Την αφορμή γι΄αυτό το ποστ την έδωσε μια φωτογραφία που ήρθε από τα παλιά για να μου θυμήσει εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Εγώ, γύρω στα δεκάξι, μαυρισμένη και ανέμελη σε μια παραλία στο νησάκι, σχεδόν ντυμένη - ή σχεδόν γυμνή, το ίδιο είναι- με ένα παρεό, ένα από εκείνα τα καλοκαίρια που κρατούσαν όλο τον χρόνο... Την κοίταζα ώρα και χάζευα το όμορφο παιδάκι που υπήρξα, και ταυτόχρονα προσπαθούσα να θυμηθώ πως ένοιωθα τότε, τι σκέψεις μπορεί να περνούσαν από το μυαλό μου, τι μπορεί να κουβέντιαζα με την Βάλλια, την συμμαθήτρια και κολλητή μου από το Δημοτικό που σήμερα μετράω πως έχω να την δω - και να μάθω για εκείνη- πάνω από εικοσιπέντε χρόνια... Μάταια βέβαια, τα δεκάξι τριάντα και χρόνια μετά είναι απλά μια ανάμνηση και μια αίσθηση θολή, μπερδεμένες εικόνες από ανθρώπους, στιγμές, και μέρη, με μουσική υπόκρουση τραγούδια που όταν τα ακούσω σήμερα με κάνουν να χαμογελάω νοσταλγικά. Και η μόνη βεβαιότητα που έχω κοιτάζοντας το κοριτσάκι που ήμουν τότε, είναι πως η γυναίκα που είμαι σήμερα χρωστάει πολλά στα ανέμελα, ελεύθερα, σχεδόν ασύδοτα χρόνια του χτες που μπορεί να μου κόστισαν πολλά σε συνέπειες, μου χάρισαν όμως εξ' ίσου πολλά σε εμπειρίες και από τον τελικό λογαριασμό αφαίρεσαν ακόμα περισσότερα απωθημένα. Γιατί τελικά αυτό που υπήρξαμε κάποτε και αυτό που είμαστε σήμερα είναι κρίκοι της ίδιας αλυσσίδας, και όσο περισσότερα ζήσαμε τότε που έπρεπε, τόσο λιγότερα μας λείπουν τώρα που δεν έχουμε ούτε την ίδια διάθεση ούτε την ίδια αντοχή... Και εννοείται ούτε την ίδια περιέργεια..
Για μένα που είχα την τύχη να περάσω ως πιτσιρίκα τα ανέμελα χρόνια μου είτε στο νησάκι είτε αλλού με την αίσθηση - ή μάλλον την βεβαιότητα- πως όλα μας επιτρέπονταν γιατί ήμασταν νέοι, ωραίοι και ευτυχείς - και την κωλοφαρδεία να σερφάρω ανάμεσα σε ποτά, ξενύχτια, ουσίες, αλητείες και όλα τα επακόλουθα τους και να προσγειωθώ κάποια στιγμή σχεδόν σώα και αβλαβής πέρα από κάθε προγνωστικό- τα χρόνια εκείνα ήταν ένα roller coaster που με έκανε τουλάχιστον ενδιαφέρουσα σαν άνθρωπο. Και που μου έφερε στην ζωή μου τους ανθρώπους στους οποίους χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα, ότι είναι αυτό...
Και τελικά, έχει πλάκα που οι φίλοι του σήμερα αναγνωρίζουν ακόμα στην Εύη του τώρα το ελεύθερο πνεύμα εκείνου του παιδιού που ρίσκαρε από χόμπι και πίστευε με πάθος πως στην ζωή πρέπει όλα να τα δοκιμάζεις και όλα να τα τολμάς... Τουλάχιστον μια φορά.. Ίσως γιατί παρόλο που μεγάλωσα, και άλλαξα, και έγινα μαμά, και σύντροφος, και όλα όσα συνεπάγονται τα χρόνια που περνάνε, εξακολουθώ να πιστεύω πως στην ζωή τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς ρίσκο, χωρίς πάθος, και χωρίς περιέργεια και ενθουσιασμό. Και ακριβώς όπως εκείνο το ηλικαμμένο, όμορφο παιδάκι που ήμουν κάποτε, ζω χωρίς να φοβάμαι μήπως πέσω, γιατί έχω μάθει να προστατεύομαι ώστε να μην χτυπάω και να ξανασηκώνομαι εύκολα, και χωρίς την έννοια μην τυχόν και τσαλακώσω την εικόνα μου γιατί ξέρω πως οι καλύτερες εικόνες είναι εκείνες που προσαρμόζονται στην όποια αλήθεια της ψυχής.
Και έτσι όπως γράφω δεν παύω να σκέφτομαι πως τελικά, τριάντα και χρόνια μετά, έχω την ίδια διάθεση που είχα και τότε να μαζέψω τα πράγματα που με νοιάζουν, και τους ανθρώπους που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς, και να φύγω προς το ηλιοβασίλεμα ακολουθώντας την ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη... Και όπου με πάει.. Και πως έχω και το ίδιο πείσμα να τα φέρω όλα εκεί που τα θέλω, γιατί ότι κι αν έγινε στην ζωή μου, και όσο κι αν πάλεψα να αλλάξω, κατά βάθος είμαι πάντα το κοριτσάκι του μπαμπά μου, η μικρή πριγκήπισα που έμαθε από πολύ μικρή πως αληθινή δύναμη δεν είναι να απαιτείς αλλά να καταφέρνεις να κάνεις τους άλλους να θέλουν αυτό που θέλεις... Και αυτά είναι μαθήματα που δεν ξεχνιούνται... Η μόνη διαφορά είναι πως σήμερα έχω περισσότερες αποσκευές να κουβαλήσω... Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και αυτό είναι καλό γιατί σημαίνει πως έζησα δημιουργικά και όμορφα, και πως στην πορεία των χρόνων, μαζί με τις εμπειρίες κέρδισα και αγάπες που μ΄ακολουθούν όπου κι αν πάω... Και έναν ήλιο δικό μου, κέντρο του προσωπικού μου σύμπαντος, που κάνει όλες τις εποχές να μοιάζουν καλοκαίρι. Και όλες τις καταιγίδες να καταλήγουν τελικά στα πιο όμορφα, τα πιο φαντασμαγορικά και τα πιο αισιόδοξα ουράνια τόξα...
Καλησπέρα, καλημέρα και προσπαθείστε να ακολουθείτε τα όνειρα σας.. Ξέρουν πάντα καλύτερα από σας τι είναι αυτό που έχετε ανάγκη... Φιλιά.
