Όνειρο.....

«Είμαι στην αγαπημένη μου παραλία, στο νησάκι. Είναι η ώρα που ο ήλιος έχει πια πέσει και ο κόσμος έχει φύγει. Χουζουρεύω στην ξαπλώστρα μου χαζεύοντας την θάλασσα που παίρνει χρώμα από τον ήλιο που δύει και το μυαλό μου είναι βυθισμένο στο πουθενά. Είμαι μαυρισμένη, το δέρμα μου μυρίζει αντηλιακό και οι άκρες των μαλλιών μου έχουν ανοίξει τόσο που μοιάζουν ασημένιες. Είμαι καιρό εδώ, έτσι, χωρίς να κάνω και χωρίς να σκέφτομαι τίποτα συγκεκριμένο, περνώντας τις μέρες μου στην παραλία και στην απάνεμη βεράντα του Ζ. με θέα την Χώρα. Δεν θέλω τίποτα άλλο, μου φτάνει αυτό. Να περνάνε οι μέρες χαλαρά και οι σκέψεις μου να μένουν ακίνητες, αιχμαλωτισμένες από την ηρεμία και την ασφάλεια της αίσθησης πως όλα είναι οικεία και απλά. 

Και έτσι ξαφνικά, μέσα σε δευτερόλεπτα όλα αλλάζουν. Νοιώθω το δέρμα μου να ανατριχιάζει και τις λεπτές τριχούλες στην βάση του σβέρκου μου να ορθώνονται και ξέρω, χωρίς να κοιτάξω καν πίσω μου, πως είσαι εκεί. Και παρόλο που έχουμε να βρεθούμε τόσο πολύ, τόσο ατέλειωτο καιρό πια, μοιάζει το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου που είσαι εδώ. Σ΄αυτή την παραλία, αυτή την ώρα, μαζί μου. 

Σε κοιτάζω, δείχνεις κουρασμένος αλλά δεν πειράζει γιατί τα μάτια σου είναι φωτεινά. Και κάπου στο βάθος τους, ανάμεσα στο γκρίζο και το μπλε διακρίνω ένα γέλιο σκανταλιάρικο και απίστευτα οικείο. Κρατάς δυο ποτήρια κρασί και μου δίνεις το ένα, και μετά, πριν καθίσεις δίπλα μου, μου χαϊδεύεις απαλά τα μαλλιά. 

Και έπειτα,  ο χρόνος σταματάει. Και εμείς καθόμαστε για ώρες σ΄αυτές τις ξαπλώστρες με θέα την θάλασσα που αλλάζει χρώματα και γίνεται ασημένια, και μπλε, και μαύρη, κρυμμένοι από τον κόσμο που διασκεδάζει στο εστιατόριο πίσω μας και με τα τραγούδια που αλλάζουν από την κονσόλα του DJ να στρώνουν μουσικό σεντόνι στο δικό μας, μαγικό σενάριο, πρωταγωνιστώντας στο δικό μας, μοναδικό video clip. Μιλάμε και επιτέλους τα λέμε όλα. Σαν να έχει έρθει εκείνη η στιγμή που ξέρουμε χωρίς καμιά αμφιβολία πως δεν χωράει άλλα παιχνίδια και άλλα ψέματα, μιλάμε και τα λόγια ξεπλένουν όσα είχαν μείνει εκκρεμή, και όλα τα δυσάρεστα που κάποτε μπήκαν ανάμεσα μας χάνονται ανάμεσα στο κύμα που πηγαινοέρχεται ρυθμικά μπροστά στα πόδια μας. Παραδεχόμαστε αλήθειες και ψέματα, νίκες και ήττες, παιχνίδια και παγίδες και τα ξορκίζουμε. Και στο τέλος μένει μόνο η ανακουφιστική η αίσθηση του να στέκεται ο ένας απέναντι στον άλλον παραδομένος, με τις μάσκες και τις ασπίδες κατεβασμένες, λουσμένος στην αθωότητα μιας καινούριας, αληθινής αρχής. 

Οι ώρες περνάνε, ο κόσμος φεύγει, τα φώτα πίσω μας κλείνουν και εμείς απλά κοιταζόμαστε. Σαν να προσπαθούμε να κερδίσουμε τον χρόνο που χάθηκε ή σαν να μετράμε αυτά που ξέρουμε - ελπίζουμε, φοβόμαστε-  πως θα έρθουν. Θέλω να χωθώ μέσα στην αγκαλιά σου που μου έλειψε τόσο, να νοιώσω πάλι ασφαλής και να μυρίσω την μυρωδιά που ποτέ δεν ξέχασα, αυτή που αναδύεται από την λακουβίτσα στο πλάι του λαιμού σου, αλλά φοβάμαι μήπως χαλάσω την μαγεία.. Και μένω ακίνητη, σαν μαγεμένη... 

