Αλλαγές updated.

Σας έχω μπερδέψει με τόσο πέρα- δώθε, το ξέρω, αλλά αυτό είναι, πάει και τελειώσε.. Καινούρια διεύθυνση στην παλιά γειτονιά και ελπίζω να σας δω όλους γιατί καμιά καινούρια αρχή δεν έχει πλάκα και ενδιαφέρον χωρίς τους παλιούς φίλους να την στηρίζουν... 

http://fevisdays.blogspot.com/

Η ζωή συνεχίζεται....

Παρασκευή σήμερα που μοιάζει με Σάββατο. Πίνω ζεστό γάλα με μέλι- ο λαιμός μου δεν μου έχει περάσει ακόμα τελείως- αλλά το σπίτι μυρίζει espresso. Ο Μάνος ετοιμάζει μια γενναία δόση για να συνοδέψει το πρωινό του πούρο, μια συνήθεια για την οποία μουρμουρίζω πάντα - οι καημένες οι κουρτίνες του σαλονιού δεν θα ξεμυρίσουν ποτέ φοβάμαι- αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτές οι μικρές συνήθειες του καθενός μας που διαμορφώνουν την ασφάλεια της καθημερινότητας που γίνεται όλο και πιο απαραίτητη όσο περνάει ο καιρός. Το πούρο του Μάνου, η μουσική που ακούγεται από το δωμάτιο του Άρι, ο Droopy που ζητιανεύει μπουκίτσες από ότι φαγώσιμο υπάρχει στο τραπέζι.. Πρωινές συνήθειες που όσο συνεχίζουν να υπάρχουν, σημαίνει πως όλα είναι καλά... Πως η ζωή συνεχίζεται όπως την ξέρουμε, όπως την έχουμε διαλέξει και όπως παλεύουμε να την διατηρήσουμε τόσα χρόνια...

Αυτή την κουβέντα είχαμε χτες βράδυ, ο Μάνος, ο Μιχάλης και εγώ σε ένα εστιατόριο του - έρημου σχεδόν- κέντρου. Πόσο σημαντικό είναι να έχουμε διαμορφώσει την καθημερινότητα μας και το σπίτι μας έτσι ώστε να μας αγκαλιάζει σαν κουκούλι και να κρατάει μακριά την πραγματικότητα...  Το περιγράφει υπέροχα ο Μιχάλης όλο αυτό στο χτεσινό του κομμάτι στην Lifo. Την ανάγκη όταν όλα γύρω σωριάζονται, να υπάρχει μια γωνιά στο μυαλό, την ψυχή και την ζωή μας που μέσα της να νοιώθουμε ασφαλείς. 

Γράφω και πίσω μου ακούω γκρίνες.. Στην τηλεόραση, στο πρωινό του Ant1 - όπως και σε όλα τα υπόλοιπα, πρωινά, μεσημεριανά και βραδινά, κάποιος μουρμουρίζει για τα μέτρα, για την κρίση, για την συμφωνία και την χαμένη εθνική μας κυριαρχία. Δεν μιλάω και δεν γράφω για πολιτική, δεν συνάδει με την ξανθιά μου εικόνα, όμως όποιος έχει λίγη συναίσθηση του τι υπέγραψαν οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που σήμερα τραβάνε εθνικιστικές κορώνες κάποια χρόνια πριν στην Συνθήκη του Μάαστριχτ, μόνο να γελάσει νομίζω μπορεί. Και να εκνευριστεί αφάνταστα. Και εν πάση περιπτώση, μας αρέσει δεν μας αρέσει μας ξελάσπωσαν πάλι. Όχι γιατί ήθελαν προφανώς, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.. Και είναι φυσικό να θέλουν να μας έχουν το νου τους, είναι σαφές πως ως κράτος είμαστε παντελώς ανίκανοι να κάνουμε αυτά που πρέπει, και μακάρι το μέλλον να δείξει άλλα πράγματα αλλά αυτή την στιγμή έτσι έχει η κατάσταση. Αντί λοιπόν να αναλωνώνμαστε σε ατελείωτες κουβέντες για τις γκρίζες ζώνες και για ότι του φανεί του Λωλοστεφανή, δεν θα ήταν απλούστερο και αποτελεσματικότερο να στρωθούμε όλοι στην δουλειά και να δούμε πως θα εκμεταλλευτούμε καλύτερα την συγκυρία? Όπως έλεγε και ο Θείος εχτές το μεσημέρι στο Nitro Radio, "Είναι σαν να χρωστάς 1.000.000 δάνειο για το σπίτι σου και να έρθει η τράπεζα και να σου χαρίσει τις 500.000. Και να σου πει βέβαια, πως θα έρχεται κάθε τόσο να ρίχνει μια ματιά στα οικονομικά σου για να βεβαιωθεί πως δεν θα τρως τα λεφτά σου στις πουτάνες έτσι ώστε να μπορέσεις κάποια στιγμή να της ξεπληρώσεις τα υπόλοιπα. Τι θα έλεγες? Όχι?"  Σιγά μην έλεγες όχι. Ναι θα έλεγες και θα έκανες και τούμπες. 

Τέλος πάντων, είπαμε, δεν είναι χώρος για πολιτκές αναλύσεις το ροζ μου blog, κάθε άλλο παρά.. Γι' αυτό και εγώ θα πάω να βγάλω βούτυρο να ξεπαγώνει και θα ασχοληθώ με κάτι πιο εποικοδομητικό και ευχάριστο. Θα φτιάξω "Better than sex chocolate cupcakes" για τα αγόρια μου που με παρακάλανε καιρό τώρα. Και μετά θα πάμε με την Μάρθα και τον Άλκη κάπου για φαγητό και κουβεντούλα, και το βράδυ θα αράξουμε στους καναπέδες χαζεύοντας ξένες σειρές στο DVD... Και αύριο θα είναι κανονικά Σάββατο και θα έχουμε άλλες δυο μέρες μπροστά μας, όμορφα γεμάτες με πράγματα, και φίλους, και γέλια, και όλα αυτά που γεμίζουν τις μπαταρίες μας φουλ. Πριν μερικές μέρες περιμέναμε την καταστροφή. Σχεδόν την αγγίξαμε και για μια ακόμα φορά την περάσαμε ξώφαλτσα. Και ναι, δεν μπορείς να κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά, μερικές φορές μάλιστα μπορεί να σου ξεφύγει και κανένα τσόφλι και να έχεις πιο... crunchy αποτέλεσμα από ότι υπολόγιζες. Παρόλα αυτά όμως, η ζωή είναι εδώ, συνεχίζεται, και είναι πολύ μικρή για να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, ειδικά αν είμαστε εμείς που έχουμε κλωτσήσει την καρδάρα, επαναληπτικά, ξανά και ξανά. Και είναι και πολύ όμορφη για να μην την ζούμε με όσο μεγαλύτερο πάθος και με όση καλύτερη διάθεση μπορούμε, τώρα που την έχουμε.  Καλημέρα και καλό υπόλοιπο τριήμερο. 

(Updated: Τα cupcakes μου είναι έτοιμα..)

Υ.Γ. Λυπάμαι που δεν μπορώ και δεν θέλω να ζω με το μυαλό μου κολλημένο πίσω σε όσα έγιναν κάποτε.. Η ζωή προχωράει και όλοι, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας και πάμε παρακάτω. Και ναι, το παρελθόν μπορεί και πρέπει να αποτελεί μάθημα - τι κάναμε και μας βγήκε σε καλό και τι δεν πρέπει να ξανακάνουμε στο μέλλον-  όμως στο δικό μου μυαλό και με τον δικό μου χαρακτήρα, τα καλύτερα είναι σίγουρα αυτά που θα έρθουν. Και θυμάμαι τα πάντα, πιστέψτε με, προτιμώ όμως να επικεντρώνω στα όμορφα, τα αισιόδοξα και αυτά που έχουν να μου δώσουν φόρα... Τα υπόλοιπα τα αγαπάω γιατί είναι δικά μου, ακόμα και αυτά που με πλήγωσαν, ακόμα και αυτά για τα οποία ντρέπομαι, ακόμα και αυτά που θα ευχόμουν να είχα αποφύγει. Τα αγαπάω και μπορεί κατά καιρούς να τα σκέφτομαι και γιατί όχι, να τα νοσταλγώ, αλλά όπως και να έχει, απολύτως συνειδητά αποφασίζω να ζήσω στο παρόν και το μέλλον. Και να κάνω όνειρα, και σχέδια, και να ελπίζω, και να γελάω, και να ποντάρω στις εκπλήξεις και τις ανατροπές. Και εύχομαι όλοι όσοι αγαπάω να βρουν την δύναμη και το τρόπο να με ακολουθήσουν. 

Ανακατεμένα και σκόρπια...

Είμαι άρρωστη.. Από χτες τρέχει η μύτη μου, βήχω και κρυώνω. Και σήμερα κυκλοφορώ όλη μέρα κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου σαν τον Linus - τον ήρωα του Snoopy- και σέρνομαι από το κρεββάτι στον καναπέ και πίσω μπουκωμένη με Comtrex Cold, καραμέλες και σιρόπι για τον βήχα. Δεν ήταν αυτό το πλάνο μου για σήμερα, δεν χάρηκα ούτε τις εφημερίδες μου, ούτε το cupcake που έφαγα για πρωινό, ούτε το χουζούρι μου... Άλλωστε, το να καταναλώνεις τα χαρτομάντηλα με το κιλό και το να βήχεις σαν τρένο δεν βοηθάει στην χαλάρωση και το Zen, κατά κανέναν τρόπο...

