Στην ζωή και στο ποτό...

Σκοτεινιάζει σιγά σιγά και δροσίζει.. Μου αρέσει πολύ που άλλαξε ο καιρός, που τα βράδια χρειάζεται πια κάτι να αγκαλιάζει τους ώμους μου, ας είναι και μια λεπτή κοτονένια ζακετούλα.. Τα πρωινά περνάνε με την γνωστή αγαπημένη ρουτίνα, γράψιμο, ραντεβού για καινούριες δουλειές, τα του σπιτιού, καφέδες με την μαμά και με κολλητές, ψώνια... Λατρεμένη καθημερινότητα που έχει αρχίσει πια να μπαίνει στους κανονικούς της ρυθμούς μετά από το καλοκαίρι, και που σύντομα θα αρχίσει να με κουράζει, τόσο ώστε να αναζητήσω καινούριες διαφυγές... Ήδη μετράω τις μέρες για να φύγω... Και τα πρωινά σηκώνομαι δύσκολα από το κρεββάτι, ξυπνάω και έχω αυτή την τεράστια λαχτάρα να κουκουλωθώ ξανά και να συνεχίσω το όνειρο που έμεινε στην μέση, συνήθως στο καλύτερο σημείο... Μπορεί να φταίει η σεροτονίνη μου - η Λιάνα μου έβαλε την ιδέα που της μέτρησαν την δική της και την βρήκαν λιγότερη από το κανονικό- παρόλο που ο αγαπημένος μου λέει πως η δική μου φτάνει για να την κάνουμε και εξαγωγή.. Μπορεί να φταίνε και τα ξενύχτια, τον τελευταίο καιρό μετράω τα βράδια μου με ποτήρια από cocktails και πακέτα από τσιγάρα..

Οκ, όχι μόνο μ΄αυτά προφανώς.. Και με γέλια και κουβέντες που κρατάνε μέχρι το ξημέρωμα, και με ματιές που διασταυρώνονται στα ξαφνικά και μένουν ή φεύγουν, και με μουσικές που φτιάχνουν το soundtrack του προσωπικού μου video clip, και με ιστορίες που προσθέτουν το απαραίτητο αλατοπίπερο στην ζωή μου... 

Μου αρέσουν τα cocktails φέτος, δοκιμάζω διαρκώς καινούρια, συνήθως ξυνά και spicy, και συχνά κολάω με τις εμπνεύσεις των barmen. Φυσικά μένω πιστή στην βότκα μου, αλλά όπως και στην ζωή έτσι και στο ποτό η ποικιλία είναι απαραίτητη για να υπάρχει ενδιαφέρον, πόσο μάλλον όταν η συγκεκριμένη ποικιλία είναι πολύχρωμη, παγωμένη και σου γαργαλάει την γλώσσα...:)

Γράφω, και δίπλα μου περιμένει το σημειωματάριο της Moleskin από την σειρά Cities - εννοείται πως διάλεξα το Λονδίνο- για να γράψω την πρώτη σελίδα. Η ιδέα ήταν της Βίβιαν,"πας που πας κάθε τόσο" μου είπε "σημείωνε όσα σου αρέσει να κάνεις εκεί και φτιάξε το δικό σου  little black book" , και την λάτρεψα.. Απλά δεν ξέρω με τι να κάνω την αρχή.. Να γράψω για το αγαπημένο μου Liberty και τα φουλάρια που στολίζουν κάθε καλοκαιρι τα μαλλιά μου? Για τα Krispy Kream στο ισόγειο του Selfridges που είναι η πρώτη μου στάση κάθε φορά που φτάνω? Για τις πίτες που κουβαλάω στην βαλίτσα μου στην επιστροφή? Για την Snow Queen και τον νεαρό Ιταλό  που συναντάω κάθε δεύτερη φορά στο bar του Mandarin Oriental? Για τα πρωινά στο le Pain Quotidien με βάφλες και ζεστό καφέ σε τεράστια κούπα? Για το afternoon tea στο Berkeley's με μπισκοτάκια σε σχήμα τσάντας? Για τα eggs Benedict στο Tom's Kitchen και μετά την βόλτα ακριβώς απέναντι για προμήθειες υλικών για τα cupcakes μου? Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός αυτή ειδικά θέλω να την προσέξω ιδιαιτέρως... Οπότε μπορεί να αφήσω την πρώτη εγγραφή να την κάνω επιτόπου... 

