Στιγμές και εικόνες....

Γύρισα πριν λίγο από την Παλιά Αγορά. Καφεδάκι με φιλενάδες και κουβέντες ατελείωτες - το πως καταφέρνουμε να κουβεντιάζουμε χρόνια ολόκληρα και να μην τελειώνουν τα θέματα, παραμένει ένα από τα άλυτα μυστήρια της ζωής- και άραγμα κάτω από τα δέντρα ανάμεσα στο χαρούμενο πλήθος που κατακλύζει το μαγαζί - αυτό και όλα τα σαν αυτό- κάθε μέρα, κόντρα στην κρίση και το άσχημο mood των ημερών. Αντιστεκόμαστε στην μιζέρια ο καθένας με τον τρόπο του και μέσα στον μικρόκοσμο του, και μετά ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί δημιουργούμε τις συνθήκες για να μην μας πάρει η ζωή μπάλα. Σ΄αυτό το ομόφωνο συμπέρασμα καταλήξαμε κάτι βράδια πριν,  τρώγοντας με αγαπημένους φίλους στο Γκάζι υπό τους ήχους της πρόβας κάποιου συγκροτήματος που δεν καταφέραμε ποτέ να καταλάβουμε ποιο ήταν. Εκεί, γύρω από ένα τραπέζι φορτωμένο με λιχουδιές, κόκκινο κρασί, απίστευτα θετική ενέργεια και γέλια, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για κυριακάτικες μαζώξεις σε σπίτια με τις πρώτες δροσιές και μιλήσαμε για όλα τα θέματα που αγαπάμε... Πολιτική, social media, κοινωνική κρτική και μαγειρική... 

Περιμένω πως και πως να ξαναρχίσω να μαγειρεύω, κανονικά. Να πέσει λίγο η ζέστη, να πάψει να βράζει η κουζίνα μου που από το μεσημέρι και μετά λούζεται από το φως, και να μπορώ να ασχοληθώ με τις συνταγές μου απερίσπαστη. Και να μαζευόμαστε στο σπίτι, φίλοι αγαπημένοι δικοί μας, φίλοι του Άρι, κορίτσια σε βραδιές in doors, και να μυρίζει λιχουδιές και να αντηχεί ο τόπος από χαρά. Και ελπίδα.  Ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει να δείξεις στους ανθρώπους σου πόσο τους αγαπάς και πόσο τους νοιάζεσαι από το να τους μαγειρέψεις κάτι που μέσα να έχει δώσιμο και ψυχή? Να διαλέξεις την συνταγή, τα υλικά, και μετά να βάλεις όλο το μεράκι σου στην παρασκευή και στο table setting και να δημιουργήσεις τις συνθήκες για αξέχαστες στιγμές? Και ποιος καλύτερος τρόπος να σε γνωρίσει κάποιος που σε ενδιαφέρει πραγματικά. Έρχεσαι στο σπίτι μου, βλέπεις το περιβάλλον που έχω δημιουργήσει και μέσα στο οποίο ζω την καθημερινότητα μου, χαζεύεις τα βιβλία που διαβάζω στην βιβλιοθήκη μου, κοιτάζεις τις φωτογραφίες ολόγυρα, τρως το φαγητό που σου έχω μαγειρέψει και ακούς τις μουσικές μου. Και ανακαλύπτεις ποια είμαι στ΄αλήθεια πέρα από την όποια εικόνα μου έχεις δει έξω, εκεί που όλοι φοράμε μια πανοπλία, άλλος σιδερένια και άλλος βελούδινη. Μέσα στο σπίτι μας, στο κάστρο μας, που η πόρτα του ανοίγει μόνο για εκείνους που έχουν περάσει πρώτα την πόρτα της καρδιάς μας γι΄αυτό και απαγορεύονται δια ροπάλου τα επαγγελματικά και "κοινωνικά" events,  είμαστε εμείς. Αληθινά...

Πίσω στην σημερινή μέρα, πριν τον καφέ πρόλαβα να πάω από τον Κυριάκο να ψωνίσω λαχανικά - λεμόνια για το κοτόπουλο που ετοιμάζομαι να μαγειρέψω αύριο βασισμένη σε ολοκαίνουρια πολλά υποσχόμενη συνταγή και ντοματίνα για σαλάτες - και από το Culpa για ψωμί ζυμωτό. Και σε λίγο θα πάω να κοιμηθώ για απόγευμα, το απαραίτητο beauty sleep για να είμαι το βράδυ λαμπερή και ξεκούραστη αντί για μπαγιάτικο μύδι.. Σε αυτό το επίπεδο με ενδιαφέρει πολύ η εικόνα μου. Όχι τι φοράω αλλά πως δείχνω.. Θέλω να λάμπω αυτές τις μέρες, ίσως γιατί η καρδιά μου τραγουδάει δυνατά. Είμαι χαρούμενη, είμαι αισιόδοξη, είμαι ξεσηκωμένη.. Και τα βλέπω όλα ροζ και φωτεινά και θέλω τα μάτια μου, το δέρμα μου, το χαμόγελο μου, ακόμα και τα μαλλιά μου να το διαλαλούν... Περάσαμε ένα απίστευτο καλοκαίρι και τώρα το φθινόπωρο είναι πια εδώ. Και επειδή το φθινόπωρο στην Αθήνα είναι απλά λίγο καλοκαίρι ακόμα, περιμένωντας τον χειμώνα και τις ψύχρες και τα όμορφα που θα έρθουν σίγουρα, το καλύτερο - και το λιγότερο- που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε καλά... Και να γελάμε πολύ και να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, τα μέσα πρώτα και τα έξω μετά. Και όλα τα υπόλοιπα θα βρουν τον δρομο τους, θα το δείτε...

Φιλιά πολλά και αγάπες,  και ευχές για ένα υπέροχο υπόλοιπο σαββατοκύριακο. Και για υπέροχες όσες μέρες περάσουν μέχρι να τα ξαναπούμε.. Το blogάκι δεν έχει βρει ακόμα τους ρυθμούς του αλλά δεν πειράζει.. Όλα θα γίνουν με τον καιρό...