Είναι μια έκφραση στ΄αγγλικά που γυρίζει στο μυαλό μου συχνά τελευταία. "Snap out of it" που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση "ξεκόλλα"... Και έχω λοιπόν τεράστια ανάγκη να ξεκολλήσω πια, από διάφορα πράγματα... Νομίζω πως φταίει σε μεγάλο βαθμό η εποχή που περνάμε που είναι δύσκολη και που πέρα από τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε ο καθένας ξεχωριστά στον μικρόκοσμο και στην καθημερινότητα του, έχουμε να τα βάλουμε και με την γενική μιζέρια που σκεπάζει την χώρα, την πόλη και τις ζωές μας γενικά. Από χαρακτήρα είμαι άνθρωπος που δεν αντέχω την μαυρίλα και το "από κάτω", είμαι γενετικά σχεδιασμένη με προσανατολισμό στην χαρά, την αισιοδοξία και το φως... Μεγαλωμένη με την Πολυάννα και "το παχνίδι της χαράς" και με χρόνια Χοϊμε στην πλάτη μου, ψάχνω πάντα μέσα στις δυσκολίες να βρω το "δώρο" και συνήθως τα καταφέρνω περίφημα... Και τώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές, έχω όλα τα επιχειρήματα που χρειάζονται για να ανατρέψουν το mood μου με ταχύτητα φωτός..
Μπορεί να μην θησαυρίζουμε αλλά έχουμε δουλειά, μπορεί να μην περνάμε την καλύτερη περίοδο μας αλλά εξακολουθούμε να έχουμε ο ένας τον άλλον, μπορεί οι φίλοι μου να είναι αγχωμένοι και κακόκεφοι αλλά τουλάχιστον είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζομαι, μπορεί φέτος να μην πήγα όσες διακοπές ήθελα αλλά το καλοκαίρι πέρασε ανέλπιστα καλά, μπορεί η δουλειά μου να μην μου δίνει τα χρήματα που χρειάζομαι αλλά κρατάει το όνομα μου στον αφρό, μπορεί να χάνω την ψυχραιμία μου και την υπομονή μου με πολλά αλλά γελάω πάντα πολύ και έχω ακόμα αντοχές... Για όλα τα άσχημα έχω έναν αντίλογο και μια ελπίδα... Και στην τελική, ακόμα και όταν όλα τα υπόλοιπα πάνε κατά διαβόλου, έχουμε την υγειά μας και το παιδί μου που είναι το κέντρο του προσωπικού μου σύμπαντος είναι γερό και ευτυχσιμένο οπότε όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν...
Ναι... Όλα αυτά είναι έτσι ακριβώς και όλα αυτά τα ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα όταν ξυπνάω το πρωί... Και όταν πέφτω να κοιμηθώ το βράδυ. Σε μια πόλη που έχει πάψει να γελάει και που οι άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια κάτι για φαγητό έχουν γίνει εικόνα καθημερινή ακόμα και στις δικές μας, πιο "καλές" γειτονιές, εγώ καταφέρνω ακόμα να θυμάμαι τς ευλογίες αντί για τις κατάρες... Τότε γιατί τα όνειρα μου είναι όλο και πιο δυσάρεστα, και γιατί το χαμόγελο μου γίνεται όλο και πιο επιφανειακό? Γιατί νοιώθω παγιδευμένη, αυτή είναι η αλήθεια.. Μέσα στον αγώνα να κρατήσω την ζωή μας όσο πιο ανέπαφη γίνεται από την πραγματικότητα που μας περιτριγυρίζει, μέσα στην προσπάθεια να διατηρήσω ισορροπίες που δεν διάλεξα αλλά μου επιβλήθηκαν με τον καιρό, μέσα στην αγωνία μου να είμαι εντάξει, και γελαστή, και ροζ για όλους εκείνους που αγαπάω και που δεν θέλω να απογοητεύσω, μέσα στην αποφασιστικότητα μου να συνεχίσω να δίνω την ενέργεια μου εκεί που νοιώθω πως πρέπει με κάθε κόστος, μέσα στην φούρια μου να τα προλάβω και να τα αντέξω όλα, έρχονται στιγμές που αισθάνομαι πως έχω χάσει τον έλεγχο του τι είναι αυτό που θέλω εγώ.. Του ποια είμαι στ΄αλήθεια...
Όχι πολύ καιρό πριν, είχα τεράστια επαφή με το συναίσθημα μου και ήξερα ακριβώς τι είχα ανάγκη για να είμαι καλά και ευτυχισμένη.. Και είχα και την τύχη να έχω χτίσει την ζωή μου με τέτοιο τρόπο που οι άνθρωποι που αποτελούσαν την βάση μου, να μου δίνουν αυτά που χρειαζόμουν χωρίς προσπάθεια και χωρίς υποχωρήσεις ή συμβιβασμούς.. Και να δέχονται τα όσα είχα εγώ να τους προσφέρω χωρίς παράπονα ή απαιτήσεις... Γιατί ταίριαζαν με έναν μαγικό τρόπο οι χημείες μας.. Όχι πολύ καιρό πριν, πίστευα πως η αγάπη -όταν υπάρχει- φτάνει για να συνεννοούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους, για να δίνουν και να παίρνουν χαρά, για να ανταλάσσουν θετική ενέργεια και για να χωράνε όμορφα και αρμονικά ο ένας στην ζωή του άλλου.. Και για να συγχωρούν... Όχι πολύ καιρό πριν, η επιλογές μου ήταν απλές και η ευκολία μου να ξεχωρίσω τους ανθρώπους που ήθελα στην ζωή μου από εκείνους που δεν ήθελα βασιζόταν στο αν μου έδιναν χαρά και αν γέμιζαν την ψυχή μου. Αν με πήγαιναν παρακάτω..
