Όπου δεν γελάω, φεύγω...

Εχτές το βράδυ είχα μια από αυτές τις μαγικές αποκαλυπτικές στιγμές που αλλάζουν την ζωή μας, ή έστω την κοσμοθεωρία μας... Ή μάλλον δεν την αλλάζουν για να μην είμαι τόσο δραματική αλλά την επαναφέρουν με συνοπτικές διαδικασίες στην... εργοστασιακή της κατάσταση.. Κάτι σαν reboot ας πούμε αλλά στο ψυχολογικό του... Μετά από μια μέρα υπέροχη στο σπίτι της Μάρθας και του Άλκη, με φίλους λατρεμένους και γέλια που δεν διανοείστε, χουζούρευα μισοκοιμισμένη στον καναπέ βλέποντας Dancing with the Stars με ενδιάμεσο zapping στους Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη... Υπέροχη εκπομπή και πραγματικά ντρέπομαι που προτιμώ την Ζέτα και τους χορευτές της - τέτοιος ταπεινός, ξανθός, ρηχός τύπος ανθρώπου είμαι- αλλά τελικά αυτό που είναι να γίνει γίνεται, ακόμα και εκ παραδρομής.. Σε ένα από αυτά τα ενδιάμεσα zapping βλέπετε, έπεσα πάνω στην Χρύσα Ρώπα και σε μια ατάκα που με χτύπησε σαν αστροπελέκι... "Οπου δεν γελάω, φεύγω" είπε και ξαφνικά, για δευτερόλεπτα, το σύμπαν σταμάτησε να κινείται... Και άναψαν μέσα στο μυαλό μου φώτα neon και επιγραφές τεράστιες, και έμεινα να σκέφτομαι άναυδη πόσο απίστευτο πράγμα είναι στην ζωή να ξεχνάς το αυτονόητο, να το αγνοείς επιδεικτικά για καιρό και να κάνεις φούρλες και ελιγμούς, και να παρασσύρεσαι σε σχέδια που δεν είναι δικά σου - δεν ήταν ποτέ και δεν θα γίνουν κι όλας - και σε δοκιμασίες που σε εξαντλούν, και σε σκέψεις που δεν σε οδηγούν πουθενά ή που ακόμα χειρότερα σε βάζουν να κάνεις κύκλους γύρω από τα ίδια και τα ίδια, και σε όλα αυτά που σου αφαιρούν την χαρά και το γέλιο από ένα κομμάτι της ζωής σου σημαντικό, για να αποδείξεις τι ακριβώς? Αυτό που θα έπρεπε να είναι απλό και αναμφισβήτητο...

"Όπου δεν γελάω, φεύγω.." Και εγώ δόξα τον Θεό εδώ που είμαι, με τους ανθρώπους που με διάλεξαν και τους διάλεξα και που εξακολουθούμε να διαλέγουμε ο ένας το άλλον ξανά και ξανά σε κάθε ευκαιρία, και με αυτό που είμαι, σαν χαρακτήρας, σαν άνθρωπος, σαν μάνα, σαν σύντροφος, σαν φίλη, σαν ερωμένη, και με την εικόνα μου την εξωτερική με όλες τις πολλές ατέλειες της, και με όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο, γελάω πολύ και έχω μεγάλη χαρά μέσα μου και γύρω μου... Και ίσως γι΄αυτό, επειδή έχω περίσσευμα χαράς μάλλον, καμιά φορά μπαίνω στην διαδικασία του να βγω από τον δρόμο μου για ανθρώπους που αγαπάω πολύ, και που μ΄αγαπάνε και εκείνοι πολύ αλλά δυστυχώς δεν ταιριάζουν οι χημείες μας.. Όχι οι γκομενικές αλλά οι πραγματικές... Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που δεν αντέχουν την χαρά.. Ούτε την ευτυχία... Τις αποζητούν αλλά όταν καταφέρουν να τις αγγίξουν, όταν βρουν κάποιον διατεθημένο να τους τις προσφέρει απλόχερα, αποδιοργανώνονται... Σαν να δημιουργείται μια αλλεργική αντίδραση ας πούμε, και δεν μπορούν να τις διαχειριστούν και να τις βάλουν στην ζωή τους και να τις απολαύσουν.. Να αφεθούν.. Και έτσι αποφασίζουν να τις αποδομήσουν.. Και σιγά σιγά, καταφέρνουν να στεγνώσουν τα πάντα, να τα στραγγίξουν από οποιοδήποτε συναίσθημα ευχάριστο, από την παραμικρή απόλαυση που μπορείς να πάρεις ακόμα και από το μικρότερο, απλούστερο πράγμα που θα τους ζητήσεις, μόνο και μόνο γιατί μέσα από αυτή την διαδικασία της αφαίρεσης και της διαρκούς δοκιμασίας παίρνουν την επιβεβαίωση που έχουν ανάγκη... Περίπλοκη που είναι η ζωή ρε γαμώτο... Και οι ψυχές μας... 

