Δύσκολες μέρες και νύχτες...

Επιστρέφω νωρίτερα απ΄ ότι υπολόγιζα και είμαι θυμωμένη.. Παρακολούθησα και εγώ άναυδη σήμερα  από το πρωί τα όσα συνέβησαν στην Αθήνα και πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να κατέβω αύριο και εγώ στο Σύνταγμα - σε σκηνή για να μείνω εκεί μέχρι να αλλάξει κάτι- ή να τα μαζέψω και να φύγω τρέχοντας από εδώ.. Με την τηλεόραση να παίζει δίπλα μου - και ακούγοντας πότε για τους κουκουλοφόρους που προσπάθησαν να διαλύσουν την πιο μεγάλη συγκέντρωση των αγανακτισμένων με τα ΜΑΤ να τους σιγοντάρουν με χημικά, πότε τον κάθε πικραμένο να αναπτύσει τις γελοίες απόψεις του όσο ο πρωθυπουργός μας άφηνε σε αγωνία για το αν έχουμε κυβέρνηση ή όχι- προσπαθούσα να συγκεντρωθώ μια μέρα ολόκληρη σε αυτά που είχα να γράψω για το περιοδικό αλλά μάταια... Μπορεί να έφταιξε και η κουβέντα  στο τηλέφωνο ενός διάσημου έλληνα που ζει μόνιμα στο εξωτερικό όταν του ζήτησα μια συνέντευξη.. "Το θεωρώ εξαιρετικά κακόγουστο σε αυτούς τους τόσο δύσκολους για την χώρα μας καιρούς να βγω και να διηγούμαι ιστορίες για μια τυχερή εποχή που ήμασταν νέοι και πλούσιοι και ασχολούμασταν με κότερα και ακριβά αυτοκίνητα και γυναίκες. Σήμερα  η Ελλάδα έχει γενική απεργία, ο πρωθυπουργός θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και δεν ξέρουμε τι θα συμβεί αύριο" μου είπε και είχε δίκιο... Μόνο που ίσως τελικά να είναι πιο απλό να ανησυχούμε για την πατρίδα μας από μακριά παρά να ζούμε την κατάντια της μέρα με την μέρα..

Και ναι, το ξέρω πως δεν είναι λύση να εγκαταλείπεις αυτά που αγαπάς όταν έρθουν τα δύσκολα, και είναι και αυτός ένας λόγος που ενώ κάθε τόσο σχεδιάζω και ονειρεύομαι μια ζωή αλλού - στο Λονδίνο για την ακρίβεια- είμαι ακόμα εδώ.. Γιατί μπορεί να ασχολούμαι συνήθως με τα ξανθά, και τα ροζ, και τα φιν φον μου, όμως στην πραγματικότητα αγαπάω αυτόν τον τόπο πολύ και όταν χρειαστεί τον υπερασπίζομαι μέσα μου και έξω μου με όσο περισσότερη πίστη και όσο μεγαλύτερο πάθος μπορώ.. Και ενώ θα μπορούσα να ζω οπουδήποτε, έχω επιλέξει απόλυτα συνειδητά να ζω εδώ. Και να μεγαλώνω εδώ ότι πολυτιμότερο έχω. Το παιδί μου.. Γιατί μέχρι πρότινος πίστευα ειλικρινά και ολόψυχα ότι με όλα τα τεράστια προβλήματα και τα άλλα τόσα μειονεκτήματα της, η Ελλάδα είναι όντως το καλύτερο οικοπεδάκι της γης. Το πιο ευλογημένο. Όμως κάτι μέρες σαν στην σημερινή μπαίνω στην διαδικασία να σκεφτώ πως όπως όλες οι σχέσεις στην ζωή, έτσι κι αυτή με με την πατρίδα μας πρέπει να έχει και πάρε.. Όχι μόνο δώσε.. Και πρέπει να έχει και σεβασμό και θαυμασμό, και τι ακριβώς να σεβαστώ και να θαυμάσω σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου πια, πέρα από την επιμονή, την δύναμη αλλά και την απελπισία εκείνων που κατασκήνωσαν στις πλατείες όλης της χώρας και κατάφεραν να εκβιάσουν κάποιες εξελίξεις? Αυτό το θέατρο του παραλόγου που παίχτηκε  σήμερα στις οθόνες μας, αυτό το πήγαινε - έλα και το είπα - ξείπα ανθρώπων που είναι φανερό πως ούτε μπορούν αλλά ούτε και ενδιαφέρονται να βρουν μια λύση που να είναι εφικτή για να βγούμε από το τούνελ, δεν με αφορά και δεν με αντιπροσωπεύει... Και σίγουρα δεν μου δημιουργεί την παραμικρή διάθεση ή εμπιστοσύνη για να συνεχίσω να μένω εδώ και να συνδέω την τύχη και το μέλλον - το δικό μου αλλά και του παιδιού μου- με αυτό το τρενάκι του τρόμου που έχει ήδη εκτροχιαστεί από καιρό και πάει σφαίρα στον γκρεμό.

Και έτσι σήμερα για πρώτη φορά σκέφτηκα σοβαρά την προοπτική να τα μαζέψουμε οικογενειακώς και να φύγουμε... Και όσο άδικο και ανώριμο και αν ακουστεί αυτό σε μερικούς, νομίζω πως σε σχέση με τους ανθρώπους που μας κυβερνούν και εκείνους που θέλουν να μας κυβερνήσουν στην συνέχεια, εγώ η ξανθιά, εγωίστρια και ανόητη θα είμαι πάντα πολλά βήματα πίσω.. Ίσως γι΄αυτό μου είναι αδύνατον να συνεχίσω να γράφω για το νησάκι, και τα πάρτι και τις δεκαετίες και όλα αυτά τα - έστω και κάπως θαμπωμένα- λαμπερά πράγματα που μοιάζουν τελείως εκτός φάσης σήμερα το βράδυ.. Ίσως γι΄αυτό έχω μια διάθεση να τα κλείσω όλα και να βγω.. Να ανακατευτώ με το πλήθος, να αφουγκραστώ την πόλη που δεν κοιμάται, και να θυμηθώ την εποχή που είμασταν on top of the world και καλωσορίζαμε με ενθουσιασμό την καινούρια χιλιετία... Ευτυχισμένες, ξένοιαστες μέρες και νύχτες που ακόμα δεν είχαμε μάθει πως εδώ και πάρα πολλά χρόνια στηριζόμασταν σε πήλινα πόδια.. Τώρα το μάθαμε όμως. Και πρέπει να κάνουμε κάτι. Μένει να αποφασίσει ο καθένας από μας αν θα κοιτάξει τον εαυτό του ή τον κοινό στόχο. Αν υπάρχει κοινός στόχος. Και αν υπάρχει και κάτι με το οποίο να μπορούμε να τον σημαδέψουμε...

Καληνύχτα και καλή μας τύχη...