Προς το παρόν σας αφήνω γιατί πρέπει να πάω να κάνω ντουσάκι και να ετοιμαστώ.. Έχουμε girl's night tonight στο ολοκαίνουριο Street εδώ στο Νέο Ψυχικό, που εκτός από καταπληκτικά burgers έχει και υπέροχα cocktails.. Έχουμε και θέματα να κουβεντιάσουμε πολλά, χωρισμούς, επανασυνδέσεις, θα μας πάρει το ξημέρωμα όπως πάντα...  

Και ναι, το timeline μου στο Twitter είναι γεμάτο με νέα για την κρίση και με το τι είπαν η Μέρκελ, ο Μπένυ και ένα σωρό άλλοι αλλά I 'll pass.. Αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο να ταξιδέψει εκεί που θέλει, χωρίς το βάρος της αγωνίας για το αύριο που έτσι κι αλλιώς δεν το ξέρει κανείς μας.. Μπορεί σήμερα το βράδυ να με πατήσει ένα αυτοκίνητο. Κρίμα δεν θα είναι οι τελευταίες σκέψεις μου να έχουν να κάνουν με την πολιτική και όχι τον έρωτα? Η το σεξ even better? 

Υ.Γ. Η εικονογράφηση είναι τα cocktails των τελευταίων εβδομάδων, κάποια από αυτά μάλλον,  που είχα πρόχειρα.. Και η βότκα μου φυσικά. Δεν θα μπορούσε να λείπει η βότκα μια που, όσο κι αν λατρεύω την ποκιλία και τα χρώματα, τελικά επιστρέφω πάντα στην βάση μου και στην μεγάλη, μόνιμη μου αγάπη. Στο ποτό και στην ζωή...

Η αγάπη και άλλα δεινά...

24 Σεπτεμβρίου σήμερα και το αγαπημένο μου περιοδικό, το Delicious, δίνει το σύνθημα  "Share the Love" .. Και οκ εκεί στην Αγγλία μιλάνε για την εποχή των μήλων - άρα και των apple crumbles- όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να πάρουμε το κεντρικό νόημα και να το προσαρμόσουμε λίγο διαφορετικά... Άλλωστε η αγάπη είναι για να μοιράζεται.. Να λέμε τα σ' αγαπώ μας εκεί που πρέπει και να το χαιρόμαστε - χωρίς κόλπα και τακτικές, χωρίς εγωισμούς και χωρίς ατζέντες - και στο τέλος της μέρας να κοιμόμαστε με την συνείδηση μας ήσυχη και την καρδιά μας γελαστή.  Νομίζω πως έτσι πολλαπλασιάζεται το συναίσθημα,  πως έτσι απλώνεται στον αέρα και μεταφέρεται, και γεμίζει τις καρδιές, τα μυαλά και τα μάτια σε ακτίνα τεράστια.

Μερικές μέρες πριν, μια αγαπημένη φίλη σπάραζε στο κλάμα έξω από την εντατική στην οποία νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση η μαμά της για κείνα τα σ΄αγαπώ που δεν είχε προλάβει να της πει. Μεγάλο μάθημα με τον δύσκολο τρόπο. Τελικά η μαμά της γλύτωσε, ευτυχώς... Και εμείς νομίζω φύγαμε σοφότερες από εκείνο το νοσοκομείο.