Παρόλα αυτά, στο ενδιάμεσο έβαλα και ένα κατσικάκι στον φούρνο με πατάτες για βραδινό, που βγήκε μέτριο. Λογικό θα μου πείτε υπό τις συνθήκες που μαγειρεύτηκε, όμως δεν έφταιγε η έμπενυση μου αλλά το κρέας. Που ενώ ήταν βιολογικής εκτροφής και μου κόστισε μια μικρή περιουσία λες και ταξίδεψε business class για να έρθει στο ψυγείο μου από την στάνη στην οποία μεγάλωσε μεσ' τα μεταξωτά, δεν έλεγε και πολλά... Ήταν σκληρό και άνοστο και μας απογοήτευσε εντελώς... Δέκα φορές καλύτερο το ταπεινό χωριανό κατσικάκι που αγοράζω συνήθως από τον κύριο Τάκη, τον χασάπη της γειτονιάς μας, και το οποίο είναι πάντα λουκούμι και κοστίζει τα μισά χρήματα... Δηλαδή δεν ξέρω και ακριβώς, να μην σας λέω και χαζά, αλλά είμαι σίγουρη πως 17.5 ευρώ το κιλό που πλήρωσα το βιολογικό δεν θα κάνει με τίποτα.. (Και έχω και ενάμιση κιλό μοσχάρι που  κάνει 22 ευρώ το κιλό στην κατάψυξη. Τρέμω να σκεφτώ τι θα μου ζητήσει για να μπει στην κατσαρόλα. Να την γεμίσω με ροζέ σαμπάνια ίσως? Θα δούμε όταν έρθει η ώρα...)

Και μέσα σε όλα αυτά τα εμπριμέ, ασχολούμαι από το πρωί και με μαλακίες και συμπεριφορές κακότροπων δεκάχρονων, λες και είμαστε πάλι στο δημοτικό... Και με εντυπωσιάζει ειλικρινά πως ορισμένοι άνθρωποι, μέσα στον χαμό της εποχής και των ημερών και μέσα σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και αντιμετωπίζουμε, έχουν καιρό και όρεξη για παραξηγήσεις και για ανοησίες... Εγώ δεν έχω, πραγματικά.. Ούτε χρόνο, ούτε διάθεση. Και ένας λόγος για τον οποίο έχω αρχίσει να ξεσκαρτάρω διαδικτυακούς αλλά και πραγματικούς γνωστούς, είναι γιατί σκοπεύω να μην σπαταλήσω από εδώ και στο εξής ούτε ένα λεπτό με ανθρώπους που δεν με γεμίζουν αληθινά. Που δεν κάνουν τα μάτια μου και την ψυχή μου να χαμογελούν, που δεν μοιραζόμαστε κοινά ενδιαφέροντα και κοινές κοσμοθεωρίες, που δεν με ιντριγκάρει το μυαλό τους και που δεν τους αγαπώ/ συμπαθώ/ εκτιμώ αρκετά ώστε να παραβλέπω αυτά που με ενοχλούν ή μας χωρίζουν... Δηλαδή, από το να πάω για καφέ και να ακούσω μια ακόμα φορά προβλήματα και θέματα που μου φαίνονται απολύτως βαρετά και αδιάφορα προτιμώ να καθίσω στο σπίτι μου και να κοιτάζω τον τέλεια βαμμένο τυρκουάζ μου τοίχο. Τόσο απλά και ξεκάθαρα. 

Και νομίζω πως, αν θέλετε την γνώμη μου, η κρίση θα φέρει τέτοιου είδους αλλαγές στις ζωές μας .. Θα επικεντρωθούμε αναγκαστικά στα πράγματα και τους ανθρώπους που θέλουμε, αντέχουμε και αγαπάμε πραγματικά.. Και όλα τα άλλα, και όλοι οι άλλοι, θα εξαφανιστούν από το σύμπαν μας, γιατί το κάθε μόριο δύναμης και ενέργειας που θα μπορούμε να εξοικονομίσουμε θα μας είναι απαραίτητο και πολύτιμο για να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε αυτής της απίστευτα κουραστικής καθημερινότητας που καλούμαστε να ζήσουμε... Είναι η εποχή που θα ενισχυθούν οι πραγματικοί δεσμοί-  είτε είναι οικογενειακοί, είτε είναι φιλικοί, είτε είναι επαγγελματικοί, είτε είναι συναισθηματικοί-  και θα διαλυθούν όλοι οι υπόλοιποι... Θυμηθείτε το... Καληνύχτα, καλημέρα και φιλιά.. Από μακριά για να μην σας κολλήσω... 

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι άσχετη με το θέμα εκ πρώτης όψεως, εντελώς σχετική όμως για μένα.... Και το τραγουδάκι αρχαίο αλλά αγαπημένο γιατί μου φέρνει στο μυαλό κάθε φορά που το ακούω κάποιον που αγαπώ πάρα πολύ..

Λένα Πλάτωνος και Σαμποτάζ... Το 1981 που κυκλοφόρησε αυτό το υπέροχο άλμπουμ τελείωνα μόλις το σχολείο... Go figure... 

Something old but not borrowed...

Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε λίγο mood... Ο καιρός χάλασε για τα καλά πια και έτσι αποφάσισα να οργανώσω επιτέλους τις ντουλάπες μου... Μια που τα κοντομάνικα και τα ζακετάκια δεν εξυπηρετούν πια, όσα layers και αν φορέσεις, τελικά καταλήγεις να τουρτουρίζεις και να  μοιάζεις και με γιγάντιο κρεμμύδι. Έτσι τρεις μέρες τώρα παλεύω με τα κύματα, ρούχα, παπούτσια, τσάντες και αξεσουάρ όλα σκορπισμένα στο γραφείο μου ανακάτα και εγώ στην μέση να προσπαθώ να ταχτοποιήσω σε κούτες το χάος. Με λεβάντες, με σακούλες πλαστικές και με αντισκωρικά διάφορα, όχι πως έχω δει ποτέ σκώρο στην ζωή μου - η το έργο του- αλλά προσέχουμε για να έχουμε.. 

Εν τω μεταξύ, μια ματιά στα περιοδικά με ενημέρωσε πως φέτος στην μόδα είναι οι αρβύλες, μέχρι και η Chanel έβγαλε, οπότε τα ολοκαίνουρια Dr Martens μου με τα λουλούδια που έφεραν την Tali στα πρόθυρα της λιποθυμίας είναι πολύ trendy τελικά...

Και βέβαια το ίδιο ισχύει και για τα παλιά, αγαπημένα και ταλαιπωρημένα μαύρα μου που μετράνε μια γερή δεκαετία αλλά παραμένουν από τα λατρεμένα μου κομμάτια. Τα κουβάλησα all the way από το Λονδίνο όταν στην Αθήνα δεν υπήρχαν ούτε σαν ιδέα, και τα φοράω πολύ συχνά τον χειμώνα, ειδικά όταν βρέχει και οι γαλότσες μου δεν ταιριάζουν με το στυλ ή με το mood μου...

Μάλιστα τις προάλλες χαζεύοντας στο διαδίκτυο είδα μια πολύ ενδιαφέρουσα και ανανεωτική ιδέα αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα την εφαρμόσω ή όχι. Μερικά πράγματα είναι ωραία όταν παραμένουν απλά και κλασικά...

Επίσης, η Τζένη Μπαλατσινού στο blog της φωτογραφισε τα αγαπημένα της "ινδιάνικα" μποτάκια για τα οποία 'εγραψε πως "φήμες λένε ότι θα είναι τα must φλατ μποτάκια της φετινής σεζόν."

Μακάρι να έχει δίκιο γιατί έχω και εγώ τέτοια, αν και πιο παλιωμένα αλλά μια χαρά θα την κάνουν την δουλίτσα τους όταν έρθει η ώρα.... Όπως την κάνουν τόσα χρόνια τώρα που τα έχω, άλλωστε η αλήθεια είναι πως είναι τόσο μαλακά και άνετα που νοιώθεις σαν να είσαι ξυπόλητη... Με την καλή έννοια...

Πάντως, αυτό που έχει σημασία είναι ότι η μανία μου να μην πετάω τίποτα, ή μάλλον να πετάω ελάχιστα πράγματα και μόνο όταν έχουν χαλάσει πια τόσο που δεν φοριούνται με τίποτα, φέτος , για μια ακόμα χρονιά θα ανταμοιφθεί... Όχι μόνο γιατί ειδικά στα παπούτσια οι μόδες κάνουν κύκλους και έτσι οι motorcycle boots μου είναι πάλι στα πάνω τους, 

αλλά και γιατί ψάχνοντας σε πατάρια και κούτες ανακαλύπτω χαμένους - ή μάλλον ξεχασμένους- θησαυρούς.. Μια βόλτα στο κατάστημα της Louis Vuitton στην Κηφισιά με την μαμά μου την Παρασκευή το πρωί ας πούμε, μου θύμισε πως κάπου είχα καταχωνιασμένο το σακίδιο που μου είχε χαρίσει ο Μάνος πριν από τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια. Μάλιστα το συγκεκριμένο σχέδιο δεν κυκλοφορεί πια πράγμα που το κάνει και vintage, αφήστε που το καινούριο αντίστοιχο μοντέλο που είναι γεμάτο τσέπες και φερμουάρ δεν μου άρεσε καθόλου.. Έτσι με το που επέστρεψα σπίτι έσπευσα να το κατεβάσω από τα βάθη του παταριού και να το βάλω πάλι στην κυκλοφορία.. Μπορεί να είναι ελαφρά ταλαιπωρημένο το καημένο παραμένει όμως εξαιρετικά βολικό και πάει σχεδόν με τα πάντα...