Σήμερα, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, τα εύκολα έχουν γίνει δύσκολα και τα απλά μπερδεμένα.. Και ξέρω πια πως η αγάπη δεν φτάνει πάντα, και πως υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στην ζωή μας για να μας αλλάξουν, και όχι με τον πιο εύκολο τρόπο.. Σήμερα, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, προσπαθώ όλο και συχνότερα να θυμάμαι ότι είμαι καλύτερη από αυτό που μπορεί να με κάνει ο θυμός, η πίκρα και η απόρριψη, και τα καταφέρνω, αλλά η χαρά χάνεται... Σήμερα, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, προσπαθώ να αποφασίσω αν θα ξαναγίνω η ροζ πριγκήπισσα του κάποτε και θα ζήσω με τις απώλειες ή θα συνεχίσω να παίζω την Σταχτοπούτα για να ζήσω με τις παρουσίες.. Βοηθάει το ότι μιλάω για ένα κομμάτι της ζωής μου δευτερεύον σε πραγματική παρουσία, αν και πολύ σημαντικό σε ότι έχει να κάνει με την επιρροή και την σημασία του στο μυαλό και την καρδιά μου.. Βοηθάει και το ότι μετά από χρόνια ψυχανάλυσης ξέρω βαθιά μέσα μου πως αυτό που με παιδεύει δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η προβολή που κάνω εγώ επάνω της. Η προβολή μιας ιστορίας που με κυνηγάει και με στοιχειώνει χρόνια τώρα γιατί έχει να κάνει με τον πατέρα μου και τα προβλήματα της σχέσης μου μαζί του.. Με βοηθάει και το ότι κάτω από το ροζ, και το ξανθό, και το ανέμελο, κρύβεται ένα πολύ σκληρό μπισκότο που έχει επιβιώσει πολλών καταστροφών..
Παρόλα αυτά, I must snap out of it. Με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Πρέπει να βρω τον τρόπο να ξαναγίνω εγώ, και να πάψω να υποκρίνομαι κάτι που δεν είμαι για να χωρέσω σε έναν ρόλο που δεν γράφτηκε επάνω μου. Πρωτοφανώς! Και να το κάνω χωρίς να χάσω αυτά που δεν θέλω να χάσω, και κερδίζοντας την χαρά, το γέλιο και την ανεμελιά που μου έχει λείψει. "If only I could be free of you without losing you.." λέει η ηρωίδα του Crave, του βραβευμένου θεατρικού έργου της Sarah Kane. Μεγάλη κουβέντα, μεγάλη αλήθεια.. Μερικές μέρες πριν, αυτή ακριβώς την κουβέντα την είχα με έναν από τους ανθρώπους που με ξέρουν καλύτερα απ΄όλους, μια που ζει μαζί μου τα τελευταία είκοσι χρόνια. Με τον Μάνο.. Που με βλέπει ένα χρόνο τώρα να παιδεύομαι και να χαλιέμαι και παρόλα αυτά είναι ο μόνος που δεν μου έδωσε ποτέ την εύκολη συμβουλή του "παράτα τα, δεν αξίζει τον κόπο" γιατί ξέρει καλά και τον χαρακτήρα μου και τους λόγους για τους οποίους παλεύω.. Δεν θα την μεταφέρω φυσικά εδώ, δεν υπάρχει λόγος, θα κλείσω απλά το ποστ quoting δυο φράσεις μόνο. "Αυτό που θέλουμε όλοι από σένα, είναι αυτό που είσαι όχι αυτό στο οποίο θα μπορούσαμε να σε μετατρέψουμε αν είχαμε την δυνατότητα. Απλώς ο καθένας χρειάζεται τους δικούς του χρόνους για να το καταλάβει." Έχει δίκο φαντάζομαι.. Ελπίζω.. Το θέμα είναι πως για να υπάρξει χρόνος, πρέπει να καταφέρω να πείσω τον πιο δύσκολο μου σύμμαχο να με βοηθήσει να ξεφύγω από τα γρανάζια που με κρατάνε ασφυκτικά πιεσμένη και να αρχίσω να ανασαίνω πάλι κανονικά.. Έτσι ώστε να έχω την άνεση να προχωράω σε μια ευθεία - ιδανικά παράλληλη- αντί να κάνω πότε κύκλους και πότε άλματα σαν την τρελή του έργου...
Υ.Γ. Δανείζομαι την φωτογραφία από το blog της Αγιάτης, και μαζί σας βάζω ένα link για ένα ποστ που όταν το διάβασα μίλησε στην καρδιά μου. Γιατί θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ, με άλλα λόγια, για άλλους λόγους και από μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Αλλά το ίδιο σπαρακτικά... Επίσης, σας ζητώ συγγνώμη που θα κλείσω τα σχόλια αλλά αυτό το κείμενο δεν αντέχει ανωνύμους.. Ούτε γνώμες που δεν θέλω ή δεν μπορώ να ακούσω... Φιλιά...
Υ.Γ.2 Φυσικά πίσω από τις λέξεις κρύβεται πάντα η αλήθεια. Που δεν είναι ποτέ απλή, επίπεδη και μοναδική. Και αυτό το blog, όσο βοηθητικό, ψυχαναλυτικό και ξαλαφρωτικό κι αν είναι, θα περιέχει πάντα ένα μόνο κομμάτι της δικής μου αλήθειας. Το πιο εύκολο προς κατανάλωση..