Γενικά τις τελευταίες μέρες παίρνω μαθήματα γύρω από την αγάπη.. Και αν έχω καταλήξει κάπου είναι πως αν είμαστε εμείς καλά με την ψυχή και την συνείδηση μας, αν ξέρουμε βαθιά μέσα μας πως έχουμε κάνει ότι καλύτερο μπορούμε για να δείξουμε στους ανθρώπους που αγαπάμε τα συναισθήματα μας, μπορούμε να προχωράμε στην ζωή μας με την ψυχή ανάλαφρη.. Ακόμα και για τα σ΄αγαπώ που δεν ακούστηκαν, ή που κι αν ακούστηκαν δεν έπιασαν τόπο.. Αγαπαμε για μας, όχι για τους άλλους. Και ως παιδί ενός πατέρα που δεν κατάφερε ποτέ να ακούσει τα σ΄αγαπώ - ούτε τα δικά μου ούτε και κανενός άλλου, δυστυχώς και για εκείνον και για μας - ξέρω σήμερα με την μεγαλύτερη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τους ανοιχτούς λογαριασμούς. Που όσο δύσκολο και αν μας είναι, πρέπει να τους κλείνουμε κάποια στιγμή και να πηγαίνουμε παρακάτω.. Η αγάπη θα μας ακολουθήσει.. Το ίχνος της έστω, στην καρδιά, το μυαλό και τις αναμνήσεις μας. Που μπορεί να μην είναι αυτό που θελήσαμε ή που ελπίσαμε αλλά θα είναι πάντα καλύτερο από το να μην την είχαμε νοιώσει ποτέ, καθόλου... 

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά χτες το μεσημέρι μετά από μια μαραθώνια συζήτηση με την Μαρία περί αγάπης, ορίων και αποφάσεων.. Η κολλητή μου έχει έναν μαγικό τρόπο να με κάνει να βλέπω ακριβώς τι κάνω και γιατί, κυρίως επειδή με ξέρει σαν την χούφτα της και είναι όσο απ' έξω χρειάζεται για να παραμένει αντικειμενική μέσα στην υποκειμενικότητα της αγάπης της για μένα... Και έτσι, όταν έρθουν τα δύσκολα είναι πάντα εκείνη που μου δείχνει τον δρόμο για να βγω από τα αδιέξοδα μου και για να φωτίσω τα σκοτάδια μου... Ευτυχώς γιατί εγώ είμαι ικανή να περιπλανιέμαι μια ζωή μέσα στα ίδια στενά δρομάκια μια που τρέφω μια ακατανίκητη λαγνεία για ότι δύσκολο, προβληματικό ή σκοτεινό... "Και αντοχές μουλάρας" όπως μου υπενθύμισε γελώντας, "χωρίς να υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να κουβαλήσεις εσύ όλα αυτά τα δεινά που ούτε σε αφορούν, ούτε χαρά σου δίνουν τελικά, ούτε και έχουν αληθινό ενδιαφέρον αν το δεις αντικειμενικά το θέμα, πίστεψε με. Σταμάτα να είσαι ινδιάνος λοιπόν και να χαζεύεις με χάντρες και καθρεφτάκια και ξεκόλλα!!!" 

Και αυτό ήταν το τέλος μια κουβέντας που ξεκίνησε με κλάματα και έληξε με γέλια.. Και με την πραγματικότητα να με κοιτάζει κατάματα πια και να μου λέει πως από εδώ και στο εξής δεν με παίρνει να υποκριθώ πως δεν άκουσα, ούτε πως δεν είδα...

Conclusion? Share the Love guys.. Και όπως λέει και ένας γνωστός μου "that's how the cookie crumbles..."

Εγώ εννοείται πως θα φτιάξω το πρώτο apple crumble της σεζόν, τα υλικά είναι ήδη προσεκτικά ταχτοποιημένα στον πάγκο της κουζίνας μου και περιμένουν. Απλά θα καθυστερήσω μια μέρα μια που αύριο είναι η γιορτή μου - μια μέρα μετά την Share the Love day, how cool is that?- οπότε θα το σερβίρω στο τραπέζι που θα ετοιμάσω για τα αγόρια της ζωής μου και την μαμά μου... 

