The Royal Wedding....

Είμαι ακόμα κρυωμένη, χάλια.. Μάλιστα για έναν παράξενο λόγο αντί να βελτιώνομαι χειροτερεύω και τώρα εκτός από όλα τα άλλα έχω ένα δυσοίωνο βράσιμο στο στήθος με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ σαν άνθρωπος και να αρχίσω αντιβίωση... Που πάει να πει πως σέρνομαι μέσα στο σπίτι σαν την κακομοίρα ενώ έξω έχει χαρά Θεού, και ζω αγκαλιά με πακέτα χαρτομάντηλα, αμέτρητα χάπια και σιρόπια, και μια μόνιμη δύσπνοια που με κάνει να κουράζομαι με το παραμικρό... Κάνω κάτι ελάχιστο και μετά πέφτω ξερή για κανένα δίωρο να συνέρθω..
Μέσα σε αυτό το φολκλόρ κλίμα ο βασιλικός γάμος εχτές ήρθε σαν δροσερό νεράκι στην έρημο.. Τουτέστιν κάθομαι που κάθομαι στον καναπέ κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου, ας απολαύσω τουλάχιστον ένα ωραίο παραμύθι να το χαρεί η ψυχή μου... Έφτιαξα λοιπόν το τσαγάκι μου - Forte με μέλι στο ειδικό φιν φον φλυτζάνι μαζί με μπισκοτάκια- για να τιμήσω την περίσταση κατά πως της ταιριάζει και οριζοντιώθηκα.. 

Βέβαια ξεκίνησα να παρακολουθώ το event στα ελληνικά κανάλια και ξενέρωσα άμεσα, στο Mega ο Λιάγκας σχολίαζε ότι έβλεπε σαν να είχε κατέβει μόλις από το βουνό με τα τσαρούχια, με μια αγωνιώδη και εντελώς φτιαχτή διάθεση να κάνει χαβαλέ ακόμα και εκ του μην όντως, και στο Star ο Θοδωρής Δρακάκης έκανε σερί σαρδάμ σε συνδιασμό με χιούμορ που μόνο ο ίδιος καταλάβαινε και διέκοπτε διαρκώς τον Μεγαλειότατο (Χρήστο Ζαμπούνη) ο οποίος ματαίως προσπαθούσε να μας εξηγήσει πως η παλιά εγγλέζικη αριστοκρατία ήταν απούσα από τον γάμο έχοντας δώσει την θέση της στην νεότερη και δη nouveau riche.. Έμπαιναν κάθε τόσο σφήνα και κάτι εντελώς άσχετες πιτσιρίκες που έκαναν ανταπόκριση και καλά και ιδέαν δεν είχαν για το ποιος ήταν ποιος, βαρέθηκα και εγώ και το γύρισα στο BBC Word.. Και βρήκα την υγειά μου.. Άψογα αγγλικά με αυτή την προφορά που με κάνει να πεθαίνω, ακριβείς πληροφορίες και μια ωραία ισορροπία ανάμεσα στο να εξηγήσουν τι συμβαίνει και να κουτσομπολέψουν και λίγο, αλλά με τον εγγλέζικο witty τρόπο που ταίριαζε ταμάμ με την όλη φάση.. 

Ταυτόχρονα διάβαζα και τα σχόλια διαφόρων στο twitter, οκ, το καταλάβαμε πως είστε όλοι ιδεολογικά αντίθετοι στο παραμύθι αλλά τότε γιατί μπαίνετε στον κόπο να το παρακολουθήσετε μόνο και μόνο για να το αποδομήσετε? Λες και αποδομείται από την δική σας ξέχασε με και άφησε με κριτική ένα θέαμα που στήθηκε με τεράστια προσοχή και κόστισε απίστευτο χρόνο και χρήμα και που αποτελεί το κύριο εξαγώγιμο προϊόν μιας - έστω γηραιάς- αυτοκρατορίας... Αφήστε που αν έσπαγε ο γεροδιάβολος το ποδάρι του και εξασφαλίζατε μια πρόσκληση για το event, ακόμα και από τις τελευταίες τις ακριανές, τρέχοντας θα πηγαίνατε όλοι σας να στηθείτε στην ουρά με τα καπέλα σας και με όλα σας τα κομφόρ..:-)

 (Ο Αλβέρτος του Μονακό μετά της αραβωνιάρας η οποία όμως να της το αναγνωρίσουμε, ήταν μια χαρά ντυμένη...)

( Το ζεύγος Μπέκαμ σταθερή αξία όπως το ξέρουμε χρόνια τώρα.. Αυτός γελαστός και με το παράσημο σε λάθος πέτο και αυτή πιο ξινή και από τα λεμόνια και σκαρφαλωμένη πάνω σε τακούνια ντάκους διότι άλλο πράγμα η εγκυμοσύνη και άλλο η μόδα αγάπη μου... Το δε καπέλο -  by Philip Tracy of course ο οποίος πρέπει να σχεδίαζε καπέλα και στον ύπνο του για να προλάβει ο άνθρωπος, τόσο σουξέ λέμε-  με άγχωσε τρελά.. Μην κάνει καμιά απότομη κίνηση και της μπει το κλαρί στο μάτι...)