Και το καλύτερο part είναι ότι μέσα ανακάλυψα και ένα τσαντάκι που το είχα απολύτως ξεχασμένο και που επίσης με βόλεψε πολύ- το κράτησα την Παρασκευή το βράδυ στο Fabrizio's- γιατί είναι ότι πρέπει για όταν θέλω να κρατήσω κάτι μικρό που να χωράει ίσα ίσα τα απαραίτητα....

Τόσο τα απαραίτητα που δεν χωράει το πακέτο με τα τσιγάρα μου μαζί με τα γυαλιά μου βέβαια... Πράγμα που με έκανε να θυμηθώ και να αναζητήσω μια παλιά μου ταμπακιέρα που όχι μόνο είναι super cute αλλά δεν πιάνει και πολύ χώρο....

Η αναζήτηση των ξεχασμένων θησαυρών βέβαια δεν τελείωσε σ΄αυτά.. Οι φυλαγμένες μου τσάντες θυμίζουν τις matrosca nesting dolls τελικά, που τις ανοίγεις και μέσα βρίσκεις κάτι άλλο.. Έτσι, μέσα σε μια Hermes που φυσικά δεν θα κρατήσω φέτος - το βρίσκω εξαιρετικά άκομψο εν μέσω της κρίσης να κυκλοφορώ με μια τσάντα που κοστίζει μια μικρή περιουσία- ανακάλυψα μια μεταξωτή κορδέλα για τα μαλλιά. Η συσκευασία της είχε ζουληχτεί λιγάκι αλλά το περιεχόμενο παρέμεινε άθικτο τουλάχιστον τρία χρόνια τώρα...

Και επειδή η ταχτοποίηση συνεχίζεται, ποιος ξέρει τι άλλο θα ανακαλύψω μέχρι να τελειώσω... Πάντως αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι πως μια χαρά θα βολευτώ και θα είμαι in fashion χωρίς να χρειαστεί να ψωνίσω καινούρια πράγματα, και γι΄αυτό επιμένω.. Μην πετάτε τίποτα... Κομάτια που τώρα σας φαίνονται passe, σίγουρα θα επανέρθουν κάποια στιγμή και τότε, όχι μόνο θα είσαστε μέσα στην μόδα αλλά θα είναι και used, άρα θα έχουν ιστορία πίσω τους... 

Και για να μην το ξεχάσω, επειδή η φετινή τάση με τις αρβύλες και τις μπότες μηχανής μπορεί να σας φαίνεται λίγο κάπως, θηλυκά και sexy δεν είναι μόνο τα ψηλοτάκουνα παπούτσια και οι γόβες στιλέττο... Ούτε τα αβυσσαλέα ντεκολτέ και τα μίνι μέχρι τα αυτιά... Μια χαρά μπορείτε να είστε σούπερ sexy και με τα αρβυλάκια σας και τα απλά σας ρούχα, αρκεί να νοιώθετε επιθυμητές εσείς οι ίδιες.. Οι γύρω μας βλέπουν αυτό που τους δείχνουμε κυρίως.. Και αυτό που μπρούμε να υποστηρίξουμε, αν είναι αληθινά "δικό" μας και δεν μας φοράει αντί να το φοράμε... Εμένα ας πούμε, αν με δείτε σκαρφαλωμένη σε δωδεκάποντα και ντυμένη "καλά" θα με λυπηθείτε πραγματικά. Δεν είναι μόνο που περπατάω σαν τσολιάς με τον μόνιμο φόβο μην πέσω και ανοίξω κανένα κεφάλι, είναι που νοιώθω τόσο άβολα που όχι σέξυ δεν με λες, αλλά ούτε που να με φτύσεις.. Αντιθέτως, με τα τζην, τις μπότες, τα φουλάρια και τα λοιπά λωλά αξεσουάρ μου, κάνω καλύτερη εντύπωση... Και σίγουρα, εγώ νοιώθω μια χαρά... Ειδικά αν έχω γύρω μου ανθρώπους που με ενδιαφέρουν πραγματικά...
Φιλιά πολλά και πάω να συνεχίσω τον αγώνα...:))))

Desperate times...

Προσπαθώ εδώ και μέρες να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα μπορούσα να γράψω αυτά που Θέλω. Για να τα μοιραστώ και να τα βγάλω από μέσα μου, χωρίς να προσβάλω κανέναν όμως και χωρίς να κατηγορηθώ για λαϊκισμό. Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ σκληρότερα από κάθε άλλη φορά να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Όχι γιατί δεν έχω αίσθηση της πραγματικότητας ούτε γιατί τα όσα συμβαίνουν γύρω μου δεν με αφορούν ή δεν με αγγίζουν. Ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Γιατί ξέρω καλά πως όταν θα έρθει η ώρα να κολυμπήσουμε, και θα έρθει, για όλους μας, θα χρειαστούμε όλη την ενέργεια, όλο το κουράγιο και όλη την δύναμη που θα μπορούμε να διαθέσουμε. Ο καθένας για τον εαυτό του και για εκείνους που αγαπάει, και όλοι για όλους. Για να συμβεί αυτό πρέπει μέχρι τότε να έχουμε επιπλεύσει. Να έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε το κεφάλι μας έξω από το νερό και να έχουμε αντισταθεί στην μιζέρια, την απαισιοδοξία και την μοιρολατρία που καλλιεργείται συστηματικά από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς για να μας φέρουν στο σημείο που θέλουν. 

Για μένα ο τρόπος είναι να προσπαθώ να κρατήσω όσες περισσότερες παραμέτρους της ζωής μου μπορώ ανέγκιχτες από την πραγματικότητα. Να δημιουργώ μια ροζ φούσκα, πολύ πιο ανθεκτική απ΄όσο μπορεί να δείχνει εξωτερικά, ένα κουκούλι μέσα στο οποίο χωράνε οι άνθρωποι της ζωής μου. Να τους προστατεύω όσο μπορώ, τουλάχιστον σε επίπεδο συναισθηματικό. Να τους χαρίζω χαμόγελο και αισιοδοξία και ελπίδα, για να έχουν απόθεμα όταν θα τα χρειαστούν πραγματικά. Είναι ανόητο και να εξηγήσω ακόμα πως το να δημιουργείς ένα κουκούλι δεν σημαίνει πως δεν ζεις, δεν αναπνέεις και δεν υφίστασαι τα όσα συμβαίνουν. Πως δεν σε επηρεάζουν, πως δεν αλλάζουν την ζωή και τις συνήθειες σου, πως δεν σε βάζουν στην διαδικασία να σκέφτεσαι εναλλακτικές λύσεις, σενάρια και escape plans. Και πως δεν έχεις και εσύ αυτόν τον μόνιμο κόμπο στον λαιμό, με τον οποίο μάθαμε ξαφνικά να ζούμε όλοι. Το κουκούλι απλά αποροφά τους κραδασμούς. Όσους μπορεί τέλος πάντων... Όμως τελικά ότι κι αν κάνουμε, η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω. Παραμένει εκεί έξω μάλλον. Και κανένα κουκούλι, και καμιά ροζ φούσκα δεν μπορεί να σε κάνει να μην αναρωτιέσαι τι μπορείς να κάνεις εσύ για τους άλλους. Τους πιο έξω που όμως είναι μέρος της ζωής και της πραγματικότητας στην οποία ζούμε.

Τα γράφω αυτά γιατί χωμένοι όπως είμαστε μέσα στα δικά μας προβλήματα- και δεν αμφιβάλω πως για τον καθένα το πρόβλημα του είναι το πιο σημαντικό- νομίζω πως χάνουμε την αίσθηση και την εικόνα της αλήθειας. Και ξεχνάμε ίσως πως η αλλαγή, η όποια αλλαγή, θα έρθει μόνο όταν βγούμε από τα κουτάκια μας και αρχίσουμε να ανησυχούμε για την κοινωνία της οποίας είμαστε μέλη και όχι μόνο για τον μικρόκοσμο μας. Desperate times call for desperate measures λένε, και δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα καλύτερο - και πιο ακραίο ίσως- από το να απλώσουμε το χέρι σε όσους το χρειάζονται, σήμερα περισσότερο από ποτέ. Σήμερα που υπάρχει μόνο υστέρημα και όχι περίσσευμα, και μόνο φόβος και θυμός, το να νοιάζεσαι για τους άλλους είναι η αληθινή αντίσταση. Όχι απέναντι σε πολιτικές και πιθανές χρεοκοπίες. Αλλά απέναντι στην προσπάθεια ορισμένων να μας μετατρέψουν σε οργισμένη αγέλη. Κόντρα στην χρεοκοπία της ψυχής μας αν θέλετε και όχι της τσέπης μας. Γιατί τελικά μπορεί να μην έχουμε την δυνατότητα να επηρεάσουμε τις εξελίξεις και οι αποφάσεις να έχουν ήδη παρθεί και να είναι οι χειρότερες. Τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσουμε όμως, το αν θα συσπειρωθούμε ή αν θα διασπαστούμε, το αν θα μείνουμε άνθρωποι ή θα γίνουμε αγρίμια, το αν θα προφυλάξουμε τον πολιτισμό μέσα και έξω μας όσο καλύτερα μπορούμε το αποφασίζουμε εμείς. Είναι στο χέρι μας, στο μυαλό και στην καρδιά μας. 