Με τους φίλους μου, γιόρτασα χτες.. Μαζευτήκαμε στο αγαπημένο μου Κουτούκι, ένα μαγαζί που το ανακάλυψε ο Άλκης φέτος το καλοκαίρι και το λάτρεψα γιατί είναι ακριβώς όπως πρέπει για τα δικά μου - ελαφρώς ή βαρέως ταπεινά- γούστα. Είναι απλό και θυμίζει νησί μέσα στην πόλη, έχει σούπερ νόστιμο φαγητό, η κυρία Σούλα μας ετοιμάζει τους νοστιμότερους λαχανοντολμάδες ever όταν της το ζητήσουμε και - απολύτως μέσα στα trends της εποχής- είναι και bring your own wine οπότε χάρη στα αγόρια που προνοοούν, συνοδεύουμε τα χοιρινά μας μπριζολάκια με καταπληκτικά κρασιά..  Και χτες η βραδιά πέρασε μαγικά.. Με γέλια τρελά, με ποτήρια να τσουγκρίζουν αδιάκοπα, με ευχές, με δώρα υπέροχα, με κάποιους  από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου γύρω μου και όλη την καλή ενέργεια της γης να με συντροφεύει,  και με την βεβαιότητα πως ότι κι αν μας λείπει, η αγάπη  περισσεύει. Ευτυχώς...

Έτσι, σήμερα το πρωί στην εκπομπή Retrospectiva του φίλου Βασίλη Σωτηρόπουλου όπου ήμασταν καλεσμένοι με τον αγαπημένο μου για να μιλήσουμε για το FnL, είχα μεγάλα κέφια.. Αν θέλετε να μας ακούσετε, το link είναι εδώ. Νομίζω πως θα γελάσετε, εμείς σίγουρα περάσαμε σούπερ. Και μου μπήκε και η ιδέα να κάνω δικιά μου εκπομπή, που να είναι ροζ και happy, και να καλώ τις φίλες μου να λέμε τα δικά μας, και να παίζουμε λωλές μουσικές, και νομίζω πως θα το επιδιώξω σοβαρά.. Το κοινό μου λέει πως μου πάει.. Πως το έχω.. Και νας σας πω κάτι? Και εγώ το ίδιο νομίζω.. :)

Καλημέρα, καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο και φιλιά πολλά..

Υ.Γ. Μήλα... Για apple crumble ή για δάγκωμα, η αγάπη είναι πειρασμός... Εγώ λέω να υποκύπτουμε όταν μας τυχαίνει.. Κι ας κινδυνεύουμε να μας δαγκώσει το φίδι ή να πέσουμε πάνω σε σκουλήκι... Η απόλαυση παραμένει τεράστια. Και είναι στο χέρι μας να μάθουμε τελικά να διαλέγουμε το σωστό μήλο για μας, μέσα από το καλάθι...

Σε mood φθινοπωρινό...

Δευτέρα απόγευμα και έξω από το παράθυρο μου ο ήλιος λάμπει. Βέβαια έχω κατεβάσει την τέντα καλού κακού - η ΕΜΥ είπε πως από το βράδυ ο καιρός χαλάει με βροχές και καταιγίδες και έχω απλώσει ρούχα να στεγνώσουν- και ετοιμάζομαι να μαγειρέψω μακαρόνια με κεφτεδάκια σε κόκκινη σάλτσα. Με μπόλικο κύμινο. Στο περβάζι η γλάστρα με το lemon thyme που έφτασε από το νησάκι εκτάκτως και εσπευσμένως μυρίζει υπέροχα, και δίπλα μου ο Droopy ροχαλίζει μακαρίως μετά από μια μεγάλη βόλτα με τον Άρι στο διπλανό πάρκο. Το πιάσατε το υπονοούμενο φαντάζομαι, προσπαθώ να μπω σε mood φθινοπωρινό και ελπίζω ολόψυχα να βάλει τελικά ένα χεράκι και ο καιρός, γιατί παρόλο το άψογο πεντικιούρ που έκανα προχτές στην Τέτα, έχω μια τεράστια λαχτάρα να πετάξω επιτέλους τις σαγιονάρες και να φορέσω Starάκια.. Μην σας πω γαλότσες...