(Αυτή η ton sur ton σε μπλε ρουαγιάλ είναι λέει η Tara Palmer-Tomkinson μετά της αδερφής της.. Οκ... Μου άρεσε το μανίκι που μοιάζει να έχει δική του ζωή αλλά το καπέλο πεϊνιρλί - πιρόγα δεν θα το φορούσα ούτε πεθαμένη..)

(Την μαμά της νύφης που την φάγανε στο Twitter την καημένη εγώ την βρήκα μια χαρά.. Ωραίο το χρώμα, κομψό το σύνολο και χαμηλών τόνων, και κρατήθηκε και δεν τα έμπηξε που η κορούλα της το τύλιξε το παληκάρι ενώ θα μπορούσε να κάνει ακόμα και ρόδες μέσα στην εκκλησία άμα ήθελε...)

(Αυτή δε, ήταν η καλύτερη μου.. Η κυρία Κάμερον του πρωθυπουργού, χωρίς καπέλο αλλά με μπιζού συγκλονιστικό και nude παπούτσι που ήταν απολύτως τέλειο.. Μπράβο!)

Πίσω στα όμορφα και τα χαρούμενα, εμένα λοιπόν ο γάμος αυτός μου άρεσε πολύ... Χάζεψα εμφανίσεις και καπέλα, το νυφικό της Kate που έγινε Kathrine θύμιζε πολύ αυτό της Grace Kelly αλλά από εκεί και πέρα όλες οι συγκρίσεις είναι μάταιες και εναντίον της νύφης οπότε ας τις αφήσουμε στην άκρη, ο William μοιάζει απιστευτα με την μαμά του και έχει και αρχές φαλάκρας νέο παιδί, ο Harry έκλεψε την παράσταση όπως πάντα (ειδικά εκεί που μπάνισε για δευτερόλεπτα την κουνιάδα του την ώρα που εκείνη διέσχιζε τον ατελείωτο διάδρομο της εκκλησίας στο πλευρό του συγκινημένου μπαμπά της και έκανε ένα χαμογελαστό και εμφανώς πονηρό σχόλιο στον γαμπρό), η Ελισσάβετ με το κίτρινο outfit ήταν όλα τα λεφτά ειδικά όταν χαιρέτησε την Καμήλα - σε έχω εντελώς χεσμένη έλεγε όλο της το είναι με δέκα διαφορετικούς τρόπους έκφρασης- και είχε και ένα μπλε κουβερτάκι ριγμένο στα πόδια της στο πήγαινε, how cool is that? 

(Άμα είσαι η Queen αγάπη μου, βάζεις ότι γουστάρεις και αγαπάς και χέστηκες για το τι λένε και για το τι δεν λένε για σένα.. Κίτρινο από πάνω μέχρι κάτω με αξεσουάρ σε χρώμα κρεμ και καπέλο φοντανιέρα, και για να σκάσετε, στο πήγαινε ήρθα με Rolls και στο φεύγα θα αποχωρήσω με άμαξα κλειστή - μην τυχόν πιάσει καμιά βροχή και πουντιάσω, οι άλλοι νέοι είναι δεν έχουν ανάγκη - και με πενήντα έφιππους συνοδεία έτσι για να μην ξεχνάμε ποια είναι η αλήθινή πρωταγωνίστρια και σήμερα και πάντα...)

(Καλά αυτό δεν υπάρχει... Στο σπινθιροβόλο βλέμα της αγελάδας, και το γενικότερο look του moooooo  σε χρώμα, προσθέτουμε  μια λεπτομέρεια που κάνει σε πλεκτό σεμεδάκι, και στο καπάκι φοράμε και ένα καπέλο με κέρατα μην τυχόν και διαφύγει από κανέναν απρόσεκτο ο συνειρμός....)

(Η Καμίλλα από την άλλη έβαλε δίχρωμο γαλάζιο και ροζ, έλεος πια Θεέ μου! και το καπέλο μπανιέρα για να κρύβει λίγο τα μούτρα της τουλάχιστον εκ δεξιών... Ο δε Κάρολος μούρη φράπα... Μην σας πω ότι θα την πάει και αυτή μπροστά και θα ξαναπαντρευτεί με άλλο, καινούριο tampon...)

(Η αδερφή της νύφης με το ατυχές όνομα Pipa αλλά με σώμα απίστευτο και μαύρισμα τροπικό, και τα παρανυφάκια από τα οποίο το μικρότερο που κρατούσε διαρκώς κλεισμένα τα αυτιά του με τα χέρια του ήταν το highlight της τελετής...)

