Σκέψεις και απολογισμοί..... (Updated)

Βελτιώνομαι αργά αλλά σταθερά και το δύσκολο κομμάτι όπως και να έχει, πέρασε.. Κουράζομαι ακόμα πολύ εύκολα , ο βήχας υποχωρεί αλλά δεν περνάει και τελείως, και δεν έχω καμιά απολύτως διάθεση για έξω, αλλά γλύτωσα την εισαγωγή στο νοσοκομείο στο παρατσάκ οπότε τώρα ο καναπές και η κουβερτούλα μου μοιάζουν παράδεισος.. Ειδικά όταν από το παράθυρο μπαίνει μια λιακάδα όλο υποοσχέσεις για το άμεσο μέλλον... Και η αλήθεια είναι πως οι μέρες περνάνε αργά και πως έχω δει, διαβάσει και παίξει σχεδόν τα πάντα αλλά είπαμε... Σε σχέση με το Υγεία που ήταν η εναλλακτική μου, σιγά μην παραπονεθώ...

Από την άλλη ακολουθώντας το παράδειγμα και την συμβουλή της Μαρίας εκμεταλλεύομαι τον άφθονο χρόνο που έχω για να σκεφτώ τα όσα έγιναν φέτος, και πέρσι, και για να βάλω τις σκέψεις μου αλλά και την ψυχή μου σε μια σειρά.. Η πιο σοφή κουβέντα που μου είπε η φιλενάδα μου είναι να αφήσω το αληθινό μου συναίσθημα για τα όσα έγιναν να έρθει στην επιφάνεια και να το αποδεχτώ.. Χωρίς να προσπαθήσω ούτε να δικαιολογήσω πράγματα και καταστάσεις για να παρηγορηθώ, ούτε να μικρύνω ή να μεγαλώσω αυτά που νοιώθω για να τα βολέψω στην λογική μου... Κάθε απώλεια θέλει τον χρόνο της... Και το πένθος της, να το βιώσεις, να το αποδεχτείς και μετά να το ξορκίσεις.. Και τελικά είναι μεγάλη ιστορία να έχεις τα κότσια και την ειλικρίνια να παραδεχτείς πως πονάς, πως σου λείπουν άνθρωποι, πως έκανες λάθη και πως τώρα είναι η ώρα να τα βάλεις όλα αυτά στις σωστές τους διαστάσεις, να πληρώσεις τις συνέπειες, και να πας παρακάτω.. Είναι μια άσκηση δύσκολη αλλά απίστευτα αποτελεσματική και είναι σίγουρα καλύτερο από το να υποκρίνεσαι πως δεν τρέχει τίποτα, πως δεν σε νοιάζει τίποτα και πως όλα είναι καλά και εσύ άτρωτος... Γιατί άτρωτος δεν είναι δυσυτχώς ή ευτυχώς κανείς και συνήθως το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ξεγελάμε τους άλλους.. Ή ακόμα και τον εαυτό μας καμιά φορά αλλά για λίγο.. Γιατί η αλήθεια είναι πάντα κάπου εκεί στο βάθος και την νοιώθουμε.. Και είναι δώρο στον εαυτό μας και στην ψυχούλα μας λοιπόν να μένουμε σε επαφή με το συναίσθημα μας και με το παιδί μέσα μας - με το αθώωο μας κομμάτι δηλαδή που έχει ακόμα την ικανότητα να πληγώνεται αλλά και ταυτόχρονα να αναρώνει και να αγαπάει ξανά...

Και καμιά φορά είναι ακόμα μεγαλύτερο δώρο και στον εαυτό μας και στους άλλους να είμαστε γεναιόδωροι... Και εκεί που πρέπει και αξίζει να αφήνουμε πόρτες ανοιχτές και ευκαιρίες στο τραπέζι.. Η αγάπη έχει έννοια μόνο όταν υπάρχει μέσα μας και γύρω μας σε περίσσευμα... Έτσι ώστε να μπορούμε να την μοιράζουμε και να την μοιραζόμαστε και να χαιρόμαστε την ενέργεια της... Τις μέρες που πέρασαν συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πως είμαι απίστευτα τυχερή γιατί έχω μια ζωή γεμάτη αγάπη.. Ανθρώπους που με στηρίζουν και με προστατεύουν, φίλους που είναι δίπλα μου στα γέλια αλλά και στα κλάμματα,  έναν σύντροφο που μένει ακόμα και όταν του το κάνω εξαιρετικά δύσκολο, και ένα παιδί που είναι πάντα ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου.... Και το γράφω όλο αυτό παρόλο που ξέρω πως πολλοί θα μου πουν πως θα έπρεπε να φοβάμαι την γκαντεμιά ακριβώς γιατί αισθάνομαι πως δεν έχω να φοβάμαι τίποτα από κανέναν.. Ότι έχω σε αυτό το επίπεδο είναι κερδισμένο με κόπο.. Δεν το έκλεψα από κανέναν ούτε ευτύχησα σε βάρος κάποιου άλλου.. Και ακριβώς γι΄αυτό είναι δικό μου και με συντοφεύει χρόνια τώρα και μου δίνει την ευκαιρία και την δυνατότητα να το μοιράζομαι με τους γύρω μου με χαρά και με πάρα πολύ καλή διάθεση.. Και να συνεχίζω να ανοίγω πόρτες εκεί που νομίζω πως πρέπει, και να τις κρατάω ανοιχτές για εκείνους που πιστεύω πως το αξίζουν και όταν τις κλείνω να μην κρατάω κακίες και να μην θυμάμαι τα άσχημα αλλά μόνο τα καλά... Μπορεί να ακούγεται ξανθό και ανόητο αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου.. Είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να κοιμάμαι τα βράδια καλά.. 

Όταν δεν βήχω δηλαδή, αλλά είπαμε.. Αυτή την φορά το σύμπαν βαρέθηκε να μου στέλνει σημάδια που δεν εννούσα να προσέξω και είπε να μου δώσει μια γερή κατραπακιά μπας και βάλω μυαλό.. Και έβαλα... Καλό απόγευμα και πολλά πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Με αυτόν τον καιρό με έχει πιάσει μια απίστευτη λιγούρα για φράουλες.. Εξ' ου και η εικονογράφηση...

UPDATE: Βλέπω με λύπη πως όλο και περισσότεροι φίλοι αποφασίζουν να σταματήσουν προσωρινά ή και τελείως τα blogs τους... Η Δέσποινα, η D. , o Man about Town και ο Blueprint κάνουν διάλλειμα, ο Wrong Man γράφει όλο και αραιότερα... Η αλήθεια είναι πως η ιστορία έχει αρχίσει να χάνει την χαρά της, κυρίως γιατί το παρεάκι της αρχής σκόρπισε και ο ενθουσιασμός κόπασε... Και ίσως τελικά όλοι μας να έχουμε ανάγκη να ρίξουμε το βάρος στην πραγματική μας ζωή είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι... Καμιά φορά οι συνήθειες όσο αγαπημένες και αν είναι όταν περνάνε στην φάση της ρουτίνας  γίνονται σαν τους έρωτες.. Που παλιώνουν και χάνουν την γοητεία και το μυστήριο τους...Και το καλοκαίρι που είναι πια προ των πυλών είναι εποχή για αληθινές σχέσεις, πραγματικούς έρωτες και για ζωή έξω από την οθόνη...