Προς αυτή την κατεύθυνση, την μισή Κυριακή μου την πέρασα ταχτοποιόντας τα ντουλάπια της κουζίνας... Και όλα τα υπέροχα που μάζεψα το καλοκαίρι, μαρμελάδες από το Κυπαρίσσι, γλυκά κουταλιού που μου έφεραν από διάφορα νησία αγαπημένοι φίλοι, χυλοπίτες από τα Λαγκάδια, ντοματίνια σε βάζα και καπαρόφυλλα από την Σαντορίνη, clotted cream που περιμένει να γίνει Eton mess, λάδια και ξύδια σε ότι γεύση μπορείτε να φανταστείτε, μπαχαρικά από την Αίγυπτο που μου κουβάλησε στην βαλίτσα του γκουρμέ κολλητός... Και σκεύη έτοιμα να χρησιμοποιηθούν - το μίξερ μου με κοιτάζει λυπημένο, ανυπομονεί να χτυπήσει την μαρέγκα και το butter cream για τα πρώτα cupcakes της σεζον- και τα βιβλία της μαγερικής μου προσεκτικά στοιχημένα στα ράφια... Έτοιμα όλα... 

Μαζί, στο τραπέζι του καθιστικού, μπροστά στους καναπέδες με τα αφράτα μαξιλάρια, στοίβες από DVD με ξένες σειρές... Harry's Law, Law and Order UK και LA, Mistresses, Downton Abbey, Body of Proof, In Treatment... Και μαζί βιβλία και περιοδικά - όχι δεν περιλαμβάνει ούτε Προυστ, ούτε Όσσο η λίστα μου- και μουσικές αγαπημένες... Και φρέσκα λουλούδια στα βάζα, και η μυρωδιά από το Eau Rouge - το best spray εσωτερικών χώρων ever - στην ατμόσφαιρα... 

Ναι, φτιάχνω το σκηνικό της ζωής μου με ενθουσιασμό, μια και λατρεύω αυτή την εποχή που όπου να 'ναι φτάνει... Να μαζευτούμε επιτέλους, να αρχίσουμε να οργανωνόμστε και να ετοιμάζουμε μαζώξεις και τραπέζια, να αλλάξουμε γκαρνταρόμπα και μαζί, να αλλάξουμε και διάθεση.. Να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, πιο αγαπησιάρηδες, πιο μαλακοί... Τα γράφω αυτά βέβαια, και η δική μου σεζόν θα ξεκινήσει με ταξίδι σε πόλη λατρεμένη και με μαθήματα μαγειρικής, how cool is that? Τέλος πάντων.. Το νόημα παραμένει και θα τα λέμε για καιρό όλα αυτά - μια που ελπίζω να ξαναρχίσω να γράφω συχνότερα-  και άλλα πολλά για συνταγές, και μυστικά, και παρέες που γράφουν ιστορία.. Και για δουλειές, και για μόδες, και για σχέσεις, και για όλα αυτά που με κάνουν και χαίρομαι, ή που με παιδεύουν, όπως κάνουμε χρόνια τώρα σε αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο που λειτουργεί σαν τον καλύτερο ψυχαναλυτή, εκτός του Γιάννη βέβαια που παραμένει πάντα ο γκουρού μου.. Και εκτός των αγοριών της ζωής μου που με αντέχουν και των φίλων της καρδιάς μου που με στηρίζουν στα πάντα όλα.. Και τα καλά και τα άσχημα... 

Προς το παρόν όμως, πάω να μαγειρέψω.. Και να ανάψω το air condition στο φουλ για να δημιουργήσω την κατάλληλη θερμοκρασία για τα κεφτεδάκια με την σάλτσα και το κύμινο, μια που η πρόγνωση του καιρού μάλλον έπεσε έξω... Φιλιά πολλά... Και αγάπες..