Ας αντισταθούμε λοιπόν. Ας φτιάξουμε κουκούλια και ας τα ενώσουμε έτσι ώστε να χωράνε μέσα και οι διπλανοί μας.  Και οι απέναντι.  Ας απλώσουμε το χέρι σε κάποιον που το χρειάζεται,  ας σκύψουμε πάνω από τα προβλήματα των άλλων, και ας ψάξουμε για λύσεις. Ας δώσουμε ο καθένας ότι μπορεί, όπου μπορεί. Μερικά ευρώ, ένα πιάτο φαγητό, μια κουβέρτα, ένα χαμόγελο, δυο λέξεις. Μια ευκαιρία... Μια αλυσσίδα είναι, που κρίκοι υπάρχουν γύρω διάσπαρτοι.. Μένει μόνο να βγούμε από το pause και να οργανωθούμε ρε γαμώτο. Στις γειτονιές μας, στις παρέες μας, στην δουλειά μας. Υπάρχουν σίγουρα τρόποι και μένει να τους κάνουμε να δουλέψουν. Όλοι μαζί.. Δεν μιλάμε για φιλανθρωπία, δεν μιλάμε για επίδειξη, μιλάμε για παρέμβαση και για έννοια. Για αντίσταση. Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω και μας περιμένει να την ζήσουμε. Και να κάνουμε ο καθένας την μικρή διαφορά που αν ενωθεί με εκείνη των άλλων θα φτιάξει μια μεγάλη... Πολλά λίγο, ακόμα και πολλά ελάχιστα, μπορούν να χτίσουν ένα τεράστιο πολύ...

Υ.Γ. Την κοπέλα που γράφει αυτό το blog δεν την έχω γνωρίσει ποτέ μου.. Στην θέση της όμως θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας.. Ας σκεφτούμε δημιουργικά...


Υ.Γ.2 Και μερικές φορές βέβαια, για να μην κάνω και την μονίμως ροζ και τέλεια, έρχονται στιγμές που όχι κουκούλι να αποροφά τους κραδασμούς δεν έχω όρεξη και υπομονή να φτιάξω, αλλά έχω την διάθεση να τα ανατινάξω όλα και να στείλω τους πάντες στον αγύριστο. Το παιδί μου εξαιρείται φυσικά. Και τότε είναι ώρα για βαθιές ανάσες και ασκήσεις Χοϊμέ.....

A tour to my castle...

Κάθε Δευτέρα απόγευμα το σπίτι μου είναι στα καλύτερα του. Γιατί κάθε Δευτέρα πρωί έρχεται η κυρία Όλγα και το κάνει κούκλα.. Η αλήθεια είναι πως τα οικοκυρικά δεν είναι το δυνατό μου σημείο, συνήθως κάνω τα απολύτως απαραίτητα που βέβαια δεν είναι και λίγα.  Στρώνω κρεββάτια, βάζω πλυντήρια πιάτων και ρούχων, απλώνω, ταχτοποιώ τα ρούχα στις ντουλάπες, πάω σούπερ μάρκετ καθαριστήρια και όλα τα σχετικά, και άμα έχω κέφια κάνω και λίγη κηπουρική. Και φυσικά μαγειρεύω, αλλά αυτό δεν το έχω στις δουλειές, το έχω στα πράγματα που λατρεύω, κυρίως επειδή δεν το κάνω κάθε μέρα αλλά όποτε έχω κέφι. Που κατά καιρούς έχω κέφι συχνά, και κατά άλλους καιρούς δεν έχω καθόλου.. Γι΄αυτό άλλωστε στο καθιστικό υπάρχει ένα κουτί γεμάτο καταλόγους για delivery, μερικά από τα οποία όπως το Καλαμάκι Αβάνα ή το Burgering House ας πούμε, μας έχουν στους χρυσούς χορηγούς.. 

Πίσω στο σπίτι, τα αγαπημένα μου δωμάτια είναι η κουζίνα και το καθιστικό. Εκεί περνάω τον περισσότερο χρόνο της μέρας μου - και στο γραφείο μου φυσικά αλλά αυτό όπως θα δείτε παρακάτω είναι μια άλλη, ειδική περίπτωση- και εκεί θα σας ξεναγήσω σήμερα διαδικτυακώς τώρα που είναι καθαρά και ταχτοποιημένα...

Αν λοιπόν το σπίτι μου είναι το κάστρο μου, τότε η κουζίνα είναι το... θησαυροφυλάκιο μου.. Στα ντουλάπια της κρύβονται οι δικοί μου μικροί θησαυροί.. Μπαχαρικά φερμένα από ταξίδια, τα υλικά για τα cupcakes μου, τρόφιμα, σκεύη για κάθε χρήση, και κατσαρολικά ων ουκ έστι αριθμός.. Και στα ράφια γύρω γύρω αναπαύονται οι συλλογές μου από αλατιέρες και κάθε είδους χαριστωμένο τζάτζαλο και φυσικά οι συσκευές μου.. Το καταπράσινο Kitchen Aid μου, ο αρτοπαρασκευαστής, μια φριτέζα που τηγανίζει με ελάχιστο λάδι και γι΄αυτό δεν την χρησιμοποιούμε και πολύ - μας πέφτει τρελά υγιεινή-, η Nespressiέρα μας και άλλα διάφορα.. Μέχρι και στα πιο ψηλά σημεία, βρίσκονται ακροβολισμένες φοντιέρες, γάστρες κάθε είδους, ψηστιέρες και τανζίν. Αφού καμιά φορά αγοράζω κάτι καινούριο και αναρωτιέμαι που θα χωρέσει.. Και όμως, με έναν τρόπο μαγικό, όλα βρίσκουν τελικά την θέση τους... :)

(Όλα στην εντέλεια... Μετά από λίγο, δεν θα είναι πια....)

(Συλλογές και διάφορα χαριτωμένα...)

Πάμε τώρα στο καθιστικό. Όταν αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σ΄αυτό το σπίτι, ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα ήταν το ότι επειδή είναι σχετικά παλιό ήταν χτισμένο με την λογική των περισσότερων δωματίων αντί για τους ενιαίους χώρους που συνηθίζονται στα πιο καινούρια σπίτια. Και έτσι, αποφασίσαμε να φτιάξουμε έναν χώρο πιο καθημερινό που έγινε ο αγαπημένος μας.. Ειδικά τον χειμώνα, εκεί περνάμε τα περισσότερα απογεύματα και βράδια μας.. Αράζουμε στους αφράτους καναπέδες και χαζεύουμε τηλεόραση, διαβάζουμε ή ακούμε μουσική, πολύ συχνά τρώμε και για βράδυ σε τραπεζάκια - δίσκους, και εκεί καθόμαστε και όταν έχουμε μέχρι έξι φίλους καλεσμένους. Το σαλόνι το ανοίγουμε για πιο.. ειδικές καταστάσεις παρόλο που ο Droopy αγαπάει τρελά το υπέροχο χειροποίητο χαλί του -σχεδόν το ίδιο με το μαξιλάρι του- και όποτε βρει ευκαιρία τρυπώνει και κοιμάται μακαρίως με την μουσούδα ακουμπισμένη στα κρόσσια...

(Τα διάφορα χαζολοϊδια δεν λείπουν από κανένα δωμάτιο του σπιτιού, έχω τρέλα με τα διακοσμητικά...)

(Και φυσικά ο Droopy είναι πανταχού παρών παρόλο που αρνήθηκε κατηγορηματικά να καθίσει στο μαξιλάρι του και να φωτογραφηθεί ως σοβαρό μοντέλο...)