Αυτό που σκεφτόμουν σε όλη την διάρκεια της μετάδοσης ήταν το πόσο λατρεύω όλες αυτές τις απολύτως βρετανικές λεπτομέρειες.. Τα σηματάκια και τα σημαιάκια στα αυτοκίνητα της βασιλικής οικογένειας, τα ίδια τα απίστευτα αυτοκίνητα, τις άμαξες φυσικά, τους έφιππους που τις συνόδευαν, το τελετουργικό, τις ατελείωτες οδηγίες, και το πόσο αγαπούν και τιμούν τελικά την παράδοση τους αυτοί οι άνθρωποι, και το πόσο εξαιρετικά την πουλάνε χωρίς να την φτηναίνουν... Και την ώρα που η Ελισσάβετ διέσχιζε την πόλη μέσα στην υπέροχη Rolls Royce της με τα πλήθη να την αποθεώνουν κανονικά, αναρωτιόμουν πως να είναι άραγε να είσαι εκείνη? 60 χρόνια βασίλισσα μάλλον πρέπει να νοιώθει on top of the world.. Και να είναι κιόλας... Και τι δεν θα έδινα για να ήξερα τι περνούσε από το μυαλό της την ώρα που χαιρετούσε ελαφρώς βαριεστημένα τον κόσμο χαζεύοντας μέσα από τα - οπωσδήποτε- αλεξίσφαιρα τζάμια... Και ναι, είμαι σίγουρη πως το να γίνεις πριγκήπισσα με αυτόν τον τρόπο που διάλεξε η Kate - ή η μαμά της - δεν είναι ούτε το ευκολότερο ούτε το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο, όμως το παραμύθι για τον καθένα έχει την δική του διάσταση και το ζει όπως αντέχει και μπορεί... Και για την κοπελίτσα που περίμενε τόσα χρόνια τον William να της κάνει την περιβόητη πρόταση και από εδώ και στο εξής θα ζήσει την ζωή της μέσα σε μια τεράστια γυάλα στην οποία όλοι θα δικαιούμαστε να ρίχνουμε κλεφτές ματιές όποτε το επθυμήσουμε, η χτεσινή διαδρομή προς το παλάτι μέσα στην ανοιχτή άμαξα νομίζω πως ήταν το ωραιότερο κομμάτι της διαδρομής... Και εγώ ως θεατής πραγματικά το λάτρεψα...

(Αποθεώστε με ανθρωπάκια... Που αν πέρναγε από το χέρι μου τώρα θα ήμουν στο Μπαλμόραλ με τα σκυλάκια μου και θα έβλεπα και εγώ το πανηγύρι από την τηλεόραση που συμπεθερέψαμε με τους τέως ανθρακορύχους που πλούτισαν πουλώντας χάρτινα ποτήρια για πάρτυ.. Τι κάνω η γυναίκα για αυτή την χώρα 60 χρόνια τώρα Παναγία μου...)

(Και το ευτυχές ζεύγος.. Το νυφικό δια χειρός Sarah Burton του οίκου του αειμνήστου Alexander Mc Queen μια χαρά της πήγαινε της νύφης, αλλά με την μακαρίτισσα την Grace καμιά σχέση... Δεν πειράζει όμως, κανείς δεν είναι τέλειος...)

Που πήγε η Άνοιξη είπαμε?

Από χτες το βράδυ είμαι χάλια... Πονάει ο λαιμός μου, βήχω, έχω πυρετό... Και πονάνε και όλα μου τα κόκκαλα, πάω να σηκωθώ και βογκάω, γεράματα κανονικά Παναγία μου, και έχει και μια σιχαμένη βροχή έξω που δεν έχει σταματήσει και κάνει το ηθικό μου να σέρνεται ακόμα πιο χαμηλά, στο πάτωμα, με την κοιλιά, σαν φίδι.. Που είναι η Άνοιξη είπαμε? Εν τω μεταξύ με παίρνει τηλέφωνο η μαμά μου από την Γερμανία και μου περιγράφει τρελές ζέστες και λιακάδες, και υποπτεύομαι πως και στο Λονδίνο θα είναι μια από τα ίδια και αναρωτιέμαι μήπως τελικά πουλήσαμε το εύκρατο κλίμα μας έναντι του χρέους και δεν μας έχουν ακόμα ενημερώσει.. Τι να πω...

