Φεύγω...

Φεύγω... Κάνω λίστες, μαζεύω ρούχα και τρέχω για τις τελευταίες δουλειές. Και ενώ έχω τόσες, όλο κάπου καταφέρνω να ξεχνιέμαι και να χάνομαι με παρέες αγαπημένες.. Σε δύο μέρες φορτώνω το αυτοκίνητο, φοράω το πλατύγυρο καπέλο μου και πάω κάπου που ξέρω πως μ' αγαπάνε πολύ. Αποδεδειγμένα. Και μετά πάλι πίσω, και μετά αλλού, και εδώ, και εκεί, και πάλι αλλού, και το καλοκαίρι είναι όλο δικό μου.. Και μαζί είναι και εκείνων με τους οποίους θέλω να το μοιραστώ.. 

Εκλεκτικές συγγένειες, φιλίες καρδιάς, σχέσεις που δοκιμάστηκαν αλύπητα την χρονιά που διανύουμε -και την προηγούμενη- αλλά άντεξαν, και μαζί γλυκιές αναμνήσεις από εκείνες που δεν τα κατάφεραν να επιβιώσουν... Όλες δικές μου, ακριβές και πολύτιμες η κάθε μια για τον δικό της λόγο και με τον δικό της τρόπο, όλες μαθήματα ζωής, νότες της μουσικής που θα ντύνει το video clip των διακοπών μου γραμμένο, σκηνοθετημένο και φωτισμένο μαγικά από μένα, σαν οδοιπορικό μέσα στις στιγμές που με σημάδεψαν. Με την καλή ή την κακή έννοια..

Κι άλλωστε, σημασία έχει πως τώρα πια είναι καλοκαίρι. Με τελειωμένες τις υποχρεώσεις, με παρμένες τις αποφάσεις, και κλεισμένους τους λογαριασμούς. Και με ώρα και διάθεση μόνο για τα όμορφα, τα αισιόδοξα και τα λαμπερά. Έτσι, το καλοκαίρι από εδώ και εμπρός θα έχει το χρώμα του ήλιου και της θάλασσας, την ελευθερία του αέρα που θα ανεμίζει τα μαλλιά μου, την γεύση από παγωμένο καρπούζι, βότκα, και φιλιά, τον χτύπο από την καρδιά μου που σκιρτάει στην αναμονή του κάθε καινούριου ξεκινήματος, την μυρωδιά από αντηλιακό και Angel, και τον απόηχο από τα γέλια μας και τις ατελείωτες συζητήσεις για τα πάντα.. 

Και εκεί, στο τέλος του ταξιδιού, στην ωραιότερη παραλία της καρδιάς μου, κάθε βουτιά και κάθε χάδι του ήλιου θα παίρνει μακριά μια έννοια.. Και θα επιστρέψω τον Σεπτέμβρη, όσο πιο αργά τόσο πιο καλά, έτοιμη για όλα τα καινούρια που περιμένω, που έχω ετοιμάσει και για τα οποία φέτος πάλεψα με περισσότερο πείσμα από ποτέ.. Μέχρι τότε έχω κερδίσει τις λιακάδες που ετοιμάζονται να με υποδεχτούν με την αξία μου. Και τις αγκαλιές που με περιμένουν, και τις χαλαρές μέρες του dolce far niente και τις ανέμελες νύχτες που όλα μπορούν να συμβούν γιατί .. έτσι είναι τα καλοκαίρια που αγαπάω... Τα καλοκαίρια που πεθύμησα και πάω να συναντήσω τρέχοντας, με την ψυχή μου να γελάει...

Φιλιά, να περάσετε υπέροχα και να γελάτε πολύ. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μη την απολαμβάνουμε με πάθος, ακόμα και στην κόψη του ξυραφιού. Ή μάλλον, κυρίως στην κόψη του ξυραφιού...

Free spirits.. (The way we were...)

Την αφορμή γι΄αυτό το ποστ την έδωσε μια φωτογραφία που ήρθε από τα παλιά για να μου θυμήσει εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Εγώ, γύρω στα δεκάξι, μαυρισμένη και ανέμελη σε μια παραλία στο νησάκι, σχεδόν ντυμένη - ή σχεδόν γυμνή, το ίδιο είναι- με ένα παρεό, ένα από εκείνα τα καλοκαίρια που κρατούσαν όλο τον χρόνο... Την κοίταζα ώρα και χάζευα το όμορφο παιδάκι που υπήρξα, και ταυτόχρονα προσπαθούσα να θυμηθώ πως ένοιωθα τότε, τι σκέψεις μπορεί να περνούσαν από το μυαλό μου, τι μπορεί να κουβέντιαζα με την Βάλλια, την συμμαθήτρια και κολλητή μου από το Δημοτικό που σήμερα μετράω πως έχω να την δω - και να μάθω για εκείνη- πάνω από εικοσιπέντε χρόνια... Μάταια βέβαια, τα δεκάξι τριάντα και χρόνια μετά είναι απλά μια ανάμνηση και μια αίσθηση θολή, μπερδεμένες εικόνες από ανθρώπους, στιγμές, και μέρη, με μουσική υπόκρουση τραγούδια που όταν τα ακούσω σήμερα με κάνουν να χαμογελάω νοσταλγικά. Και η μόνη βεβαιότητα που έχω κοιτάζοντας το κοριτσάκι που ήμουν τότε, είναι πως η γυναίκα που είμαι σήμερα χρωστάει πολλά στα ανέμελα, ελεύθερα, σχεδόν ασύδοτα χρόνια του χτες που μπορεί να μου κόστισαν πολλά σε συνέπειες, μου χάρισαν όμως εξ' ίσου πολλά σε εμπειρίες και από τον τελικό λογαριασμό αφαίρεσαν ακόμα περισσότερα απωθημένα. Γιατί τελικά αυτό που υπήρξαμε κάποτε και αυτό που είμαστε σήμερα  είναι κρίκοι της ίδιας αλυσσίδας, και όσο περισσότερα ζήσαμε τότε που έπρεπε, τόσο λιγότερα μας λείπουν τώρα που δεν έχουμε ούτε την ίδια διάθεση ούτε την ίδια αντοχή... Και εννοείται ούτε την ίδια περιέργεια.. 