Τι σας έλεγα στην αρχή? Πως κάθε Δευτέρα το σπίτι είναι ταχτοποιημένο? Όχι όλο... Ως άλλο γαλατικό χωριό του Asterix το γραφείο μου αντιστέκεται.. Ειδικά σήμερα που κατεβάσαμε τα πρώτα χειμωνιάτικαμου- μια που έχω και την ντουλάπα μου εκεί- θυμίζει περισσότερο αποθήκη παρά δωμάτιο κανονικό.. Φταίει βέβαια και το δικό μου το mood που είναι παράξενο και δεν έχω διάθεση να το συγυρίσω... Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας νοιώθω μετέωρη. Σαν να έχει μπει η ζωή μου στο pause και να περιμένω να συμβεί ότι είναι να συμβεί και να πατήσει κάποιος το κουμπί και να αρχίσει ο κόσμος να γυρίζει ξανά.. Και ας είναι και προς άλλη κατεύθυνση... Για να είμαι ειλικρινής δεν είναι αυτό που θα συμβεί που με φοβίζει... Έχω μάθει να κολυμπάω στην ζωή μου και θα το κάνω ξανά αν χρειαστεί. Και θα τα καταφέρω περίφημα, δεν έχω καμιά αμφιβολία γι΄αυτό... Με φοβίζει και με κουράζει αυτή η αβεβαιότητα, αυτή η περιρρέουσα μιζέρια που κολλάει σαν γλίτσα στην καθημερινότητα μας όσο και αν προσπαθούμε να την καταπολεμήσουμε με όσο ροζ και όση αισιοδοξία διαθέτει ο καθένας μας και όλος αυτός ο χαμένος χρόνος... Και νομίζω πως αυτή η άρνηση μου να ασχοληθώ με οτιδήποτε παραπάνω απο το απολύτως απαραίτητο είναι κατά κάποιον τρόπο η δική μου αντίσταση.. Anyway, η κατάσταση στο γραφείο μου σήμερα ήταν η εξής:

Χάος!!!! Θα μαζευτεί όμως κι αυτό, όπως θα μαζευτούν όλα τελικά, αναγκαστικά.. Και μην νομίζετε.. Μπορεί να μουρμουρίζω παραπάνω από το κανονικό αυτόν τον καιρό, και εδώ και στην ζωή μου, και μπορεί να με παίρνει από κάτω καμιά φορά γιατί εκτός από τα έξω έχουμε και αυτά που συμβαίνουνμέσα στο σπίτι μας και που δεν είναι ούτε απλά ούτε εύκολα όπως νομίζουν ορισμένοι, αλλά τελικά καταφέρνω σχεδόν πάντα στο τέλος της ημέρας να θυμάμαι πως οι προσωπικές μου ευχές έχουν πραγματοποιηθεί όλες.. Μια που πάντα ζητούσα αγάπη και ανθρώπους γύρω μου που να είναι εκεί για μένα και γι΄αυτό που είμαι πραγματικά.. Να μ' αγαπάνε με τις πολλές ατέλειες και τα ακόμα περισσότερα ελαττώματα μου.. Γι' αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους, τα αγόρια της ζωής μου και τους φίλους της καρδιάς μου εδώ αλλά και πιο μακριά, κρατάω το ηθικό μου όσο πιο ακμαίο γίνεται και προσπαθώ να τους χαρίζω χαμόγελα, την καλύτερη ενέργεια μου και την αγάπη μου άνευ όρων... Και να τους θυμίζω όσο πιο συχνά μπορώ πόσο πολύτιμοι είναι για την ψυχή και την καρδιά μου και πόσο τυχερή και περήφανη νοιώθω που τους έχω στην ζωή μου... Τα υπόλοιπα, αλήθεια σας λέω, θα τα βρούμε... Καληνύχτα και φιλιά...

Σαββατοκύριακο...

(My wall of...love...)

Σάββατο απόγευμα και γράφω με το παράθυρο ανοιχτό και τον Droopy ξαπλωμένο κάτω από το γραφείο μου να με παρακολουθεί αλαφιασμένος.. Έξω φυσάει και για κάποιον παράξενο λόγο - παράξενο γιατί είναι ένα σκυλί που έχει περάσει μήνες ατελείωτους στο νησάκι που παίρνει ο Θεός τον κόσμο- ο αέρας τον τρομάζει απίστευτα... Και αν η ΕΜΥ πέσει μέσα στις προβλέψεις της και έρθουν και οι καταιγίδες που ανήγγειλε, ο κακομοίρης το βράδυ θα κοιμηθεί αγκαλιά με τον Άρι, όχι απλά πάνω στο κρεββάτι του... 

Γράφω και σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνάνε οι ώρες τα Σάββατα και τις Κυριακές.. Πότε ήταν χτες και έκανα σχέδια και προγράμματα, πότε ξημέρωσε, πότε ήπια καφέ με τις φίλες μου, πότε έφτασε έξι...  Γενικά ο χρόνος περνάει γρηγορότερα πια μου φαίνεται.. Λέτε να είναι που μεγαλώνω και στενεύουν τα περιθώρια? Μπορεί.. Πάντως, παρόλο που δεν δουλεύω κανονικά, να έχω δηλαδή ένα γραφείο στο οποίο να πρέπει να πηγαίνω και να απασχολούμαι συγκεκριμένες ώρες, περνάνε οι μέρες σαν το νεράκι... Περνάνε και είναι μονίμως γεμάτες. Τίγκα. Κάθε μέρα όλη μέρα κάπου τρέχω - από σούπερ μάρκετ για τα ψώνια του σπιτιού μέχρι επαγγελματικά ραντεβού- κάτι γράφω - από τα κομμάτια μου για το site και το Nitro μέχρι το καινούριο βιβλίο μου που έχει ήδη φτάσει στην μέση,  και κάτι κάνω... Με ένα σπίτι στο οποίο εκτός από μας τους μόνιμους πηγαινοέρχονται οι φίλοι του Άρι και το κοριτσάκι του, έναν σκύλο, δυο δουλειές, τα κοινωνικά μας, τα καθημερινά μας και ένα σωρό πράγματα που σκάνε ξαφνικά και μας αναγκάζουν να αναπροσαρμόζουμε τα προγράμματα μας , πιστέψτε με, πολύ συχνά θα ήθελα η μέρα να είχε παραπάνω ώρες..  Δεν το λέω με παράπονο φυσικά, το να έχεις μια ζωή γεμάτη με αληθινά πράγματα να κάνεις και με πραγματικούς ανθρώπους να τα μοιραστείς είναι μεγάλη ιστορία.. 

(Συννεφιασμένη θέα από το παράθυρο της κουζίνας, Κυριακή πρωί..)

Απλά με αυτούς τους ρυθμούς, το σαββατοκύριακο το περιμένω σαν την δροσιά στην έρημο. Και φροντίζω με ευλαβική συνέπεια να το αφιερώνω αποκλειστικά και μόνο σε όσα και όσους γεμίζουν την ψυχή μου... Το πρόγραμμα απλό και σχεδόν το ίδιο... Πρωινός καφές με τις κολλητές στο Ivy, το Adamo ή την Παλιά Αγορά, μετά ένα βιαστικό σούπερ μάρκετ γιατί πάντα κάτι θα έχω ξεχάσει, χουζούρι στο σπίτι με βιβλία, μουσικές και παιχνίδια στο κομπιούτερ, ένας υπνάκος σίγουρα κάποια στιγμή για να έχω δυνάμεις για το βράδυ, φαγητό κάπου απλά με φίλους αγαπημένους, καμιά φορά συνέχεια για ποτάκι αργά γιατί έχω και άλλα, δικά μου προγράμματα που προσπαθώ να μην τα παραμελώ, εφημερίδες στην επιστροφή, και την Κυριακή όλη μέρα σπίτι.. 

(Η φωτογραφία είναι παλιότερη αλλά αν αλλάξετε τα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και το εξώφυλλο στα περιοδικά, η σκηνή παραμένει ίδια, όπως και η συνήθεια...) 

Και ξύπνημα αργά, πρωινό στην βεράντα όσο αντέχει ο καιρός και μετά μέσα, με μαρμελάδα από το Κυπαρίσσι, αρωματικό καφέ και κουβεντούλα με τον Μάνο, κυριακάτικος τύπος και social media, χαλαρό μεσημεριανό με τον αγουροξυπνημένο Άρι και τον Droopy να ζητιανεύει μπουκιές, ύπνος με τα πατζούρια μισάνοιχτα και το φως να ζωγραφίζει ρίγες στο κρεββάτι μας, και μετά μαγείρεμα, κρασί σε ποτήρια που κουδουνίζουν υπέροχα όταν τα τσουγκρίζεις, αγαπημένες ξένες σειρές στο DVD, και ύπνος με όνειρα γλυκά και ζαχαρένια...

(Αφράτα μαξιλάρια...)

Dolce far niente που λένε, πολύτιμες στιγμές που δεν τις αλλάζω με τίποτα και στις οποίες δεν χωράει κανείς που να μην είναι απόλυτα δικός μου, αγαπημένος και σημαντικός για την καρδιά και το μυαλό μου.. Η μόνη αλλαγή που σκοπεύω να κάνω μόλις χαλάσει κανονικά ο καιρός και έρθουν τα πρώτα γερά κρύα, είναι να μαζεύω τα μεσημέρια της Κυριακής φίλους καρδιάς να τρώμε όλοι μαζί, και να ακούμε μουσικές, και να γελάμε, και να παίζουμε επιτραπέζια, και να αράζουμε μέχρι όσο πάρει... Και να ανταλάσσουμε καλέσματα, συνταγές και ενέργεια, και να σπρώξουμε έτσι, όλοι μαζί, τον καιρό που θα είναι δύσκολος απ΄ότι λένε και δείχνουν όλα...

(Λονδινάκι μουντό αλλά πανέμορφο..)