Οι μέρες του Πάσχα πέρασαν βέβαια υπέροχα, το Σάββατο η μαγειρίτσα μου ήταν απλά συγκλονιστική και είμαι σίγουρη πως ο λατρεμένος μου πεθερός από εκεί ψηλά που με βλέπει θα με καμάρωνε - οκ, θα έχει και μια απορρία βέβαια ο άνθρωπος πως το ρεμάλι που τους κλήρωσε η ζωή κατέληξε να ψιλοκόβει για δυο ώρες εντεράκια και συκωταριές αλλά κυρίως θα είναι περήφανος- και οι φίλοι μου δεν άφησαν ούτε λέπι στα πιάτα τους, ούτε από την τυρόπιτα που έγινε επίσης σούπερ... Και είχα στολίσει και το σπίτι γιορτινά, με λουλούδια, με χαρτοπετσέτες με προβατάκια και με όλα τα κομφόρ, και μαζευτήκαμε από νωρίς και κάναμε Ανάσταση, δηλαδή η Doris έκανε Ανάσταση, στην γωνία του σπιτού με την εκκλησία μάλλον μια που την είχε αγχώσει τόσο ο Άλκης που πεινούσε από τις 10.30 και διαμαρτυρόταν που μόλις ακούσαμε τα πρώτα βεγγαλικά και μέχρι να φιληθούμε χτύπησε το κουδούνι και η φιλενάδα μου εμφανίστηκε ασθμαίνουσα με το άγιο φως στο χέρι....To make a long story short ήταν μια πολύ αγαπησιάρικη βραδιά από αυτές που όταν τελειώνουν σου αφήνουν μια γλυκιά ζεστασιά στην ψυχή για την διευρημένη και εκλεκτική οικογένεια που έχουμε δημιουργήσει από τους δικούς μας ανθρώπους και φίλους καρδιάς και που είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια της ζωής μας.. Και το πιο ανακουφιστικό συναίσθημα στις δύσκολες μέρες που πέρασαν, που ήρθαν και που θα έρθουν ξανά...

(Το table setting μου, τα λουλούδια μου και οι λαμπάδες της Doris και του Σ.)

Το επόμενο μεσημέρι η ίδια παρέα μεταφέρθηκε στην Μάρθα για το παραδοσιακό κατσικάκι στον φούρνο με πατάτες - και για ένα φρικασέ- και το γέλιο που κάναμε θα μείνει ιστορικό.. Και θα την θυμόμαστε αυτή την Κυριακή του Πάσχα για χρόνια, αφού πραγματικά λυπήθηκα που δεν την μαγνητοσκοπήσαμε να την ανεβάσω εδώ και να χτυπήσει η επισκεψημότητα tilt... Γυρίσαμε στο σπίτι καλές 9 το βράδυ, στο τσακ για να προσγειωθούμε στους καναπέδες και να δούμε Dancing With the Stars με ενδιάμεσο zapping στους Πρωταγωνιστές του Σταύρου θεοδωράκη και με αποτέλεσμα την προηγούμενη ανάρτηση... 

(Το μόνο που θυμήθηκα να φωτογραφίσω ήταν το ροζέ προσέκο της αρχής.. Μετά από τα πολλά γέλια ξέχασα τα πάντα...)

Και την Δευτέρα το μεσημέρι ανέλαβε ο Σ. να μας φιλοξενήσει και να μας ταϊσει έθνικ λιχουδιές και εκεί η κουβέντα πήγε στο πιο καλλιτεχνικό της  και στην Τέχνη και την μόδα και τα κατορθώματα του Galliano... By the way, τι πιθανότητες έχω άραγε η υπέροχη τσαντούλα μου να γίνει κάποτε συλλεκτική? Το μόνο δυσάρεστο ήταν που εκεί, στο σπίτι του λατρεμένου μου Σ. με τα παράθυρα να ανοίγουν τέντα κάθε λίγο για να φύγει ο καπνός από τα ατελέιωτα τσιγάρα μας πρέπει να την άρπαξα, αλλά δεν πειράζει.. Τόσο καλά που περάσαμε χαλάλι του.. 

(Ο Σ. με την απολύτως εναλλακτική ποδιά του...)

(και οι υπέροχες, έθνικ λιχουδιές του...)

Στο μεταξύ οι ανταποκρίσεις από το νησάκι μιλούσαν για κρύο απίστευτο και αέρηδες που έκαναν τους πάντες να κυκλοφορούν κουκουλωμένοι και να ψάχνουν μέρος να απαγγιάσουν οπότε ευτυχώς που με έπιασε τεμπελιά και δεν κατεβήκαμε γιατί θα μας είχε βγει ξινό... Βέβαια, στο Νammos την Κυριακή κλασσικά κάηκε το πελεκούδι, έμαθα ότι ήταν από τις καλύτερες φορές ever και αυτό λέει πολλά γιατί ξέρω ακριβώς τι σημαίνει να περνάς καλά στο λατρεμένο μαγαζάκι και όσοι την έζησαν την φάση θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ τυχερούς... 

(Φωτογραφίες από το Nammos και η πρώτη είναι του αγαπημένου Γιάννη Καρνεσιώτη.. Αξίζει να διαβάσετε αυτό το παλιό ποστ για να δείτε πως η Ψαρρού δημιουργούσε πάντα πάθη... Με την καλή και την κακή έννοια...)

