"Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα πια..." (Updated)

Ήθελα το πρώτο ποστ του Μαίου να είναι πιο ευχάριστο αλλά μπα... Εξακολουθώ να είμαι χάλια, με όλα τα προηγούμενα συμπτώματα - βήχα, δύσπνοια, πυρετό, ατονία- συν το ότι με έχει πειράξει πια και το στομάχι μου από την αντιβίωση και τα πολλά χάπια... Έχω να βγω από το σπίτι μου από την Πέμπτη, έχω να κοιμηθώ καλά σχεδόν μια εβδομάδα πια, το μόνο καλό είναι πως από όλη αυτή την ταλαιπωρία, όταν τελειώσει με το καλό, θα βγω πιο αδύνατη.. Και πιο σοφή για πολλούς λόγους... Η Μαρία μου έκανε προχτές μια εξαιρετική ανάλυση των όσων μου συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, η αλήθεια είναι πως πολύ συχνά οι αρρώστιες μας έχουν σχέση με την ψυχολογία μας, και νομίζω πως έχει δίκιο.. "Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, τόσες μέρες τώρα. Δεν σου λέει κάτι ούτε αυτό?" ήταν η ατάκα κλειδί και ναι, μου λέει πολλά αλλά τι να κάνω που είμαι πεισματάρα και θέλω όλα να τα κάνω στους δικούς μου χρόνους και με τον δικό μου τρόπο? Και με δικό μου κόστος of course..

Τις μέρες που πέρασαν, κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου ατελείωτες ώρες στον καναπέ, μόνη μου ή με παρέα, είχα την ευκαιρία να σκεφτώ πολύ.. Και επειδή καθώς καταλαβαίνετε δεν ήμουν και στα καλύτερα μου κέφια, μπόρεσα να δω τα πράγματα αντικειμενικά και ξεγυμνωμένα από τα φτιασίδια του μυαλού μου που όταν θέλει κάνει το μαύρο άσπρο και την νύχτα μέρα... Και έτσι, να πάρω αποφάσεις που τις είχα αφήσει να σέρνονται εδώ και πολύ καιρό.. Και ήταν πιο εύκολο από ότι πίστευα, και σήμερα, παρόλο που εξακολουθώ να είμαι χάλια και να μην μπορώ να πάρω ανάσα, είμαι με έναν παράξενο τρόπο ανάλαφρη... Σαν να έχω αφήσει πίσω μου ένα φορτίο που το κουβάλησα περισσότερο από όσο έπρεπε και κατέληξε να με κουράσει πολύ.. Φυσικά δεν παραπονιέμαι.. Ήξερα τι έκανα σε κάθε βήμα της διαδρομής και κάθε φορά η επιλογή ήταν δική μου.. Δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο, έναν δύσκολο χρόνο, συνειδητοποιήσα τελικά πως μπορείς να αγνοείς επιδεικτικά τα μηνύματα και τα σημάδια, αυτά όμως θα βρουν κάποια στιγμή τον τρόπο να σου πουν "μέχρι εδώ"... Και η αλήθεια να λέγεται, όσο περισσότερο έχεις προσπαθήσει να αψηφίσεις τα προφανή και να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, τόσο ευκολότερο γίνεται το να βάλεις την οριστική τελεία όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.. Μπορεί δηλαδή να έχεις ταλαιπωρηθεί τρελά στην διαδρομή αλλά τουλάχιστον φτάνεις στο τέρμα χαλαρά και χωρίς να λαχανιάσεις.. :-) 
Πίσω στην καθημερινότητα τώρα, για να μην ξεχνάμε και την λατρεμένη Πολυάννα, όλη αυτή η ταλαιπωρία που πέρασα και εξακολουθώ να περνάω ήταν μια ευκαιρία να δω και εμπράκτως για μια ακόμα φορά ποιοι είναι οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι.. Όλοι μου οι φίλοι που δεν σταμάτησαν να με παίρνουν τηλέφωνα και να μου στέλνουν μηνύματα, ο Μάνος και ο Άρις εννοείται, η μαμά μου, ο Droopy που δεν ξεκόλλησε από δίπλα μου ούτε λεπτό, η D. που όταν ζήτησα πια την βοήθεια της έσπευσε, η Κατερίνα που φρόντισε σήμερα πρωί πρωί να μου βρει την γιατρό που της ζήτησα, ακόμα και ο Στέλιος από την Αμερική διέκοψε για λίγο το απίστευτα βαρύ πρόγραμμα του για να μου στείλει οδηγίες... Σας ευχαριστώ πολύ guys!!! Πραγματικά... Και υπόσχομαι πως μόλις καταφέρω να συνέλθω θα επανέλθω στο ροζ με φόρα γιατί και μένα μου έλειψε πολύ... Καλημέρα, καλή εβδομάδα και πολλά πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Αφήνω πάλι αναπάντητα τα σχόλια αλλά δεν έχω κουράγιο ούτε αυτό να κάνω... I will be back in due time όμως σαν τον Εξολοθρευτή...

Υ.Γ.2 Είναι μαγικό πως τελικά οι άνθρωποι καταλήγουμε πάντα με εκείνους που μας αξίζουν και μας ταιριάζουν... Και πως οι συμπεριφορές ορισμένων τελικά είναι (απογοητευτικά) κοινές...
Υ.Γ.3 Στο μεταξύ ήρθε και η φοβερή γιατρός.. Έχω βρογχίτιδα καραμπινάτη και το μεσημέρι πάω για ακτινογραφία για να δούμε αν έχει γυρίσει σε πνευμονία.. Και πριν από λίγο ο Μάνος μου έφερε μια σακούλα με καινούρια φάρμακα, spray για εισπνοές, χάπια, μέχρι και ευκάλυπτο... Ο Μάιος μου μπήκε στραβά απ΄ότι δείχνουν όλα.. Που θα πάει όμως, θα βελτιωθούν τα πράγματα... Γενικά και ειδικά... 

UPDATE: Οι ακτινογραφίες βγήκαν και ο νόμος του Μέρφυ λειτούργησε στην εντέλεια.. Και έχω και πνευμονία... Πράγμα που σημαίνει πως από αύριο ξεκινάω καινούριο γύρο αντιβίωσης - την σωστή αυτή την φορά- και πως με περιμένει μια συπληρωματική ταλαιπωρία.. Που θα την είχα αποφύγει αν δεν είχα χάσει τέσσερις ολόκληρες μέρες απολύτως τζάμπα αλλά δεν πειράζει.. Όλα μέσα στην ζωή είναι και ότι περνάει ξεχνιέται.. Στο κομμάτι της υγείας that is.. Γιατί τα υπόλοιπα, τα της ψυχής μας,  περνάνε βέβαια αλλά δεν ξεχνιούνται.. Μένουν για να μας θυμίζουν πόσο χαζά μπορούμε να φερθούμε και πόσο ακριβά μπορούμε να το πληρώσουμε... Και πως όσο περισσότερο εμπιστευόμαστε κάποιους ανθρώπους τόσο περισσότερη δύναμη τους δίνουμε να μας πονέσουν.. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά όπως φάνηκε...