Σήμερα, στον πρωινό καφέ στο Ivy, η κουβέντα ήρθε στο Λονδίνο.. Στα όσα έχουμε κάνει μέχρι σήμερα εκεί, και στα όσα σκοπεύουμε να κάνουμε στο μέλλον.. Και όπως πάντα, η σκέψη του μου φέρνει στην καρδιά νοσταλγία και μαζί μια λαχτάρα για βροχή, καταχνιά, αγκαλιές και σοκολάτα γάλακτος.. Εγώ που δεν τρώω σοκολάτα, που δεν μου αρέσει καν, φαντάζομαι πολύ συχνά τον εαυτό μου Σάββατο απόγευμα, σε ένα άλλο σπίτι, να κοιτάζω έξω από το παράθυρο μια άλλη θέα, γκρίζα και μουντή αλλά ταυτόχρονα οικεία και αγαπημένη, και να μασουλάω σοκολάτα γάλακτος.. Και να έχω δίπλα μου βέβαια τις ίδιες αγκαλιές να με κλείνουν μέσα τους και να με κάνουν να νοιώθω ασφαλής όταν έρχονται τα δύσκολα, και τους ίδιους ανθρώπους γύρω μου για να μοιράζομαι τις στιγμές, τα γέλια αλλά και τα δάκρυα μου.. Γι' αυτό και περιμένω άλλωστε. Για να μην φύγω μόνη μου... 

Φιλιά πολλά και καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο.. Και μην ξεχνάτε.. Η ζωή μας είναι όσο όμορφη την κάνουν εκείνοι με τους οποίους την μοιραζόμαστε.. 

Υ.Γ. Η πρώτη φωτογραφία είναι και η πιο αγαπημένη. Είναι το ταμπλώ που έχω δίπλα στο γραφείο μου και πάνω του καρφιτσώνω διάφορα χαζά πράγματα που για μένα όμως έχουν την δική τους, τεράστια σημασία... Και το τραγουδάκι φυσικά θυμίζει και μυρίζει την πόλη που αγαπώ.. Και μαζί τον έρωτα, που μακάρι να μην λείψει ούτε μια μέρα απ΄την ζωή μας.. Όσο μπορούμε, και όσο αντέχουμε... 

Time has come... (Updated)

Έρχονται φορές στην ζωή που δεν τις περίμενες και δεν ξέρεις πως να τις διαχειριστείς.. Ή που μπορεί να υποψιάστηκες πως θα έρθουν και έχεις προβάρει τις αντιδράσεις σου ατελείωτες φορές μπροστά στον καθρέφτη του μυαλού σου αλλά παρόλα αυτά, όταν έρχεται η ώρα της αλήθειας ανακαλύπτεις πως η όποια προετοιμασία σου απλά δεν είναι αρκετή... Και μένεις εκεί, μετέωρος και παγωμένος και ο χρόνος σταματάει.. Μέχρι την στιγμή που η αλήθεια, και η ζωή, και η μοίρα, σε πετάνε στα βαθιά παγωμένα νερά και τότε, οι προοπτικές είναι μόνο δύο. Ή κολυμπάς και μετράς τις πιθανότητες σου να καταφέρεις τελικά να επιπλεύσεις, η αφήνεσαι και πνίγεσαι εκεί, επί τόπου... 

Για όλα αυτά που θα έρθουν, θα προσπαθήσω να θυμάμαι πως αυτό που μετράει τελικά δεν είναι η απόσταση αλλά ο τρόπος με τον οποίο ζήσαμε την διαδρομή.. Το ξέρω από πρώτο χέρι πως δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά στα δύσκολα είναι που δείχνουμε την μαγκιά και την αξία μας...Καλημέρες και φιλιά...

Lyrics to "Everybody is free to wear sunscreen"
    by Baz Luhrman


Ladies and Gentlemen of the class of '97,
Wear sunscreen. If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be it. The long term
benefits of sunscreen have been proved by scientists, whereas the rest of my advice has no basis or
reliable then my own meandering experience.  I will dispense this advice....now.
Enjoy the power and beauty of your youth. Oh, nevermind, you won't understand the power and
beauty of your youth until they've faded, but trust me in 20 years, you'll look back at photos of
yourself and recall in a way you can't grasp now how much possibility lay before you and how fabulous
you really looked. You are not as fat as you imagine.
Don't worry about the future, or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra
equation by chewing bubblegum.
The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind: the kind that blindsides
you at 4pm on some idle Tuesday.
Do one thing every day that scares you.
Sing.
Don't be reckless with other people's hearts; don't put up with people who are reckless with yours.
Floss.
Don't waste your time on jealousy.  Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.  The race is
long, and in the end, it's only with yourself.
Remember compliments you receive; forget the insults. (if you succeed in doing this, tell me how).
Keep your old love letters; throw away your old bank statements.
Stretch.
Don't feel guilty if you don't know what you want to do with your life.  The most interesting people
I know didn't know at 22 what they wanted to do with their lives; some of the most interesting 40 year
olds I know still don't.
Get plenty of Calcium.  Be kind to your knees -- you'll miss them when they're gone.
Maybe you'll marry, maybe you won't.  Maybe you'll have children, maybe you won't.  Maybe you'll
divorce at 40; maybe you'll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary.
Whatever you do, don't congratulate yourself too much or berate yourself, either.  Your choices are half
chance, so are everybody else's.
Enjoy your body: use it every way you can.  Don't be afraid of it or what other people think of it; it's the
greatest instrument you'll ever own.
Dance...even if you have no where to do it but in your own living room.
Read the directions (even if you don't follow them).
Do not read beauty magazines; they will only make you feel ugly.
Get to know your parents; you never know when they'll be gone for good.
Be nice to your siblings: they're your best link to your past and the people most likely to stick with you in
the future.
Understand that friends come and go, but what a precious few should hold on.  Work hard to bridge the gaps
and geography and lifestyle, because the older you get, the more you need the people you knew when you
were young.
Live in New York City once, but leave before it makes you hard.
Live in Northern California once, but leave before it makes you soft.
Travel.
Accept certain inalienable truths: prices will rise, politicians will philander, you too will get old; and when you
do, you'll fantasize that when you were young, prices were reasonable, politicians were noble, and children
respected their elders.
Respect your elders.
Don't expect anyone else to support you.  Maybe you have a trust fund, maybe you'll have a wealthy spouse,
but you never know when either one might run out.
Don't mess too much with your hair or by the time you are 40, it will look 85.
Be careful whose advice you buy, but be patient with those who supply it.  Advice is a form of nostalgia;
dispensing it is a way of wishing the past from the disposal--wiping it off, painting over the ugly parts, and
recycling it for more than it's worth.
But trust me, I'm the sunscreen. 

UPDATE: Από τα μηνύματα και τα μέηλ σας συνειδητοποίησα πως το σημερινό ποστ, άσχετα με την αφορμή για την οποία το έγραψα, ταιριάζει σε διαφόρων ειδών κρίσεις. Από προσωπικές μέχρι κοινωνικές. Σας θυμίζω λοιπόν πως καμιά φορά, ειδικά σε καιρό κρίσης, η εικόνα που βγάζουμε προς τα έξω βοηθάει και αυτό που παλεύουμε από μέσα... Αφήστε που όπως και στα κοσμηματοπωλεία ας πούμε, η βιτρίνα δεν είναι μόνο για να αναδεικνύει τα επιλεγμένα κομμάτια κράχτες αλλά και για να προστατεύει εκείνα που βρίσκονται μέσα στο μαγαζί, που καμιά φορά κοστίζουν και περισσότερο... Οπότε ας κινηθεί ο καθένας ανάλογα..


Υ.Γ. Τα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά αλλά σας υπόσχομαι πως από αύριο κι όλας, θα επιστρέψω με άλλη διάθεση και άλλα ποστ.. xxxxx

Back to (pale) pink....

Για να αλλάξει λίγο το κλίμα εδώ μέσα, έτσι κι αλλιώς.. Άλλο είχα στο μυαλό μου αλλά και αυτό μια χαρά την κάνει την δουλειά του... Φιλιά και χαμόγελα...

Snap out of it επιτέλους!!!!!

Είναι μια έκφραση στ΄αγγλικά που γυρίζει στο μυαλό μου συχνά τελευταία. "Snap out of it" που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση "ξεκόλλα"... Και έχω λοιπόν τεράστια ανάγκη να ξεκολλήσω πια, από διάφορα πράγματα... Νομίζω πως φταίει σε μεγάλο βαθμό η εποχή που περνάμε που είναι δύσκολη και που πέρα από τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε ο καθένας ξεχωριστά στον μικρόκοσμο και στην καθημερινότητα του, έχουμε να τα βάλουμε και με την γενική μιζέρια που σκεπάζει την χώρα, την πόλη και τις ζωές μας γενικά. Από χαρακτήρα είμαι άνθρωπος που δεν αντέχω την μαυρίλα και το "από κάτω", είμαι γενετικά σχεδιασμένη με προσανατολισμό στην χαρά, την αισιοδοξία και το φως... Μεγαλωμένη με την Πολυάννα και "το παχνίδι της χαράς" και με χρόνια Χοϊμε στην πλάτη μου, ψάχνω πάντα μέσα στις δυσκολίες να βρω το "δώρο" και συνήθως τα καταφέρνω περίφημα... Και τώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές, έχω όλα τα επιχειρήματα που χρειάζονται για να ανατρέψουν το mood μου με ταχύτητα φωτός..