Υ.Γ. Είναι φορές που παρασύρομαι, και παίρνω φόρα, και ξεχνάω.. Πως τα βασικά της ζωής μου, αυτά που με κάνουν να νοιώθω ασφαλής και αγαπημένη είναι πολύ συγκεκριμένα, πολύ απλά, και ομολογημένα εδώ και καιρό.. Είναι αυτά που αξίζουν όσο χίλια ξεσηκώματα μαζί, που για χάρη τους παρατάω τα πάντα, και που τα επιλέγω συνειδητά και μόνιμα, πρώτα και πάνω απ΄όλα τα υπόλοιπα. Για μένα κυρίως, για την χαρά που μου προσφέρουν, αλλά και για τις λύπες... Που χρειάζονται για να εκτιμάμε τα γέλια, με τον ίδιο τρόπο που οι κρίσεις μας βοηθάνε να συσπειρωνώμαστε και να επαναφέρουμε τα πάντα στις σωστές τους διαστάσεις... Και εγώ, πέρα και πάνω απ΄όλα είμαι αυτή που φαίνομαι μέσα από τα μάτια εκείνων που έχω επιλέξει να αγαπάω με πάθος.. Μέσα από την εικόνα που μου προβάλουν πότε λάμπω σαν να έχω καταπιεί τον προβολέα και πότε διορθώνομαι.. Και όπως μοιράζω τις αγκαλιές, και τα φιλιά μου, και το γέλιο μου, ζητάω και τις συγγνώμες μου αν χρειαστεί...

Στιγμές και εικόνες....

Γύρισα πριν λίγο από την Παλιά Αγορά. Καφεδάκι με φιλενάδες και κουβέντες ατελείωτες - το πως καταφέρνουμε να κουβεντιάζουμε χρόνια ολόκληρα και να μην τελειώνουν τα θέματα, παραμένει ένα από τα άλυτα μυστήρια της ζωής- και άραγμα κάτω από τα δέντρα ανάμεσα στο χαρούμενο πλήθος που κατακλύζει το μαγαζί - αυτό και όλα τα σαν αυτό- κάθε μέρα, κόντρα στην κρίση και το άσχημο mood των ημερών. Αντιστεκόμαστε στην μιζέρια ο καθένας με τον τρόπο του και μέσα στον μικρόκοσμο του, και μετά ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί δημιουργούμε τις συνθήκες για να μην μας πάρει η ζωή μπάλα. Σ΄αυτό το ομόφωνο συμπέρασμα καταλήξαμε κάτι βράδια πριν,  τρώγοντας με αγαπημένους φίλους στο Γκάζι υπό τους ήχους της πρόβας κάποιου συγκροτήματος που δεν καταφέραμε ποτέ να καταλάβουμε ποιο ήταν. Εκεί, γύρω από ένα τραπέζι φορτωμένο με λιχουδιές, κόκκινο κρασί, απίστευτα θετική ενέργεια και γέλια, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για κυριακάτικες μαζώξεις σε σπίτια με τις πρώτες δροσιές και μιλήσαμε για όλα τα θέματα που αγαπάμε... Πολιτική, social media, κοινωνική κρτική και μαγειρική... 

Περιμένω πως και πως να ξαναρχίσω να μαγειρεύω, κανονικά. Να πέσει λίγο η ζέστη, να πάψει να βράζει η κουζίνα μου που από το μεσημέρι και μετά λούζεται από το φως, και να μπορώ να ασχοληθώ με τις συνταγές μου απερίσπαστη. Και να μαζευόμαστε στο σπίτι, φίλοι αγαπημένοι δικοί μας, φίλοι του Άρι, κορίτσια σε βραδιές in doors, και να μυρίζει λιχουδιές και να αντηχεί ο τόπος από χαρά. Και ελπίδα.  Ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει να δείξεις στους ανθρώπους σου πόσο τους αγαπάς και πόσο τους νοιάζεσαι από το να τους μαγειρέψεις κάτι που μέσα να έχει δώσιμο και ψυχή? Να διαλέξεις την συνταγή, τα υλικά, και μετά να βάλεις όλο το μεράκι σου στην παρασκευή και στο table setting και να δημιουργήσεις τις συνθήκες για αξέχαστες στιγμές? Και ποιος καλύτερος τρόπος να σε γνωρίσει κάποιος που σε ενδιαφέρει πραγματικά. Έρχεσαι στο σπίτι μου, βλέπεις το περιβάλλον που έχω δημιουργήσει και μέσα στο οποίο ζω την καθημερινότητα μου, χαζεύεις τα βιβλία που διαβάζω στην βιβλιοθήκη μου, κοιτάζεις τις φωτογραφίες ολόγυρα, τρως το φαγητό που σου έχω μαγειρέψει και ακούς τις μουσικές μου. Και ανακαλύπτεις ποια είμαι στ΄αλήθεια πέρα από την όποια εικόνα μου έχεις δει έξω, εκεί που όλοι φοράμε μια πανοπλία, άλλος σιδερένια και άλλος βελούδινη. Μέσα στο σπίτι μας, στο κάστρο μας, που η πόρτα του ανοίγει μόνο για εκείνους που έχουν περάσει πρώτα την πόρτα της καρδιάς μας γι΄αυτό και απαγορεύονται δια ροπάλου τα επαγγελματικά και "κοινωνικά" events,  είμαστε εμείς. Αληθινά...