Και τώρα περιμένουμε την Πρωτομαγιά.. Όχι για την αργία μια που πέφτει Κυριακή - και μια που εγώ έχω κάθε μέρα αργία έτσι κι αλλιώς- αλλά για να έρθουμε ημερολογιακά - και ελπίζω και κυριολεκτικά- λίγο πιο κοντά στο καλοκαίρι.. Έχω επιθυμήσει ζέστη και λιακάδα που να κρατήσει.. Να κατεβάσω κοντομάνικα και σαγιονάρες από το πατάρι, να αράζουμε έξω για καφέδες με τις κολλητές μου, να κάνουμε και καμιά ηλιοθεραπεία στον Αστέρα να πάρουμε λίγο χρώμα... Να ανοίξουν και οι βεράντες, και οι αυλές, να αρχίσει λίγο η αισιοδοξία να απλώνεται πάνω από την πόλη... Έχω επιθμήσει να κατέβω βράδυ στο Γκάζι για ποτάκι και να είναι η πλατεία γεμάτη από κόσμο και να θυμίζει νησί.. Να πάω στο Dirty και να είναι ανοιχτά όλα και να ακούσω μουσικές και να χαζέψω φατσούλες... Να οδηγώ με τα παράθυρα ανοιχτά και να ακούω Onirama και Δήμο Αναστασιάδη... Να κάνω σχέδια για τις διακοπές, και οι μέρες που θα περνάω όλη την μέρα μου κάτω από μια ομπρέλα - την δική μου ομπρέλα- να είναι κοντά... 

(Η λατρεμένη παραλία πάντα κούκλα, είται στημένη είτε όχι...)

Προς το παρόν βέβαια πάω να πάρω ένα Depon και να κουκουλωθώ μπας και συνέλθω.. Στην κατάσταση που είμαι αν καταφέρω αύριο να είμαι καλά για το καθιερωμένο girls της Πέμπτης θα είναι πρόοδος εξαιρετική οπότε σαν τους ΑΑ θα κάνω focus σε ένα βήμα την φορά... Δεν σας φιλώ για να μην σας κολλήσω αλλά σας στέλνω ένα μεγάλο χαμόγελο... Καλημέρα...

Υ.Γ. Τετάρτη σήμερα και το FnL Guide έχει καινούρια ύλη... Και την στήλη μου ανανεωμένη φυσικά... Αλήθεια, γίνατε μέλη? Να γίνετε γιατί από βδομάδα ξεκινάνε εκπλήξεις, προσφορές, διαγωνισμοί και παιχνίδια for members only....

Και να βάλω και ένα τραγουδάκι έτσι για το καλό, να ανέβει λίγο το κέφι.. Δήμος Αναστασιάδης γιατί αγαπάμε τα αγόρια απο τις δυτικές συνοικίες... Πολύ...

Όπου δεν γελάω, φεύγω...

Εχτές το βράδυ είχα μια από αυτές τις μαγικές αποκαλυπτικές στιγμές που αλλάζουν την ζωή μας, ή έστω την κοσμοθεωρία μας... Ή μάλλον δεν την αλλάζουν για να μην είμαι τόσο δραματική αλλά την επαναφέρουν με συνοπτικές διαδικασίες στην... εργοστασιακή της κατάσταση.. Κάτι σαν reboot ας πούμε αλλά στο ψυχολογικό του... Μετά από μια μέρα υπέροχη στο σπίτι της Μάρθας και του Άλκη, με φίλους λατρεμένους και γέλια που δεν διανοείστε, χουζούρευα μισοκοιμισμένη στον καναπέ βλέποντας Dancing with the Stars με ενδιάμεσο zapping στους Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη... Υπέροχη εκπομπή και πραγματικά ντρέπομαι που προτιμώ την Ζέτα και τους χορευτές της - τέτοιος ταπεινός, ξανθός, ρηχός τύπος ανθρώπου είμαι- αλλά τελικά αυτό που είναι να γίνει γίνεται, ακόμα και εκ παραδρομής.. Σε ένα από αυτά τα ενδιάμεσα zapping βλέπετε, έπεσα πάνω στην Χρύσα Ρώπα και σε μια ατάκα που με χτύπησε σαν αστροπελέκι... "Οπου δεν γελάω, φεύγω" είπε και ξαφνικά, για δευτερόλεπτα, το σύμπαν σταμάτησε να κινείται... Και άναψαν μέσα στο μυαλό μου φώτα neon και επιγραφές τεράστιες, και έμεινα να σκέφτομαι άναυδη πόσο απίστευτο πράγμα είναι στην ζωή να ξεχνάς το αυτονόητο, να το αγνοείς επιδεικτικά για καιρό και να κάνεις φούρλες και ελιγμούς, και να παρασσύρεσαι σε σχέδια που δεν είναι δικά σου - δεν ήταν ποτέ και δεν θα γίνουν κι όλας - και σε δοκιμασίες που σε εξαντλούν, και σε σκέψεις που δεν σε οδηγούν πουθενά ή που ακόμα χειρότερα σε βάζουν να κάνεις κύκλους γύρω από τα ίδια και τα ίδια, και σε όλα αυτά που σου αφαιρούν την χαρά και το γέλιο από ένα κομμάτι της ζωής σου σημαντικό, για να αποδείξεις τι ακριβώς? Αυτό που θα έπρεπε να είναι απλό και αναμφισβήτητο...