Σαν να διαβάζεις την σκέψη μου, σηκώνεσαι, βγάζεις τα ρούχα σου και μου δίνεις το χέρι σου. Σε ακολουθώ χωρίς δεύτερη σκέψη και σε δευτερόλεπτα είμαστε μέσα στο νερό, γυμνοί μέσα στην θάλασσα, κάτω από το φως του φεγγαριού, και όταν με παίρνεις αγκαλιά αισθάνομαι σαν να επιστρέφω στο σπίτι μου. Σε θέλω πολύ, απίστευτα πολύ, και ξέρω πως με θέλεις και εσύ το ίδιο όμως αφήνομαι να απολαύσω την ανακουφιστική αίσθηση της ισορροπίας που επανέρχεται. Τώρα είναι η ώρα της αγάπης. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν κάποια στιγμή, ή και όχι, δεν έχει σημασία γιατί ποτέ δεν ήταν αυτό το αδύνατο μας σημείο. Στην χημεία πάντα ήμασταν αχτύπητοι, στο να αφεθούμε και να παραδεχτούμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας είχαμε πρόβλημα. 

Κολυμπάμε ο ένας δίπλα στον άλλο για ώρα, με τον παφλασμό των σωμάτων μας να δίνει τον τόνο και με την ηρεμία της στιγμής να γεμίζει την ψυχή μας. Δεν μιλάμε, δεν αγγίζουμε ο ένας τον άλλο, δεν χρειάζεται. Είμαστε εδώ, μαζί, δυο άνθρωποι που πάλεψαν με τους δράκους και τα φαντάσματα τους και τελικά κέρδισε η αγάπη, και αυτό φτάνει. Κάποια στιγμή με τραβάς προς το μέρος σου και με φιλάς. Με ένα απαλό και ταυτόχρονα απαιτητικό φιλί που έχει γεύση από κρασί, αλάτι και μέντα. Κλείνω τα μάτια μου και όταν τα ξανανοίγω είναι πια πρωί. Και όπως ανασηκώνομαι στα σεντόνια και προσπαθώ να καταλάβω που είμαι, και πως από την παραλία μαζί σου βρέθηκα στο κρεβάτι μου μόνη μου, τα χείλια μου έχουν αυτή την ίδια γεύση.. Κρασί, αλάτι και μέντα… Μόνο που  έξω από το παράθυρο δεν βλέπω την Χώρα αλλά την Αθήνα...»

Δύσκολες μέρες και νύχτες...

Επιστρέφω νωρίτερα απ΄ ότι υπολόγιζα και είμαι θυμωμένη.. Παρακολούθησα και εγώ άναυδη σήμερα  από το πρωί τα όσα συνέβησαν στην Αθήνα και πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να κατέβω αύριο και εγώ στο Σύνταγμα - σε σκηνή για να μείνω εκεί μέχρι να αλλάξει κάτι- ή να τα μαζέψω και να φύγω τρέχοντας από εδώ.. Με την τηλεόραση να παίζει δίπλα μου - και ακούγοντας πότε για τους κουκουλοφόρους που προσπάθησαν να διαλύσουν την πιο μεγάλη συγκέντρωση των αγανακτισμένων με τα ΜΑΤ να τους σιγοντάρουν με χημικά, πότε τον κάθε πικραμένο να αναπτύσει τις γελοίες απόψεις του όσο ο πρωθυπουργός μας άφηνε σε αγωνία για το αν έχουμε κυβέρνηση ή όχι- προσπαθούσα να συγκεντρωθώ μια μέρα ολόκληρη σε αυτά που είχα να γράψω για το περιοδικό αλλά μάταια... Μπορεί να έφταιξε και η κουβέντα  στο τηλέφωνο ενός διάσημου έλληνα που ζει μόνιμα στο εξωτερικό όταν του ζήτησα μια συνέντευξη.. "Το θεωρώ εξαιρετικά κακόγουστο σε αυτούς τους τόσο δύσκολους για την χώρα μας καιρούς να βγω και να διηγούμαι ιστορίες για μια τυχερή εποχή που ήμασταν νέοι και πλούσιοι και ασχολούμασταν με κότερα και ακριβά αυτοκίνητα και γυναίκες. Σήμερα  η Ελλάδα έχει γενική απεργία, ο πρωθυπουργός θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και δεν ξέρουμε τι θα συμβεί αύριο" μου είπε και είχε δίκιο... Μόνο που ίσως τελικά να είναι πιο απλό να ανησυχούμε για την πατρίδα μας από μακριά παρά να ζούμε την κατάντια της μέρα με την μέρα..