Πίσω στην σημερινή μέρα, πριν τον καφέ πρόλαβα να πάω από τον Κυριάκο να ψωνίσω λαχανικά - λεμόνια για το κοτόπουλο που ετοιμάζομαι να μαγειρέψω αύριο βασισμένη σε ολοκαίνουρια πολλά υποσχόμενη συνταγή και ντοματίνα για σαλάτες - και από το Culpa για ψωμί ζυμωτό. Και σε λίγο θα πάω να κοιμηθώ για απόγευμα, το απαραίτητο beauty sleep για να είμαι το βράδυ λαμπερή και ξεκούραστη αντί για μπαγιάτικο μύδι.. Σε αυτό το επίπεδο με ενδιαφέρει πολύ η εικόνα μου. Όχι τι φοράω αλλά πως δείχνω.. Θέλω να λάμπω αυτές τις μέρες, ίσως γιατί η καρδιά μου τραγουδάει δυνατά. Είμαι χαρούμενη, είμαι αισιόδοξη, είμαι ξεσηκωμένη.. Και τα βλέπω όλα ροζ και φωτεινά και θέλω τα μάτια μου, το δέρμα μου, το χαμόγελο μου, ακόμα και τα μαλλιά μου να το διαλαλούν... Περάσαμε ένα απίστευτο καλοκαίρι και τώρα το φθινόπωρο είναι πια εδώ. Και επειδή το φθινόπωρο στην Αθήνα είναι απλά λίγο καλοκαίρι ακόμα, περιμένωντας τον χειμώνα και τις ψύχρες και τα όμορφα που θα έρθουν σίγουρα, το καλύτερο - και το λιγότερο- που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε καλά... Και να γελάμε πολύ και να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, τα μέσα πρώτα και τα έξω μετά. Και όλα τα υπόλοιπα θα βρουν τον δρομο τους, θα το δείτε...

Φιλιά πολλά και αγάπες,  και ευχές για ένα υπέροχο υπόλοιπο σαββατοκύριακο. Και για υπέροχες όσες μέρες περάσουν μέχρι να τα ξαναπούμε.. Το blogάκι δεν έχει βρει ακόμα τους ρυθμούς του αλλά δεν πειράζει.. Όλα θα γίνουν με τον καιρό...

Σεπτέμβρης...

Αυτός ο Σεπτέμβρης μπήκε με τα μπούνια του. Θεαματικά και συγκλονιστικά. Ίσως γιατί το καλοκαίρι ήταν παράξενο - όμορφα παράξενο, μην παρεξηγηθώ, αλλά κάπως διφορούμενο- και μας χρώσταγε μια ξεκάθαρη δήλωση αισιοδοξίας... Μια σκουντιά βεβαιότητας πως τα καλύτερα παραμένουν αυτά που έρχονται, ειδικά όταν αφορούν τους ανθρώπους της ζωής και της καρδιάς μας, σχέδια που κάνουν το μέλλον μας να μοιάζει πιο φωτεινό και αισθήματα που γεμίζουν την ψυχή μας με την ανακουφιστική γνώση πως η αγάπη είναι εδώ. Πάντα... 

Έτσι, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας - οι δρόμοι που γεμίζουν με κίνηση και ανθρώπους που κρατάνε ακόμα ίχνη από τα χαμόγελα των διακοπών, οι τελευταίοι κόκκοι της άμμου που ξεπλένονται από ρούχα και πετσέτες ανανεώνοντας το ραντεβού για του χρόνου, οι βόλτες στο σούπερ μάρκετ για προμήθειες, οι ειδήσεις που παραμένουν δυσοίωνες αλλά έχουμε αρχίσει πια να αναγνωρίζουμε το pattern και να μην τις παίρνουμε πολύ στα σοβαρά- μοιάζουν να έχουν μια δεύτερη, πιο ανάλαφρη ανάγνωση...