"Όπου δεν γελάω, φεύγω.." Και εγώ δόξα τον Θεό εδώ που είμαι, με τους ανθρώπους που με διάλεξαν και τους διάλεξα και που εξακολουθούμε να διαλέγουμε ο ένας το άλλον ξανά και ξανά σε κάθε ευκαιρία, και με αυτό που είμαι, σαν χαρακτήρας, σαν άνθρωπος, σαν μάνα, σαν σύντροφος, σαν φίλη, σαν ερωμένη, και με την εικόνα μου την εξωτερική με όλες τις πολλές ατέλειες της, και με όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο, γελάω πολύ και έχω μεγάλη χαρά μέσα μου και γύρω μου... Και ίσως γι΄αυτό, επειδή έχω περίσσευμα χαράς μάλλον, καμιά φορά μπαίνω στην διαδικασία του να βγω από τον δρόμο μου για ανθρώπους που αγαπάω πολύ, και που μ΄αγαπάνε και εκείνοι πολύ αλλά δυστυχώς δεν ταιριάζουν οι χημείες μας.. Όχι οι γκομενικές αλλά οι πραγματικές... Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που δεν αντέχουν την χαρά.. Ούτε την ευτυχία... Τις αποζητούν αλλά όταν καταφέρουν να τις αγγίξουν, όταν βρουν κάποιον διατεθημένο να τους τις προσφέρει απλόχερα, αποδιοργανώνονται... Σαν να δημιουργείται μια αλλεργική αντίδραση ας πούμε, και δεν μπορούν να τις διαχειριστούν και να τις βάλουν στην ζωή τους και να τις απολαύσουν.. Να αφεθούν.. Και έτσι αποφασίζουν να τις αποδομήσουν.. Και σιγά σιγά, καταφέρνουν να στεγνώσουν τα πάντα, να τα στραγγίξουν από οποιοδήποτε συναίσθημα ευχάριστο, από την παραμικρή απόλαυση που μπορείς να πάρεις ακόμα και από το μικρότερο, απλούστερο πράγμα που θα τους ζητήσεις, μόνο και μόνο γιατί μέσα από αυτή την διαδικασία της αφαίρεσης και της διαρκούς δοκιμασίας παίρνουν την επιβεβαίωση που έχουν ανάγκη... Περίπλοκη που είναι η ζωή ρε γαμώτο... Και οι ψυχές μας... 

Όμως η δική μου αλήθεια είναι μια και ειπώθηκε τόσο υπέροχα, αρθρώθηκε τόσο δυνατά και τόσο καθαρά από μια ξένη, ταλαντούχα γυναίκα, εχτές το βράδυ μέσα από την οθόνη μιας τηλεόρασης, που δεν μπορώ να συνεχίσω να υποκρίνομαι πως δεν ήμουν εκεί, πως δεν την άκουσα και πως δεν την θυμήθηκα...  Εγώ "όπου δεν γελάω, φεύγω"... Όχι κυριολεκτικά φυσικά, η αγάπη δεν έχει διακόπτες να τους γυρίζεις και να αλλάζεις συναισθήματα - και είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που αγαπάνε δύσκολα αλλά όταν αγαπήσουν αγαπάνε πολύ- αλλά ναι, η αλήθεια είναι πως η ψυχή μου και η καρδιά μου θα αποζητάνε πάντα το γέλιο.. Και την χαρά, και το μοίρασμα, και όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που δημιουργούνται ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν διάθεση και που τολμάνε να δώσουν και να πάρουν χωρίς όρους, χωρίς οδηγίες χρησης, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος... "Μου άφησες μια λύπη" μου είπε μερικές μέρες πριν ένας άνθρωπος που με ξέρει απίστευτα καλά πια... "Μου φάνηκες κουρασμένη, πληγωμένη, ένα παιδί που του πήραν την χαρά του.." Και είχε δίκιο παρόλο που he failed to see the irony in his own words, γιατί αυτή είναι η αλήθεια.. Πως σιγά σιγά, μέρα με την μέρα, δοκιμασία στην δοκιμασία, πισογύρισμα στο πισογύρισμα, παρακάλι στο παρακάλι, κάπου στην διαδρομή έχασα την χαρά μου.. Και σχεδόν συνήθισα σε κάτι που δεν είναι καθόλου δικό μου, και έγινα πρωταθλήτρια στο να δικαιολογώ μέσα μου πρώτα και μετά έξω μου όλα αυτά που κανονικά θα έπρεπε να με θυμώνουν, να με πληγώνουν ή να με κουράζουν και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που είδε στα μάτια μου τόσο ξεκάθαρα... Το αυτονόητο που δεν είναι πια...