Και ναι, το ξέρω πως δεν είναι λύση να εγκαταλείπεις αυτά που αγαπάς όταν έρθουν τα δύσκολα, και είναι και αυτός ένας λόγος που ενώ κάθε τόσο σχεδιάζω και ονειρεύομαι μια ζωή αλλού - στο Λονδίνο για την ακρίβεια- είμαι ακόμα εδώ.. Γιατί μπορεί να ασχολούμαι συνήθως με τα ξανθά, και τα ροζ, και τα φιν φον μου, όμως στην πραγματικότητα αγαπάω αυτόν τον τόπο πολύ και όταν χρειαστεί τον υπερασπίζομαι μέσα μου και έξω μου με όσο περισσότερη πίστη και όσο μεγαλύτερο πάθος μπορώ.. Και ενώ θα μπορούσα να ζω οπουδήποτε, έχω επιλέξει απόλυτα συνειδητά να ζω εδώ. Και να μεγαλώνω εδώ ότι πολυτιμότερο έχω. Το παιδί μου.. Γιατί μέχρι πρότινος πίστευα ειλικρινά και ολόψυχα ότι με όλα τα τεράστια προβλήματα και τα άλλα τόσα μειονεκτήματα της, η Ελλάδα είναι όντως το καλύτερο οικοπεδάκι της γης. Το πιο ευλογημένο. Όμως κάτι μέρες σαν στην σημερινή μπαίνω στην διαδικασία να σκεφτώ πως όπως όλες οι σχέσεις στην ζωή, έτσι κι αυτή με με την πατρίδα μας πρέπει να έχει και πάρε.. Όχι μόνο δώσε.. Και πρέπει να έχει και σεβασμό και θαυμασμό, και τι ακριβώς να σεβαστώ και να θαυμάσω σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου πια, πέρα από την επιμονή, την δύναμη αλλά και την απελπισία εκείνων που κατασκήνωσαν στις πλατείες όλης της χώρας και κατάφεραν να εκβιάσουν κάποιες εξελίξεις? Αυτό το θέατρο του παραλόγου που παίχτηκε  σήμερα στις οθόνες μας, αυτό το πήγαινε - έλα και το είπα - ξείπα ανθρώπων που είναι φανερό πως ούτε μπορούν αλλά ούτε και ενδιαφέρονται να βρουν μια λύση που να είναι εφικτή για να βγούμε από το τούνελ, δεν με αφορά και δεν με αντιπροσωπεύει... Και σίγουρα δεν μου δημιουργεί την παραμικρή διάθεση ή εμπιστοσύνη για να συνεχίσω να μένω εδώ και να συνδέω την τύχη και το μέλλον - το δικό μου αλλά και του παιδιού μου- με αυτό το τρενάκι του τρόμου που έχει ήδη εκτροχιαστεί από καιρό και πάει σφαίρα στον γκρεμό.

Και έτσι σήμερα για πρώτη φορά σκέφτηκα σοβαρά την προοπτική να τα μαζέψουμε οικογενειακώς και να φύγουμε... Και όσο άδικο και ανώριμο και αν ακουστεί αυτό σε μερικούς, νομίζω πως σε σχέση με τους ανθρώπους που μας κυβερνούν και εκείνους που θέλουν να μας κυβερνήσουν στην συνέχεια, εγώ η ξανθιά, εγωίστρια και ανόητη θα είμαι πάντα πολλά βήματα πίσω.. Ίσως γι΄αυτό μου είναι αδύνατον να συνεχίσω να γράφω για το νησάκι, και τα πάρτι και τις δεκαετίες και όλα αυτά τα - έστω και κάπως θαμπωμένα- λαμπερά πράγματα που μοιάζουν τελείως εκτός φάσης σήμερα το βράδυ.. Ίσως γι΄αυτό έχω μια διάθεση να τα κλείσω όλα και να βγω.. Να ανακατευτώ με το πλήθος, να αφουγκραστώ την πόλη που δεν κοιμάται, και να θυμηθώ την εποχή που είμασταν on top of the world και καλωσορίζαμε με ενθουσιασμό την καινούρια χιλιετία... Ευτυχισμένες, ξένοιαστες μέρες και νύχτες που ακόμα δεν είχαμε μάθει πως εδώ και πάρα πολλά χρόνια στηριζόμασταν σε πήλινα πόδια.. Τώρα το μάθαμε όμως. Και πρέπει να κάνουμε κάτι. Μένει να αποφασίσει ο καθένας από μας αν θα κοιτάξει τον εαυτό του ή τον κοινό στόχο. Αν υπάρχει κοινός στόχος. Και αν υπάρχει και κάτι με το οποίο να μπορούμε να τον σημαδέψουμε...

