Αγαπητό μου ημερολόγιο....

Τι γράφεις στην πρώτη σελίδα ενός καινούριου ημερολογίου? Την αλήθεια.. Χρειάζομαι επειγόντως μια επόμενη μέρα παρακαλώ, έναν αέρα ανανέωσης και μπόλικη λιακάδα.. Που να κρατήσει... Σήμερα στο κρεοπωλείο χάζευα τις κυρίες που περίμεναν την σειρά τους για να αγοράσουν τα υλικά για την μαγειρίτσα.. "Θεέ μου μην γίνω έτσι!" παρακαλούσα από μέσα μου, καθόλου δεν θέλω να με δω μια μέρα με λίστα και στυλό στο χέρι να τσεκάρω μήπως ξέχασα κάτι, μαλλί κομμωτηρίου φουσκωτό, πολλά Bulgari bijoux να με φωτίζουν, και τσάντα Louis Vuitton περασμένη ανέμελα στο μπράτσο.. Οκ, και εγώ με μαλλί από τον Βαγγέλη περίμενα αλλά το δικό μου δεν πιάνεται, είναι επιμελώς ατημέλητο if you got my point, και είμαι σίγουρη πως το γυαλί του Lennon, η βελουδένια μου φόρμα και τα σταράκια με διαφοροποίησαν επαρκώς από τις υπόλοιπες Stepfordίζουσες wives... Και πήρα και μια συκωταριά λιγότερη - και μια σακούλα έντερα παραπάνω - πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς δύο γαμημένα υλικά όταν δεν τα σημειώνεις σε λίστα? Πολύ προφανώς ειδικά όταν είσαι ξανθιά, αλλοπαρμένη και σε έχει πιάσει η άνοιξη για τα καλά.. Δεν πειράζει, αύριο που θα βγω για να αγοράσω λουλούδια θα πάρω και μια συκωταριά ακόμα και με τα περισσευούμενα έντερα θα αυτοσχεδιάσω γιατί δεν νομίζω πως ο κύριος Κρεατεμπορική θα κάνει επιστροφές...

Τα ίδια ακριβώς αλλά στο πιο cosmopolitan έπαθα και στο Λονδίνο.. Είχα σημειώσει τι ακριβώς ήθελα να ψωνίσω και από που στο ροζ  Smythson  μπλοκάκι μου που είναι ειδικό γι΄αυτή την δουλειά - γράφει must have στο εξώφυλλο με χρυσά γράμματα αν το πιάνετε το υπονοούμενο- και επειδή βαριόμουν να φοράω κάθε τόσο το γυαλί και να κοιτάζω, τα μισά τα ξέχασα... Θυμήθηκα όμως τελευταία στιγμή - κανονικά τελευταία, το είδα από το παράθυρο του ταξί και τις κατέβασα άρον άρον τις φιλενάδες μου μέσα στην μέση του δρόμου - το sex shop της Ann Summers... Οκ, δεν ήταν σκληροπυρινικό, ένα συμπαθητικό μαγαζί με ποικιλία εσωρούχων και λοιπών αξεσουάρ ήταν, αλλά μια χαρά μας βόλεψε... Δηλαδή μια χαρά που λέει ο λόγος γιατί το μοντέλο που μου γυάλισε, ένα extra large διάφανο bunny με διπλές αναρτήσεις και πολλαπλώς περιστροφική κίνηση ήταν out of stock...Όπως out of stock ήταν και το bar του Mandarin Oriental αυτή την φορά γιατί κάτι κυριούληδες με αρχή - ή και τέλος- φαλάκρας που κάθισαν δίπλα μας και κοίταζαν κάθε τέσσερα δευτερόλεπτα τα τεράστια χρυσά ρολόγια τους όλο υπονοούμενο - όχι καλέ μου, δεν με ενδιαφέρει το Big Ben που φοράς στον καρπό σου, εγώ δεν κοιμάμαι με ρολόγια κοιμάμαι με αγόρια- δεν πιάνονται φυσικά... 

 (Ακόμα και εγώ που έχω τρέλα με το ροζ οφείλω να παραδεχτώ πως σε μερικά πράγματα δείχνει λίγο άκυρο...)