Και έτσι, σήμερα ξημέρωσε μια άλλη, υπέροχη μέρα.. Γιατί όλα είναι πάλι εκεί που έπρεπε να είναι, στην σωστή τους θέση, και με έναν τρόπο μαγικό.. Που τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας, και η αγάπη είναι πάντα εκεί, δυνατή και μεγάλη, αλλά οι ισορροπίες είναι πίσω εκεί που τις αντέχω εγώ.. Γιατί στην δική μου ζωή "όπου δεν γελάω, φεύγω" χρόνια τώρα, και έχω φύγει από αγάπες μεγάλες, και από σχέσεις ζωής, και από μια οικογένεια από την οποία κανείς δεν είχε τολμήσει να φύγει πριν από μένα.. Εδώ όμως θέλω να μείνω.. Το είπαμε αυτό, δεν το είπαμε? Και για να μείνω πρέπει να γελάω.. Πολύ.. Και να έχω μεγάλη χαρά... Και αυτό είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά και το μόνο που αποφάσισα πως θα κάνω ... Έστω και μόνη μου...:-)

Αγαπητό μου ημερολόγιο....

Τι γράφεις στην πρώτη σελίδα ενός καινούριου ημερολογίου? Την αλήθεια.. Χρειάζομαι επειγόντως μια επόμενη μέρα παρακαλώ, έναν αέρα ανανέωσης και μπόλικη λιακάδα.. Που να κρατήσει... Σήμερα στο κρεοπωλείο χάζευα τις κυρίες που περίμεναν την σειρά τους για να αγοράσουν τα υλικά για την μαγειρίτσα.. "Θεέ μου μην γίνω έτσι!" παρακαλούσα από μέσα μου, καθόλου δεν θέλω να με δω μια μέρα με λίστα και στυλό στο χέρι να τσεκάρω μήπως ξέχασα κάτι, μαλλί κομμωτηρίου φουσκωτό, πολλά Bulgari bijoux να με φωτίζουν, και τσάντα Louis Vuitton περασμένη ανέμελα στο μπράτσο.. Οκ, και εγώ με μαλλί από τον Βαγγέλη περίμενα αλλά το δικό μου δεν πιάνεται, είναι επιμελώς ατημέλητο if you got my point, και είμαι σίγουρη πως το γυαλί του Lennon, η βελουδένια μου φόρμα και τα σταράκια με διαφοροποίησαν επαρκώς από τις υπόλοιπες Stepfordίζουσες wives... Και πήρα και μια συκωταριά λιγότερη - και μια σακούλα έντερα παραπάνω - πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς δύο γαμημένα υλικά όταν δεν τα σημειώνεις σε λίστα? Πολύ προφανώς ειδικά όταν είσαι ξανθιά, αλλοπαρμένη και σε έχει πιάσει η άνοιξη για τα καλά.. Δεν πειράζει, αύριο που θα βγω για να αγοράσω λουλούδια θα πάρω και μια συκωταριά ακόμα και με τα περισσευούμενα έντερα θα αυτοσχεδιάσω γιατί δεν νομίζω πως ο κύριος Κρεατεμπορική θα κάνει επιστροφές...

Τα ίδια ακριβώς αλλά στο πιο cosmopolitan έπαθα και στο Λονδίνο.. Είχα σημειώσει τι ακριβώς ήθελα να ψωνίσω και από που στο ροζ  Smythson  μπλοκάκι μου που είναι ειδικό γι΄αυτή την δουλειά - γράφει must have στο εξώφυλλο με χρυσά γράμματα αν το πιάνετε το υπονοούμενο- και επειδή βαριόμουν να φοράω κάθε τόσο το γυαλί και να κοιτάζω, τα μισά τα ξέχασα... Θυμήθηκα όμως τελευταία στιγμή - κανονικά τελευταία, το είδα από το παράθυρο του ταξί και τις κατέβασα άρον άρον τις φιλενάδες μου μέσα στην μέση του δρόμου - το sex shop της Ann Summers... Οκ, δεν ήταν σκληροπυρινικό, ένα συμπαθητικό μαγαζί με ποικιλία εσωρούχων και λοιπών αξεσουάρ ήταν, αλλά μια χαρά μας βόλεψε... Δηλαδή μια χαρά που λέει ο λόγος γιατί το μοντέλο που μου γυάλισε, ένα extra large διάφανο bunny με διπλές αναρτήσεις και πολλαπλώς περιστροφική κίνηση ήταν out of stock...Όπως out of stock ήταν και το bar του Mandarin Oriental αυτή την φορά γιατί κάτι κυριούληδες με αρχή - ή και τέλος- φαλάκρας που κάθισαν δίπλα μας και κοίταζαν κάθε τέσσερα δευτερόλεπτα τα τεράστια χρυσά ρολόγια τους όλο υπονοούμενο - όχι καλέ μου, δεν με ενδιαφέρει το Big Ben που φοράς στον καρπό σου, εγώ δεν κοιμάμαι με ρολόγια κοιμάμαι με αγόρια- δεν πιάνονται φυσικά... 

