπει και να το χαιρόμαστε - χωρίς κόλπα και τακτικές, χωρίς εγωισμούς και χωρίς ατζέντες - και στο τέλος της μέρας να κοιμόμαστε με την συνείδηση μας ήσυχη και την καρδιά μας γελαστή.  Νομίζω πως έτσι πολλαπλασιάζεται το συναίσθημα,  πως έτσι απλώνεται στον αέρα και μεταφέρεται, και γεμίζει τις καρδιές, τα μυαλά και τα μάτια σε ακτίνα τεράστια.

Μερικές μέρες πριν, μια αγαπημένη φίλη σπάραζε στο κλάμα έξω από την εντατική στην οποία νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση η μαμά της για κείνα τα σ΄αγαπώ που δεν είχε προλάβει να της πει. Μεγάλο μάθημα με τον δύσκολο τρόπο. Τελικά η μαμά της γλύτωσε, ευτυχώς... Και εμείς νομίζω φύγαμε σοφότερες από εκείνο το νοσοκομείο.

Γενικά τις τελευταίες μέρες παίρνω μαθήματα γύρω από την αγάπη.. Και αν έχω καταλήξει κάπου είναι πως αν είμαστε εμείς καλά με την ψυχή και την συνείδηση μας, αν ξέρουμε βαθιά μέσα μας πως έχουμε κάνει ότι καλύτερο μπορούμε για να δείξουμε στους ανθρώπους που αγαπάμε τα συναισθήματα μας, μπορούμε να προχωράμε στην ζωή μας με την ψυχή ανάλαφρη.. Ακόμα και για τα σ΄αγαπώ που δεν ακούστηκαν, ή που κι αν ακούστηκαν δεν έπιασαν τόπο.. Αγαπαμε για μας, όχι για τους άλλους. Και ως παιδί ενός πατέρα που δεν κατάφερε ποτέ να ακούσει τα σ΄αγαπώ - ούτε τα δικά μου ούτε και κανενός άλλου, δυστυχώς και για εκείνον και για μας - ξέρω σήμερα με την μεγαλύτερη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τους ανοιχτούς λογαριασμούς. Που όσο δύσκολο και αν μας είναι, πρέπει να τους κλείνουμε κάποια στιγμή και να πηγαίνουμε παρακάτω.. Η αγάπη θα μας ακολουθήσει.. Το ίχνος της έστω, στην καρδιά, το μυαλό και τις αναμνήσεις μας. Που μπορεί να μην είναι αυτό που θελήσαμε ή που ελπίσαμε αλλά θα είναι πάντα καλύτερο από το να μην την είχαμε νοιώσει ποτέ, καθόλου... 

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά χτες το μεσημέρι μετά από μια μαραθώνια συζήτηση με την Μαρία περί αγάπης, ορίων και αποφάσεων.. Η κολλητή μου έχει έναν μαγικό τρόπο να με κάνει να βλέπω ακριβώς τι κάνω και γιατί, κυρίως επειδή με ξέρει σαν την χούφτα της και είναι όσο απ' έξω χρειάζεται για να παραμένει αντικειμενική μέσα στην υποκειμενικότητα της αγάπης της για μένα... Και έτσι, όταν έρθουν τα δύσκολα είναι πάντα εκείνη που μου δείχνει τον δρόμο για να βγω από τα αδιέξοδα μου και για να φωτίσω τα σκοτάδια μου... Ευτυχώς γιατί εγώ είμαι ικανή να περιπλανιέμαι μια ζωή μέσα στα ίδια στενά δρομάκια μια που τρέφω μια ακατανίκητη λαγνεία για ότι δύσκολο, προβληματικό ή σκοτεινό... "Και αντοχές μουλάρας" όπως μου υπενθύμισε γελώντας, "χωρίς να υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να κουβαλήσεις εσύ όλα αυτά τα δεινά που ούτε σε αφορούν, ούτε χαρά σου δίνουν τελικά, ούτε και έχουν αληθινό ενδιαφέρον αν το δεις αντικειμενικά το θέμα, πίστεψε με. Σταμάτα να είσαι ινδιάνος λοιπόν και να χαζεύεις με χάντρες και καθρεφτάκια και ξεκόλλα!!!" 