Τώρα που τα γράφω αυτά, να σας πω ότι σήμερα χάζευα κομψά και διακριτικά από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου ένα νεαρό ζευγαράκι στο πίσω αυτοκίνητο που ήταν μέσα στα μέλια - το ζευγαράκι όχι το αυτοκίνητο- και σχεδόν ζήλεψα.. Τι σχεδόν δηλαδή, ζήλεψα κανονικά... Πολύ το έχω επιθυμήσει να είμαι ερωτευμένη, φουλ ερωτευμένη, να λάμπω σαν προβολέας, να έχω μονίμως αυτό το χαμόγελο της ευτυχίας που δεν φεύγει με τίποτα καρφωμένο στο πρόσωπο μου, να φιλιέμαι στα κλεφτά μέσα στην μέση του δρόμου, να ανταλάσσω καυτά μηνύματα στο κινητό, και να ζω για την ώρα και την στιγμή που θα βρεθώ σε ένα κρεββάτι.. Ή σ' ένα τραπέζι.. Ή σε μια μπανιέρα.. Ή κάπου όπου να' ναι τέλος πάντων, εξαιρούνται οι εξοχές γιατί σιχαίνομαι τα ζουζούνια και τους ματάκηδες... Ναι ρε γαμώτο, αυτά είναι τα effects της άνοιξης... Κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα που σε κάνει να εκπέμπεις και να λαμβάνεις σήματα παράξενα.. Και να ανατριχιάζεις έτσι στα ξαφνικά ακούγοντας ένα τραγούδι ή μυρίζοντας ένα άρωμα στον αέρα... 

(Ένας τοίχος ντυμένος με φιλιά σε ένα παρακμιακό μπαράκι στο Soho, που φιλοξένησε το ωραιότερο κομμάτι από εκείνο το βράδυ μου...)

Ναι λοιπόν.. Καινούριο blog - που κάπως διαφορετικό το θέλω να είναι από το προηγούμενο αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα πως- καινούρια εποχή, και επόμενες μέρες... Και σχέδια που δεν είχαν περάσει από το μυαλό μου ποτέ μέχρι τώρα, και βαθιές ανάσες το πρωί όταν ξυπνάω, και ασκήσεις υπομονής, και εκπλήξεις που μου υπενθυμίζουν πως δεν πρέπει να λέμε ποτέ μεγάλες κουβέντες για τίποτα γιατί είναι βέβαιο, μαθηματικώς βέβαιο όμως, πως ότι έχουμε κοροϊδέψει στην ζωή μας θα το λουστούμε τελικά.. Και θα μας αρέσει κι όλας... 

Έγραψα κάτω από τον τίτλο "Ημερολόγια της Επόμενης Μέρας" πως αλλάζω blog όπως μετακομίζω.. Ή όπως χωρίζω.. Και είναι αλήθεια αυτό.. Πως κάθε τόσο στην ζωή μου έχω ανάγκη από αλλαγές.. Τις επιδιώκω, τις διασκεδάζω και όταν αργούν τις αποζητάω... Με φοβίζει η ρουτίνα και η συνήθεια πιο πολύ από ότι με φοβίζει το άγνωστο, και παρόλο που η μαμά μου ήλπιζε πως μεγαλώνοντας θα βελτιωνόμουν, νομίζω πως εκείνοι που με αγαπούν θα πρέπει να - ή το έχουν ήδη κάνει- συνηθίσουν στο γεγονός πως οι μόνες σχέσεις στις οποίες μένω φανατικά πιστή είναι εκείνες από τις οποίες μπορώ να φεύγω και να ξαναγυρίζω... Με καινούριο αέρα, με άλλο κέφι και με ανανεωμένη ενέργεια.. Life is too short to live in peace ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ... Και έτσι αγαπημένο μου ημερολόγιο, αύριο είναι Ανάσταση... 

Υ.Γ. Το καινούριο μαγαζάκι θέλει δουλίτσα ακόμα και συμάζεμμα αλλά δεν έχω καθόλου κέφι οπότε θα το πάω σιγά σιγά... Αλλά μου άρεσει πολύ το ανοιξιάτικο concept οπότε μου φτάνει...:-)