Μπορεί να μην θησαυρίζουμε αλλά έχουμε δουλειά, μπορεί να μην περνάμε την καλύτερη περίοδο μας αλλά εξακολουθούμε να έχουμε ο ένας τον άλλον,  μπορεί οι φίλοι μου να είναι αγχωμένοι και κακόκεφοι αλλά τουλάχιστον είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζομαι, μπορεί φέτος να μην πήγα όσες διακοπές ήθελα αλλά το καλοκαίρι πέρασε ανέλπιστα καλά, μπορεί η δουλειά μου να μην μου δίνει τα χρήματα που χρειάζομαι αλλά κρατάει το όνομα μου στον αφρό, μπορεί να χάνω την ψυχραιμία μου και την υπομονή μου με πολλά αλλά γελάω πάντα πολύ και έχω ακόμα αντοχές... Για όλα τα άσχημα έχω έναν αντίλογο και μια ελπίδα... Και στην τελική, ακόμα και όταν όλα τα υπόλοιπα πάνε κατά διαβόλου, έχουμε την υγειά μας και το παιδί μου που είναι το κέντρο του προσωπικού μου σύμπαντος είναι γερό και ευτυχσιμένο οπότε όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν...

Ναι... Όλα αυτά είναι έτσι ακριβώς και όλα αυτά τα ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα όταν ξυπνάω το πρωί... Και όταν πέφτω να κοιμηθώ το βράδυ. Σε μια πόλη που έχει πάψει να γελάει και που οι άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια κάτι για φαγητό έχουν γίνει εικόνα καθημερινή ακόμα και στις δικές μας, πιο "καλές" γειτονιές, εγώ καταφέρνω ακόμα να θυμάμαι τς ευλογίες αντί για τις κατάρες... Τότε γιατί τα όνειρα μου είναι όλο και πιο δυσάρεστα, και γιατί το χαμόγελο μου γίνεται όλο και πιο επιφανειακό? Γιατί νοιώθω παγιδευμένη, αυτή είναι η αλήθεια.. Μέσα στον αγώνα να κρατήσω την ζωή μας όσο πιο ανέπαφη γίνεται από την πραγματικότητα που μας περιτριγυρίζει, μέσα στην προσπάθεια να διατηρήσω ισορροπίες που δεν διάλεξα αλλά μου επιβλήθηκαν με τον καιρό, μέσα στην αγωνία μου να είμαι εντάξει, και γελαστή, και ροζ για όλους εκείνους που αγαπάω και που δεν θέλω να απογοητεύσω, μέσα στην αποφασιστικότητα μου να συνεχίσω να δίνω την ενέργεια μου εκεί που νοιώθω πως πρέπει με κάθε κόστος, μέσα στην φούρια μου να τα προλάβω και να τα αντέξω όλα, έρχονται στιγμές που αισθάνομαι πως έχω χάσει τον έλεγχο του τι είναι αυτό που θέλω εγώ.. Του ποια είμαι στ΄αλήθεια... 

Όχι πολύ καιρό πριν, είχα τεράστια επαφή με το συναίσθημα μου και ήξερα ακριβώς τι είχα ανάγκη για να είμαι καλά και ευτυχισμένη.. Και είχα και την τύχη να έχω χτίσει την ζωή μου με τέτοιο τρόπο που οι άνθρωποι που αποτελούσαν την βάση μου, να μου δίνουν αυτά που χρειαζόμουν χωρίς προσπάθεια και χωρίς υποχωρήσεις ή συμβιβασμούς.. Και να δέχονται τα όσα είχα εγώ να τους προσφέρω χωρίς παράπονα ή απαιτήσεις... Γιατί ταίριαζαν με έναν μαγικό τρόπο οι χημείες μας.. Όχι πολύ καιρό πριν, πίστευα πως η αγάπη -όταν υπάρχει- φτάνει για να συνεννοούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους, για να δίνουν και να παίρνουν χαρά, για να ανταλάσσουν θετική ενέργεια και για να χωράνε όμορφα και αρμονικά ο ένας στην ζωή του άλλου.. Και για να συγχωρούν... Όχι πολύ καιρό πριν, η επιλογές μου ήταν απλές και η ευκολία μου να ξεχωρίσω τους ανθρώπους που ήθελα στην ζωή μου από εκείνους που δεν ήθελα βασιζόταν στο αν μου έδιναν χαρά και αν γέμιζαν την ψυχή μου. Αν με πήγαιναν παρακάτω.. 

Σήμερα, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, τα εύκολα έχουν γίνει δύσκολα και τα απλά μπερδεμένα.. Και ξέρω πια πως η αγάπη δεν φτάνει πάντα, και πως υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στην ζωή μας για να μας αλλάξουν, και όχι με τον πιο εύκολο τρόπο.. Σήμερα, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, προσπαθώ όλο και συχνότερα να θυμάμαι ότι είμαι καλύτερη από αυτό που μπορεί να με κάνει ο θυμός, η πίκρα και η απόρριψη, και τα καταφέρνω, αλλά η χαρά χάνεται... Σήμερα, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, προσπαθώ να αποφασίσω αν θα ξαναγίνω η ροζ πριγκήπισσα του κάποτε και θα ζήσω με τις απώλειες ή θα συνεχίσω να παίζω την Σταχτοπούτα για να ζήσω με τις παρουσίες.. Βοηθάει το ότι μιλάω για ένα κομμάτι της ζωής μου δευτερεύον σε πραγματική παρουσία, αν και πολύ σημαντικό σε ότι έχει να κάνει με την επιρροή και την σημασία του στο μυαλό και την καρδιά μου.. Βοηθάει και το ότι μετά από χρόνια ψυχανάλυσης ξέρω βαθιά μέσα μου πως αυτό που με παιδεύει δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η προβολή που κάνω εγώ επάνω της. Η προβολή μιας ιστορίας που με κυνηγάει και με στοιχειώνει χρόνια τώρα γιατί έχει να κάνει με τον πατέρα μου και τα προβλήματα της σχέσης μου μαζί του.. Με βοηθάει και το ότι κάτω από το ροζ, και το ξανθό, και το ανέμελο, κρύβεται ένα πολύ σκληρό μπισκότο που έχει επιβιώσει πολλών καταστροφών.. 

Παρόλα αυτά, I must snap out of it. Με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Πρέπει να βρω τον τρόπο να ξαναγίνω εγώ, και να πάψω να υποκρίνομαι κάτι που δεν είμαι για να χωρέσω σε έναν ρόλο που δεν γράφτηκε επάνω μου. Πρωτοφανώς! Και να το κάνω χωρίς να χάσω αυτά που δεν θέλω να χάσω, και κερδίζοντας την χαρά, το γέλιο και την ανεμελιά που μου έχει λείψει. "If only I could be free of you without losing you.." λέει η ηρωίδα του Crave, του βραβευμένου θεατρικού έργου της Sarah Kane. Μεγάλη κουβέντα, μεγάλη αλήθεια.. Μερικές μέρες πριν, αυτή ακριβώς την κουβέντα την είχα με έναν από τους ανθρώπους που με ξέρουν καλύτερα απ΄όλους, μια που ζει μαζί μου τα τελευταία είκοσι χρόνια. Με τον Μάνο.. Που με βλέπει ένα χρόνο τώρα να παιδεύομαι και να χαλιέμαι και παρόλα αυτά είναι ο μόνος που δεν μου έδωσε ποτέ την εύκολη συμβουλή του "παράτα τα, δεν αξίζει τον κόπο" γιατί ξέρει καλά και τον χαρακτήρα μου και τους λόγους για τους οποίους παλεύω.. Δεν θα την μεταφέρω φυσικά εδώ, δεν υπάρχει λόγος, θα κλείσω απλά το ποστ quoting δυο φράσεις μόνο. "Αυτό που θέλουμε όλοι από σένα, είναι αυτό που είσαι όχι αυτό στο οποίο θα μπορούσαμε να σε μετατρέψουμε αν είχαμε την δυνατότητα. Απλώς ο καθένας χρειάζεται τους δικούς του χρόνους για να το καταλάβει." Έχει δίκο φαντάζομαι.. Ελπίζω.. Το θέμα είναι πως για να υπάρξει χρόνος, πρέπει να καταφέρω να πείσω τον πιο δύσκολο μου σύμμαχο να με βοηθήσει να ξεφύγω από τα γρανάζια που με κρατάνε ασφυκτικά πιεσμένη και να αρχίσω να ανασαίνω πάλι κανονικά.. Έτσι ώστε να έχω την άνεση να προχωράω σε μια ευθεία - ιδανικά παράλληλη-  αντί να κάνω πότε κύκλους και πότε άλματα σαν την τρελή του έργου...

Υ.Γ. Δανείζομαι την φωτογραφία από το blog της Αγιάτης, και μαζί σας βάζω ένα link για ένα ποστ που όταν το διάβασα μίλησε στην καρδιά μου. Γιατί θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ, με άλλα λόγια, για άλλους λόγους και από μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Αλλά το ίδιο σπαρακτικά... Επίσης, σας ζητώ συγγνώμη που θα κλείσω τα σχόλια αλλά αυτό το κείμενο δεν αντέχει ανωνύμους.. Ούτε γνώμες που δεν θέλω ή δεν μπορώ να ακούσω... Φιλιά...

