Βαθιά ανάσα και ροζ.

Οι μέρες περνάνε παράξενα και δύσκολα. Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, γύρω μας, με όλη αυτή την βία που θυμίζει καζάνι που βράζει έτοιμο να ξεχυλίσει και με όλα αυτά τα απολύτως δυσάρεστα νέα που ακούμε διαρκώς στις ειδήσεις ή διαβάζουμε σε εφημερίδες και sites, όση αισιοδοξία και να διαθέτει κανείς προσγειώνεται απότομα σε μια πραγματικότητα που δεν ταιριάζει καθόλου ούτε με την άνοιξη ούτε με τις λιακάδες... Και καμιά φορά, όταν ξυπνάω το πρωί και χαμογελάω νοιώθω σχεδόν τύψεις που ελπίζω ακόμα και που επιμένω να βλέπω το χρώμα μέσα στο μαύρο, τουλάχιστον στα μικρά που αποτελούν το προσωπικό μου σύμπαν. Δεν είναι που δεν νοιάζομαι, κάθε άλλο, είναι που μου είναι αδύνατον να αντέξω την μιζέρια για πολύ. Ούτε καν για λίγο για να είμαι ειλικρινής. Και έτσι, αντιστέκομαι, όσο μπορώ, με χαμόγελο. Η χαρά υπάρχει ακόμα γύρω μας - και μέσα μας φυσικά-  στους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε και αυτοί, στις μικρές στιγμές της καθημερινότητας που δεν έχουν να κάνουν με την τιμή αλλά με την αξία τους, και σε όλα όσα κάνουν την ψυχή μας να φουσκώνει από ευτυχία. 

(Η υπέροχη αυτή φωτογραφία είναι του Βαγγέλη Πατεράκη)

Καμιά φορά κάνουμε το λάθος να ξεχνάμε πόσα πολλά είναι αυτά που έχουμε στ΄αλήθεια. Χανόμαστε μέσα σε αναζητήσεις και διεκδικήσεις που δεν έχουν αληθινό νόημα, δεν είναι τα πράγματα που κάνουν την ζωή μας καλύτερη και πρέπει να μάθουμε κάποια στιγμή να σκεφτόμαστε και να υπάρχουμε έξω και πέρα από αυτά. Κάποτε αναγκάστηκα να στερηθώ για καιρό ακόμα και τα αυτονόητα. Και πέρα από την παρουσία των δικών μου ανθρώπων που πονούσε κάθε λεπτό σαν μαχαιριά, αυτό που μου έλειψε απ' όλα πιο πολύ ήταν τα μικρά πράγματα που δεν μπορούσα να έχω. Τα μεγάλα ούτε που τα σκέφτηκα ποτέ. Ένας καφές στην λιακάδα, μια βόλτα, το να ανοίγω την πόρτα ότι ώρα θέλω και να φεύγω. Ή να έρχομαι. Να μαγειρεύω για φίλους και να μαζευόμαστε γύρω από ένα τραπέζι. Να χαζεύω το ηλιοβασίλεμα μέσα σε μια αγκαλιά. Ο αέρας να ανεμίζει τα μαλλιά μου. Να γελάω με την καρδιά μου. Τα χρώματα, το φως και η αίσθηση της ελευθερίας, και η υγεία πάνω και πέρα απ΄όλα.. Για μας και για τους δικούς μας ανθρώπους.  Αυτή είναι η αληθινή ευτυχία και αυτή, ακόμα την έχουμε. Οι περισσότεροι από μας τουλάχιστον. 

Και αν μπορώ να δώσω λοιπόν μια συμβουλή, που δεν μου αρέσει καθόλου να δίνω γιατί δεν είναι ούτε η θέση μου ούτε η διάθεση μου αυτή αλλά τέλος πάντων, είναι να διατηρούμε την αθωότητα και την πίστη μας στο καλό όσο μπορούμε.. Και να μένουμε αισιόδοξοι και καλοπροαίρετοι, να δίνουμε με χαρά ότι και όπου μπορούμε, να λέμε σ΄αγαπώ εκεί που πρέπει όσο πιο συχνά γίνεται, να δίνουμε ευκαιρίες, και να κρατάμε ανοιχτές τις προοπτικές και τις γέφυρες.  Ο χρόνος πάντα φέρνει αυτά που πρέπει. Και απαλύνει τις πληγές, και βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις, και εμφανίζει ευκαιρίες και λύσεις ξαφνικά.

Κάπως έτσι, από το πουθενά και εκεί που δεν το περίμενα καθόλου, εμφανίστηκαν όχι μία αλλά τρεις διαφορετικές προτάσεις για δουλειά στο νησάκι, για τις οποίες πρέπει να συζητήσω και να αποφασίσω άμεσα. Μου αρέσει τρελά η ιδέα, μου έχει λείψει τόσο το "χωριό" μου, που μου φαίνεται σαν δώρο όλο αυτό.. Και είναι κατά μια έννοια μια που συνδιάζει την διάθεση μου για αλλαγή και για φευγιό με μια απασχόληση δημιουργική που την έχω επιθυμήσει...

Θα σας πω νέα όταν θα έχω, προς το παρόν πάω να φτιάξω μια κρεμ καραμελέ που την μελετάω μέρες τώρα και σας φιλώ πολύ... Think pink, δεν έχουμε άλλο τρόπο να πορευτούμε αυτή την εποχή, αλήθεια.. Μια αλυσσίδα από αγάπη και ανθρώπους καρδιάς είναι το μόνο που θα μας κρατήσει στην επιφάνεια. Μαζί με μια βαθιά ανάσα που ειδικά μετά την πνευμονία, εγώ προσωπικά την εκτίμησα ακόμα περισσότερο... :-)