Και εγώ, με τα μαλλιά μου ακόμα πιασμένα με κορδέλες και μπαντάνες και το χρώμα της ηλιοθεραπείας να αντέχει προς το παρόν, απολαμβάνω όλα τα καινούρια που ήρθαν στην ζωή μου για να συμπληρώσουν λες μαγικά τα παλιά, και αφήνομαι όπως πάντα στις εξελίξεις. Στην χαρά του απρόοπτου και του αναπάντεχου που ήταν πάντα το αλάτι και το πιπέρι της ζωής μου. Και όλα τα υπόλοιπα μπαχαρικά... 

Και στο ενδιάμεσο μαζευόμαστε με φίλους σε στέκια αγαπημένα και χαζεύουμε φωτογραφίες που μυρίζουν αλμύρα και ανεμελιά, πίνουμε παγωμένα cocktails στο κέντρο της πόλης που παραμένει πανέμορφο και γεμάτο ζωή, προγραμματίζουμε τραπέζια και μαζώξεις με τις πρώτες δροσιές, και ταξίδια, και γελάμε πάντα. Πολύ και δυνατά. Και ερωτευόμαστε κι όλας - όταν και για όσο μας δίνεται η ευκαιρία, ανθρώπους, ιδέες ή καταστάσεις-  και χορεύουμε, και ξεφεύγουμε, και αφήνόμαστε σε πόθους και πάθη γιατί έτσι - πρέπει να - είναι η ζωή.. Ενδιαφέρουσα, γεμάτη, και ξεσηκωτική...

Η ευχή μου δεν θα είναι φυσικά καλό χειμώνα. Έχουμε σίγουρα μπροστά μας λιακάδες μπόλικες και αρκετά τριήμερα για να χαρούμε τα νησάκια και τις θάλασσες.. Ημερολογιακά το φθινόπωρο μπορεί να έχει μπει, σ' αυτή την φωτεινή πλευρά της μεσογείου όμως, σαν άλλο γαλατικό χωριό, εξακολουθούμε να αντιστεκόμαστε στο γκρί. Και να απλωνόμαστε σαν τις σταφίδες σε παραλίες, καφέ και πλατείες με την πρώτη ευκαιρία, και να μαζεύουμε ήλιο, ενέργεια και χαρά... Οπότε θα πω απλά "καλό υπόλοιπο καλοκαίρι". Και όσο κρατήσει..

Υ.Γ. Μέσα στα πλαίσια των αλλαγών και των ανακατατάξεων, σκοπεύω να κάνω κάτι και με το blog μου.. Μάλλον θα το κάνω vlog - video blog δηλαδή- και θα ανεβάζω βιντεάκια αντί για να γράφω αλλά ακόμα το παιδεύω γιατί θέλω να είναι όμορφο και πρωτότυπο. Να ιντριγκάρει εμένα πρώτα απ' όλα για να περνάτε μαζί μου καλά και εσείς.. Θα τα πούμε όμως αυτά. Προς το παρόν, ακούστε αν θέλετε την εκπομπή του Βασίλη Σωτηρόπουλου στο RadioBubble σήμερα, συμμετέχω και εγώ, και όσοι δεν έχετε ακόμα Twitter σπεύστε..  Έχει μεγάλη πλάκα, πραγματικά. Και εμένα θα με βρείτε ως fevis... Φιλιά πολλά!!!!

http://radiobubble.gr/el/audio/9196/retrospectiva-episode-39 

Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι από την αγαπημένη μου παραλία τώρα, που έφυγαν οι - πολλοί- βάρβαροι.. Τώρα δηλαδή που είναι η ώρα να πάω εγώ για να χαρώ τις τελευταίες βουτιές στα υπέροχα νερά, και τις αγκαλιές των φίλων εκείνων που μου έλειψαν πολύ τους μήνες που πέρασαν...