Καληνύχτα και καλή μας τύχη...

Η γοητεία και η αξία του αναπάντεχου....

(Η ομπρέλα μου στην παραλία της καρδιάς μου.. Την φωτογραφία μου την έστειλε ο αγαπημένος μου Ζ. μόλις έβαλαν τα καρτελάκια. Αν κοιτάξετε λίγο πιο κοντά θα δείτε, γράφει 7Α)...


Έχω καιρό να γράψω… Και δεν σας κρύβω πως ήρθαν πολλές φορές που αναρωτήθηκα αν το blogάκι έχει ξεχαστεί από τους πάντες, όμως τα στατιστικά μου απάντησαν πως όχι, μπαίνει ακόμα κόσμος αρκετός κάθε μέρα και αυτό είναι ανακουφιστικό.Το να νοιώθεις πως δεν σε ξέχασαν εννοώ...

Τις τελευταίες μέρες γράφω περισσότερο από ποτέ.. Ξεκινάω από το πρωί και τελειώνω βράδυ και το μυαλό μου γίνεται πουρές, αλλά παρόλα αυτά θα υπάρχουν πάντα πράγματα που δεν θα μπορώ να τα γράψω πουθενά αλλού πέρα από εδώ.. Που δεν χωράνε και δεν ταιριάζουν σε καμιά στήλη και σε κανένα περιοδικό. Αυτό σκεφτόμουν χτες το βράδυ αργά, μάλλον σήμερα νωρίς το ξημέρωμα, χαζεύοντας τα παγάκια να λιώνουν μέσα στο ποτήρι με την έκτη – ή μήπως ήταν η έβδομη- βότκα της βραδιάς. Αυτό και την σημασία του αναπάντεχου στην ζωή. Στην ζωή μου..

Δεν ξέρω αν φταίει ο χαρακτήρας μου ή το μυαλό που κουμαντάρω, πάντως όλα τα σημαντικά και τα ενδιαφέροντα μέχρι τώρα μου ήρθαν όταν δεν τα περίμενα καθόλου.. Ακόμα χειρότερα – ή καλύτερα- όταν είχα αποφασίσει να κάνω ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κατέληξα να κάνω τελικά. Δουλειές, άνθρωποι, σχέσεις, φιλίες, τα πάντα όλα.. Από εκεί που είπα πως θα προσπαθήσω να μείνω για πάντα έφυγα τρέχοντας και εκεί που είπα πως θα μείνω μέχρι να τελειώσει το fun έμεινα μια ζωή.. Όποτε αποφάσισα απογοητευμένη να κλείσω τις πόρτες της ζωής μου σε καινούριους ανθρώπους γνώρισα φίλους καρδιάς και φορές που τις άνοιξα διάπλατα ήρθαν κάποιοι που δοκίμασαν να με ποδοπατήσουν.. Και με τις δουλειές το ίδιο.. Ότι ξεκίνησα σοβαρά και με προοπτικές μου τελείωσε σε χρόνο ρεκόρ και ότι άρχισε σαν παιχνίδι είχε σαν αποτέλεσμα πράγματα για τα οποία θα είμαι περήφανη για πάντα…