Για μένα που είχα την τύχη να περάσω ως πιτσιρίκα τα ανέμελα χρόνια μου είτε στο νησάκι είτε αλλού με την αίσθηση - ή μάλλον την βεβαιότητα-  πως όλα μας επιτρέπονταν γιατί ήμασταν νέοι, ωραίοι και ευτυχείς - και την κωλοφαρδεία να σερφάρω ανάμεσα σε ποτά, ξενύχτια, ουσίες, αλητείες και όλα τα επακόλουθα τους και να προσγειωθώ κάποια στιγμή σχεδόν σώα και αβλαβής πέρα από κάθε προγνωστικό- τα χρόνια εκείνα ήταν ένα roller coaster που με έκανε τουλάχιστον ενδιαφέρουσα σαν άνθρωπο. Και που μου έφερε στην ζωή μου τους ανθρώπους στους οποίους χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα, ότι είναι αυτό... 

Και τελικά, έχει πλάκα που οι φίλοι του σήμερα αναγνωρίζουν ακόμα στην Εύη του τώρα το ελεύθερο πνεύμα εκείνου του παιδιού που ρίσκαρε από χόμπι και πίστευε με πάθος πως στην ζωή πρέπει όλα να τα δοκιμάζεις και όλα να τα τολμάς... Τουλάχιστον μια φορά..  Ίσως γιατί παρόλο που μεγάλωσα, και άλλαξα, και έγινα μαμά, και σύντροφος, και όλα όσα συνεπάγονται τα χρόνια που περνάνε, εξακολουθώ να πιστεύω πως στην ζωή τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς ρίσκο, χωρίς πάθος, και χωρίς περιέργεια και ενθουσιασμό. Και ακριβώς όπως εκείνο το ηλικαμμένο, όμορφο παιδάκι που ήμουν κάποτε, ζω χωρίς να φοβάμαι μήπως πέσω, γιατί έχω μάθει να προστατεύομαι ώστε να μην χτυπάω και να ξανασηκώνομαι εύκολα, και χωρίς την έννοια μην τυχόν και τσαλακώσω την εικόνα μου γιατί ξέρω πως οι καλύτερες εικόνες είναι εκείνες που προσαρμόζονται στην όποια αλήθεια της ψυχής. 

Και έτσι όπως γράφω δεν παύω να σκέφτομαι πως τελικά, τριάντα και χρόνια μετά, έχω την ίδια διάθεση που είχα και τότε να μαζέψω τα πράγματα που με νοιάζουν, και τους ανθρώπους που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς, και να φύγω προς το ηλιοβασίλεμα ακολουθώντας την ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη... Και όπου με πάει.. Και πως έχω και το ίδιο πείσμα να τα φέρω όλα εκεί που τα θέλω, γιατί ότι κι αν έγινε στην ζωή μου, και όσο κι αν πάλεψα να αλλάξω, κατά βάθος είμαι πάντα το κοριτσάκι του μπαμπά μου, η μικρή πριγκήπισα που έμαθε από πολύ μικρή πως αληθινή δύναμη δεν είναι να απαιτείς αλλά να καταφέρνεις να κάνεις τους άλλους να θέλουν αυτό που θέλεις... Και αυτά είναι μαθήματα που δεν ξεχνιούνται... Η μόνη διαφορά είναι πως σήμερα έχω περισσότερες αποσκευές να κουβαλήσω... Μεταφορικά και κυριολεκτικά.  Και αυτό είναι καλό γιατί σημαίνει πως έζησα δημιουργικά και όμορφα, και πως στην πορεία των χρόνων, μαζί με τις εμπειρίες κέρδισα και αγάπες που μ΄ακολουθούν όπου κι αν πάω... Και έναν ήλιο δικό μου, κέντρο του προσωπικού μου σύμπαντος, που κάνει όλες τις εποχές να μοιάζουν καλοκαίρι. Και όλες τις καταιγίδες να καταλήγουν τελικά στα πιο όμορφα, τα πιο φαντασμαγορικά και τα πιο αισιόδοξα ουράνια τόξα...

  

Καλησπέρα, καλημέρα και προσπαθείστε να ακολουθείτε τα όνειρα σας.. Ξέρουν πάντα καλύτερα από σας τι είναι αυτό που έχετε ανάγκη... Φιλιά.