Και αυτό ήταν το τέλος μια κουβέντας που ξεκίνησε με κλάματα και έληξε με γέλια.. Και με την πραγματικότητα να με κοιτάζει κατάματα πια και να μου λέει πως από εδώ και στο εξής δεν με παίρνει να υποκριθώ πως δεν άκουσα, ούτε πως δεν είδα...

Conclusion? Share the Love guys.. Και όπως λέει και ένας γνωστός μου "that's how the cookie crumbles..."

Εγώ εννοείται πως θα φτιάξω το πρώτο apple crumble της σεζόν, τα υλικά είναι ήδη προσεκτικά ταχτοποιημένα στον πάγκο της κουζίνας μου και περιμένουν. Απλά θα καθυστερήσω μια μέρα μια που αύριο είναι η γιορτή μου - μια μέρα μετά την Share the Love day, how cool is that?- οπότε θα το σερβίρω στο τραπέζι που θα ετοιμάσω για τα αγόρια της ζωής μου και την μαμά μου... 

Με τους φίλους μου, γιόρτασα χτες.. Μαζευτήκαμε στο αγαπημένο μου Κουτούκι, ένα μαγαζί που το ανακάλυψε ο Άλκης φέτος το καλοκαίρι και το λάτρεψα γιατί είναι ακριβώς όπως πρέπει για τα δικά μου - ελαφρώς ή βαρέως ταπεινά- γούστα. Είναι απλό και θυμίζει νησί μέσα στην πόλη, έχει σούπερ νόστιμο φαγητό, η κυρία Σούλα μας ετοιμάζει τους νοστιμότερους λαχανοντολμάδες ever όταν της το ζητήσουμε και - απολύτως μέσα στα trends της εποχής- είναι και bring your own wine οπότε χάρη στα αγόρια που προνοοούν, συνοδεύουμε τα χοιρινά μας μπριζολάκια με καταπληκτικά κρασιά..  Και χτες η βραδιά πέρασε μαγικά.. Με γέλια τρελά, με ποτήρια να τσουγκρίζουν αδιάκοπα, με ευχές, με δώρα υπέροχα, με κάποιους  από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου γύρω μου και όλη την καλή ενέργεια της γης να με συντροφεύει,  και με την βεβαιότητα πως ότι κι αν μας λείπει, η αγάπη  περισσεύει. Ευτυχώς...

Έτσι, σήμερα το πρωί στην εκπομπή Retrospectiva του φίλου Βασίλη Σωτηρόπουλου όπου ήμασταν καλεσμένοι με τον αγαπημένο μου για να μιλήσουμε για το FnL, είχα μεγάλα κέφια.. Αν θέλετε να μας ακούσετε, το link είναι εδώ. Νομίζω πως θα γελάσετε, εμείς σίγουρα περάσαμε σούπερ. Και μου μπήκε και η ιδέα να κάνω δικιά μου εκπομπή, που να είναι ροζ και happy, και να καλώ τις φίλες μου να λέμε τα δικά μας, και να παίζουμε λωλές μουσικές, και νομίζω πως θα το επιδιώξω σοβαρά.. Το κοινό μου λέει πως μου πάει.. Πως το έχω.. Και νας σας πω κάτι? Και εγώ το ίδιο νομίζω.. :)

Καλημέρα, καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο και φιλιά πολλά..

Υ.Γ. Μήλα... Για apple crumble ή για δάγκωμα, η αγάπη είναι πειρασμός... Εγώ λέω να υποκύπτουμε όταν μας τυχαίνει.. Κι ας κινδυνεύουμε να μας δαγκώσει το φίδι ή να πέσουμε πάνω σε σκουλήκι... Η απόλαυση παραμένει τεράστια. Και είναι στο χέρι μας να μάθουμε τελικά να διαλέγουμε το σωστό μήλο για μας, μέσα από το καλάθι...