Όμως η δική μου αλήθεια είναι μια και ειπώθηκε τόσο υπέροχα, αρθρώθηκε τόσο δυνατά και τόσο καθαρά από μια ξένη, ταλαντούχα γυναίκα, εχτές το βράδυ μέσα από την οθόνη μιας τηλεόρασης, που δεν μπορώ να συνεχίσω να υποκρίνομαι πως δεν ήμουν εκεί, πως δεν την άκουσα και πως δεν την θυμήθηκα...  Εγώ "όπου δεν γελάω, φεύγω"... Όχι κυριολεκτικά φυσικά, η αγάπη δεν έχει διακόπτες να τους γυρίζεις και να αλλάζεις συναισθήματα - και είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που αγαπάνε δύσκολα αλλά όταν αγαπήσουν αγαπάνε πολύ- αλλά ναι, η αλήθεια είναι πως η ψυχή μου και η καρδιά μου θα αποζητάνε πάντα το γέλιο.. Και την χαρά, και το μοίρασμα, και όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που δημιουργούνται ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν διάθεση και που τολμάνε να δώσουν και να πάρουν χωρίς όρους, χωρίς οδηγίες χρησης, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος... "Μου άφησες μια λύπη" μου είπε μερικές μέρες πριν ένας άνθρωπος που με ξέρει απίστευτα καλά πια... "Μου φάνηκες κουρασμένη, πληγωμένη, ένα παιδί που του πήραν την χαρά του.." Και είχε δίκιο παρόλο που he failed to see the irony in his own words, γιατί αυτή είναι η αλήθεια.. Πως σιγά σιγά, μέρα με την μέρα, δοκιμασία στην δοκιμασία, πισογύρισμα στο πισογύρισμα, παρακάλι στο παρακάλι, κάπου στην διαδρομή έχασα την χαρά μου.. Και σχεδόν συνήθισα σε κάτι που δεν είναι καθόλου δικό μου, και έγινα πρωταθλήτρια στο να δικαιολογώ μέσα μου πρώτα και μετά έξω μου όλα αυτά που κανονικά θα έπρεπε να με θυμώνουν, να με πληγώνουν ή να με κουράζουν και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που είδε στα μάτια μου τόσο ξεκάθαρα... Το αυτονόητο που δεν είναι πια...

Και έτσι, σήμερα ξημέρωσε μια άλλη, υπέροχη μέρα.. Γιατί όλα είναι πάλι εκεί που έπρεπε να είναι, στην σωστή τους θέση, και με έναν τρόπο μαγικό.. Που τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας, και η αγάπη είναι πάντα εκεί, δυνατή και μεγάλη, αλλά οι ισορροπίες είναι πίσω εκεί που τις αντέχω εγώ.. Γιατί στην δική μου ζωή "όπου δεν γελάω, φεύγω" χρόνια τώρα, και έχω φύγει από αγάπες μεγάλες, και από σχέσεις ζωής, και από μια οικογένεια από την οποία κανείς δεν είχε τολμήσει να φύγει πριν από μένα.. Εδώ όμως θέλω να μείνω.. Το είπαμε αυτό, δεν το είπαμε? Και για να μείνω πρέπει να γελάω.. Πολύ.. Και να έχω μεγάλη χαρά... Και αυτό είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά και το μόνο που αποφάσισα πως θα κάνω ... Έστω και μόνη μου...:-)