Υ.Γ.2 Φυσικά πίσω από τις λέξεις κρύβεται πάντα η αλήθεια. Που δεν είναι ποτέ απλή, επίπεδη και μοναδική. Και αυτό το blog, όσο βοηθητικό, ψυχαναλυτικό και ξαλαφρωτικό κι αν είναι, θα περιέχει πάντα ένα μόνο κομμάτι της δικής μου αλήθειας. Το πιο εύκολο προς κατανάλωση.. 

Μια μέρα σαν τις άλλες... (Σχεδόν).

Κυριακή πρωί.. Περνάνε ο μέρες και δεν τις προλαβαίνω πια, και οι περισσότερες περνάνε πολύ όμορφα... Η χτεσινή ας πούμε τα είχε όλα, και μαλλί και νύχι απίστευτο - φέτος η μόδα (και η Chanel) θέλουν νύχια mat μου είπε η Aurora, και φυσικά ακολούθησα την συμβουλή της με ένα υπέροχο vintage γκρί του Yves St. Laurent) και καφέ ωρών με τις κολλητές, και κοριτσοκουβέντες ατελείωτες, και γέλια τρελά, και βιαστικά ψώνια γιατί σήμερα θέλω να μαγειρέψω και είχα ξεχάσει όπως πάντα, τις πατάτες... 

 (Το γκρί -mat effect- στα νύχια μου αρέσει πολύ. Όπως και στα ρούχα άλλωστε..)

Αυτό που λατρεύω τις πατάτες αλλά μονίμως τις ξεχνάω, μάλλον πρέπει να το δω... Πάντως χτες το απόγευμα πετάχτηκα έναν γρήγορο Βασιλόπουλο και αγόρασα ένα πακέτο και έτσι το βράδυ θα μεγαλουργήσω πάλι. Το σχέδιο μου είναι απλό... Θα βάλω σε ένα ταψί ένα ωραίο κομμάτι χοιρινό κρέας βιολογικής εκτροφής που αγόρασα από τους Εβιότοπους - το καινούριο χασάπικο- boutique που άνοιξε στην γειτονιά μας- μαζί με μερικά μπιφτεκάκια (γιατί είπαμε, είμαστε 4 πια), θα κόψω τις πατάτες κυδωνάτες, θα βάλω αλάτι, πιπέρι, ρίγανη, λίγο λάδι και ελάχιστο βούτυρο, έτσι για την γεύση, και λίγο νερό για να ψηθεί καλά το όλο σύστημα και θα τα βάλω στο φούρνο στους 200 βαθμούς πάνω κάτω. Και όταν θα είναι έτοιμα θα ρίξω μέσα στο ταψί κομμάτια τυρί- μαστέλο Χίου συγκεκριμένα που αγόρασα από το Menoo- και μόλις λιώσει το φαγητό μου θα είναι έτοιμο.. Και θα το απολαύσουμε με κόκκινο κρασί -σε ποτήρια Riedel φυσικά, γιατί η κρίση θέλει κυρίως καλοπέραση- βλέποντας τα δύο πρώτα επεισόδια του δεύτερου κύκλου της σειράς Dowton Abbey. Αν έχετε τρόπο να κατεβάζετε σειρές από το Internet - δοκιμάστε στο Pirates Chest ας πούμε- να την δείτε οπωσδήποτε. Η πρώτη σεζόν είναι ήδη επάνω και θα κολλήσετε τρελά. Μιλάμε για τεράστιο σουξέ... 

(Το σημερινό φαγάκι θα αργήσει να φωτογραφηθεί οπότε είπα να σας δείξω instead, την μαγειρική μου της Πέμπτης.. Σνίτσελ με πατατούλες τηγανητές που τα συνοδέψαμε με σαμπάνια ροζέ. Πριν πέσετε να με φάτε οι ανώνυμοι, η σαμπάνια πάει εξαιρετικά με τα τηγανητά λέει ο καλός μου. Και εμείς την ήπιαμε στο σπίτι μας, μεταξύ μας. Δεν την ανοίξαμε στα μπουζούκια πρώτο τραπέζι πίστα...)

Πίσω στην χτεσινή μέρα, μετά από ένα beauty nap γιατί έχουμε και μια ηλικία που δεν μας επιτρέπει να παίρνουμε τις μέρες σερί, το πρόγραμμα είχε τραπέζι στο σπίτι της Μάρθας. Κλείνουν σήμερα δώδεκα χρόνια γάμου με τον Άλκη και είπαν να το γορτάσουμε. Έπεσαν και τα γενέθλια του Μάνου μαζί - χτες έκλεισε τα σαράντα δύο επιτέλους πια!- οπότε είχαμε και τούρτα με κεράκι, και φαγητό απίστευτο δια χειρός της κολλητής μου που μεγαλούργησε και παρέα σούπερ.. Και το βράδυ πέρασε όπως συνήθως καταπληκτικά.. Βέβαια, η διάθεση μου δεν ήταν και η καλύτερη, καμιά φορά τα social media χάνουν την χαρά τους - ειδικά όταν ανακαλύπτεις πως άνθρωποι που εσύ τους έχεις ξεχάσει εντελώς εδώ και πολύ, πολύ καιρό εξακολουθούν να ασχολούνται μαζί σου- αλλά ακόμα και αυτό ένα μάθημα είναι, ζωής.. Αυτό και το ότι ο δυστυχώς δεν έχουν όλοι ούτε τις ίδιες αντιδράσεις ούτε τον ίδιο τρόπο να υπερασπίζονται αυτούς που αγαπάνε... Δεν σας κρύβω πως εγώ συχνά απογοητεύομαι από συμπεριφορές ανθρώπων που αγαπάω.. Μπορεί να έχω high expectations - είναι τόσο λίγοι οι άνθρωποι που μπορούν να αγγίξουν αληθινά την ψυχή μου και τόσο "αυστηρά" διαλεγμένοι που περιμένω από εκείνους να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων- μπορεί να είμαι απλά παράξενη και γκρινιάρα.. Δεν έχει σημασία.. Αυτό που έχει σημασία είναι πως χτες το βράδυ ήμου θυμωμένη πολύ και πως μου πήρε ώρα να ηρεμίσω... Όλον μου τον ύπνο για να ακριβολογώ.. Έβλεπα απίστευτα όνειρα, πως είχα χάσει το κινητό μου και διέσχιζα την Αθήνα για να πάω να το βρω στην Βάρκιζα!!!! και στην πορεία έπεφτα πάνω σε ανθρώπους που είχα να δω αιώνες και ήταν όλοι τεράστοι... Ψηλοί δυο, δυο μέτρα και...  "Σκέψου πόσο ανυπεράσπιστη ένοιωσες, τόσο Ούφο που είσαι", ήταν η πρωινή διάγνωση της Μαρίας.. " Να θυμάσαι όμως πως η κακή ενέργεια επιστρέφει πίσω σε εκείνον που την έστειλε, αυτό είναι νόμος της φύσης αποδεδειγμένος που δεν χωράει αμφισβητήσεις."  Σωστό. Το έχουμε δει να συμβαίνει, αυτό είναι αλήθεια.. Όπως αλήθεια είναι ότι στην ουσία δεν θύμωσα με το άτομο που εξακολουθεί να ασχολείται, θύμωσα με εκείνο που δεν φρόντισε να με προστατεύσει από την κακή ενέργεια, αλλά να σας πω κάτι? Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνουμε τον χρόνο μας με άσχημα συναισθήματα.. Και οι άνθρωποι που αγαπάμε πραγματικά, ακόμα και όταν μας πικραίνουν, είναι εκείνοι που διαλέξαμε με την καρδιά μας..

Οπότε σήμερα είναι Κυριακή, έχει λιακάδα και ψυχρούλα ακριβώς όπως πρέπει, το mood μου είναι και πάλι γελαστό, και εγώ σας στέλνω ένα φιλί καλημέρας και πάω για πρωινό καφέ με την φίλη μου την D. που είναι εδώ εκτάκτως για ένα συνέδριο.. Και μετά θα πάρω τις εφημερίδες μου, θα γυρίσω σπίτι και θα ξαναβγώ αύριο το πρωί με το καλό... 

Να φανταστείτε, ούτε η πρόταση κάποιων φίλων για Burger Joint το απόγευμα δεν στάθηκε ικανή να με δελεάσει... Λατρεύω τα υπέροχα burgers, τις τηγανητές πατάτες με το λιωμένο τυρί και την απίστευτη pizza, και έχω και μια αδυναμία και στο αγόρι που τα φτιάχνει όλα αυτά... Και στους διπλανούς Lucumades που είναι γεμιστοί με καραμέλα ή με μήλο και κανέλα ή - κρατηθείτε- έχουν γεύση cheese cake και filling σιρόπι φράουλα.. 

(Πατατούλες τηγανητές με λιωμένο cheddar και λουκουμάδες με καραμέλα και σοκολάτα από το The Burger Joint. Όσοι πάτε βόλτα νότια σήμερα, να σπεύσετε και θα με θυμηθείτε..)

Η Κυριακές όμως είπαμε, στο δικό μου πρόγραμμα είναι για μέσα... Και η μόνη εξαίρεση της μέρας είναι η αγαπημένη μου φίλη που μένει μακριά και δεν την χαίρομαι όσο θα ήθελα...