 (Ακόμα και εγώ που έχω τρέλα με το ροζ οφείλω να παραδεχτώ πως σε μερικά πράγματα δείχνει λίγο άκυρο...)

Τώρα που τα γράφω αυτά, να σας πω ότι σήμερα χάζευα κομψά και διακριτικά από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου ένα νεαρό ζευγαράκι στο πίσω αυτοκίνητο που ήταν μέσα στα μέλια - το ζευγαράκι όχι το αυτοκίνητο- και σχεδόν ζήλεψα.. Τι σχεδόν δηλαδή, ζήλεψα κανονικά... Πολύ το έχω επιθυμήσει να είμαι ερωτευμένη, φουλ ερωτευμένη, να λάμπω σαν προβολέας, να έχω μονίμως αυτό το χαμόγελο της ευτυχίας που δεν φεύγει με τίποτα καρφωμένο στο πρόσωπο μου, να φιλιέμαι στα κλεφτά μέσα στην μέση του δρόμου, να ανταλάσσω καυτά μηνύματα στο κινητό, και να ζω για την ώρα και την στιγμή που θα βρεθώ σε ένα κρεββάτι.. Ή σ' ένα τραπέζι.. Ή σε μια μπανιέρα.. Ή κάπου όπου να' ναι τέλος πάντων, εξαιρούνται οι εξοχές γιατί σιχαίνομαι τα ζουζούνια και τους ματάκηδες... Ναι ρε γαμώτο, αυτά είναι τα effects της άνοιξης... Κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα που σε κάνει να εκπέμπεις και να λαμβάνεις σήματα παράξενα.. Και να ανατριχιάζεις έτσι στα ξαφνικά ακούγοντας ένα τραγούδι ή μυρίζοντας ένα άρωμα στον αέρα... 

(Ένας τοίχος ντυμένος με φιλιά σε ένα παρακμιακό μπαράκι στο Soho, που φιλοξένησε το ωραιότερο κομμάτι από εκείνο το βράδυ μου...)

Ναι λοιπόν.. Καινούριο blog - που κάπως διαφορετικό το θέλω να είναι από το προηγούμενο αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα πως- καινούρια εποχή, και επόμενες μέρες... Και σχέδια που δεν είχαν περάσει από το μυαλό μου ποτέ μέχρι τώρα, και βαθιές ανάσες το πρωί όταν ξυπνάω, και ασκήσεις υπομονής, και εκπλήξεις που μου υπενθυμίζουν πως δεν πρέπει να λέμε ποτέ μεγάλες κουβέντες για τίποτα γιατί είναι βέβαιο, μαθηματικώς βέβαιο όμως, πως ότι έχουμε κοροϊδέψει στην ζωή μας θα το λουστούμε τελικά.. Και θα μας αρέσει κι όλας... 

Έγραψα κάτω από τον τίτλο "Ημερολόγια της Επόμενης Μέρας" πως αλλάζω blog όπως μετακομίζω.. Ή όπως χωρίζω.. Και είναι αλήθεια αυτό.. Πως κάθε τόσο στην ζωή μου έχω ανάγκη από αλλαγές.. Τις επιδιώκω, τις διασκεδάζω και όταν αργούν τις αποζητάω... Με φοβίζει η ρουτίνα και η συνήθεια πιο πολύ από ότι με φοβίζει το άγνωστο, και παρόλο που η μαμά μου ήλπιζε πως μεγαλώνοντας θα βελτιωνόμουν, νομίζω πως εκείνοι που με αγαπούν θα πρέπει να - ή το έχουν ήδη κάνει- συνηθίσουν στο γεγονός πως οι μόνες σχέσεις στις οποίες μένω φανατικά πιστή είναι εκείνες από τις οποίες μπορώ να φεύγω και να ξαναγυρίζω... Με καινούριο αέρα, με άλλο κέφι και με ανανεωμένη ενέργεια.. Life is too short to live in peace ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ... Και έτσι αγαπημένο μου ημερολόγιο, αύριο είναι Ανάσταση... 

Υ.Γ. Το καινούριο μαγαζάκι θέλει δουλίτσα ακόμα και συμάζεμμα αλλά δεν έχω καθόλου κέφι οπότε θα το πάω σιγά σιγά... Αλλά μου άρεσει πολύ το ανοιξιάτικο concept οπότε μου φτάνει...:-)