Νομίζω λοιπόν πως τελικά - σε ότι με αφορά τουλάχιστον- είναι αυτή η προοπτική του απρόοπτου που με κρατάει όρθια όταν όλα γύρω μου καταρρέουν.. Που με κρατάει παιδί μέσα μου όσο τα χρόνια περνάνε, που μου δίνει την δύναμη να συνεχίζω να δίνω το 100% μου σε όλες τις σημαντικές σχέσεις μου, και που τραβάει γύρω μου τους πιο αταίριαστους μεταξύ τους εκ πρώτης όψεως ανθρώπους, που όμως έχουν περισσότερα κοινά απ΄ότι δείχνουν… Κυρίως την τρέλα με την καλύτερη των εννοιών και τους ανοιχτούς ορίζοντες… Και την διάθεση να ρισκάρουν και την τόλμη να εκτεθούν, και πάνω και πέρα απ' όλα την επιθυμία να δώσουν και να πάρουν χωρίς τσιγκουνιές και χωρίς μπακαλίστικα τεφτέρια... Έτσι θα περιέγραφα με μερικές λέξεις τους καλύτερους μου φίλους και τους ανθρώπους που αγαπώ στο κόσμο πιο πολύ...

Πίσω στο ανάπαντεχο, αυτό το καλοκαίρι που μπήκε στην ζωή μου με τις χειρότερες προοπτικές, με μένα απογοητευμένη, πληγωμένη, και αποφασισμένη να κλείσω πόρτες και παράθυρα και να απομονωθώ για καιρό περιχαρακωμένη μέσα στα γνωστά και τα σίγουρα μου, και με τον κόσμο γύρω μου να ζει στην σκιά και το άγχος μιας επερχόμενης καταστροφής  – μνημόνια, ΔΝΤ, κρίση, αγανακτισμένοι και όλα τα σχετικά- έφερε τελικά μαζί του όλα εκείνα που είχα αποκλείσει μέσα μου με βεβαιότητα… Μια δουλειά που με κάνει να κουράζομαι απίστευτα αλλά μου αρέσει πολύ, μια φιλία που νομίζω πως ήρθε για να μείνει, την επιβεβαίωση για ακόμα μια φορά πως είμαστε ακόμα ζωντανοί, στην σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα και πως τα δύσκολα μας κλονίζουν αλλά δεν μας γκρεμίζουν τελικά, και κάτι ακόμα που μοιάζει με πονηρό κλείσιμο του ματιού, δώρο από τις δυνάμεις που παίζουν σκάκι με την ζωή μας αποκλειστικά για μένα, για να εμπεδώσω πια μια και καλή πως όταν εμείς κάνουμε σχέδια, το σύμπαν ξεκαρδίζεται…

To make a long story short, είμαι καλά, είμαι χαρούμενη, είμαι ήρεμη, και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό νοιώθω πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι μου και το δέρμα μου να ανατριχιάζει από την προσμονή εκείνων που θα έρθουν.. Που έχουν ήδη έρθει μάλλον αλλά θέλω να τα απολαύσω και να τα ζήσω και να τα χορτάσω χωρίς βιασύνη.. Και χωρίς λάθη αν γίνεται παρόλο που αυτό κι αν δεν το έχω καταφέρει ποτέ... Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, έτσι δεν είναι? Και αν έμαθα κάτι βασικό όλα αυτά τα πολλά χρόνια που πέρασαν είναι πως στην ζωή σημασία έχουν οι στιγμές. Και οι λεπτομέρειες. Και η ενέργεια που παίρνουμε και που δίνουμε από τα πάντα και στα πάντα… Και έτσι, εύχομαι αυτό το καλοκαίρι που μόλις μπήκε να είναι γεμάτο ενέργεια και στιγμές.. Και χαμόγελα, και αγάπη, και νοιάξιμο, και όλα αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που κάνουν την ζωή μας να έχει αξία ανεκτίμητη.. Και οκ, να έχει και κάτι ακόμα.. Το σύμπαν ξέρει, και νομίζω πως φροντίζει για μένα καλύτερα από ποτέ…:-)

Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά.. Μέχρι να τα ξαναπούμε σας αφήνω με εικόνα απολύτως καλοκαιρινή και με το τραγουδάκι που ντύνει σαν μουσικό χαλί τα όνειρα μου τον τελευταίο καιρό.... Η λατρεμένη Ειρήνη Δούκα - φωνάρα και κουκλάρα- στην μετά C-Real εποχή της τα σπάει, και εμένα οι στίχοι αυτοί μου φαίνονται οι πιο αισιόδοξοι ever. Ίσως γιατί εγώ είμαι καλοκαίρι, μέσα και έξω, και μια ζωή θα φεύγω από τον χειμώνα και το σκοτάδι για να συναντάω το φως...

By TwitterButtons.com