Παίρνω φόρα....

Ο Blogger ψιλο καταρρέει αυτές τις μέρες, το Facebook με κουράζει λίγο έτσι που γεμίζει κάθε τόσο με άσχετα τραγούδια και  requests για την Φάρμα (φταίει φυσικά πως έχω σταματήσει να παίζω εδώ και καιρό, βαρέθηκα τα βελάσματα) και το Twitter έχει πλάκα τελικά αλλά μάλλον γιατί είναι ακόμα αρχή και είμαστε στα μέλια... Γενικά πάντως, μετά από τόσες μέρες ταλαιπωρίας – 19 and still counting- η αλήθεια είναι πως έχω μια τεράστια λαχτάρα να βγω από το σπίτι σήμερα και να ξαναμαζευτώ αρχές φθινοπώρου. Μην σας πω τέλη… Και αν με ξέρω καλά – που με ξέρω- μόλις μου περάσει τελείως ο βήχας και αρχίσω να ξαναμπαίνω στους κανονικούς –βιολογικούς κυρίως- ρυθμούς μου, αυτό θα κάνω..

 

Η άνοιξη που μάλλον είναι με το μέρος μου τελικά δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν θα φέρει λιακάδες που θα μείνουν, και ευτυχώς δηλαδή γιατί αν αναγκαζόμουν να μένω κλεισμένη μέσα στο σπίτι με τον ήλιο έξω να λάμπει θα είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη ενώ τώρα την γλύτωσα με μια ελαφριά θλίψη… Και με τεράστια μουρμούρα σε οποιονδήποτε με πήρε έστω και ένα τηλέφωνο να δει τι κάνω, δηλαδή practically σχεδόν σε όποιον ξέρω… Ποντάρω όμως στο συγχρονισμένο μας timing και ελπίζω πως από βδομάδα που όπως όλα δείχνουν θα είμαι έτοιμη για πρωινούς καφέδες, θα κάνει και αυτή το θαύμα της…

 

Βέβαια τώρα γράφω και πίνω καυτό τσάι με μέλι – πόσο γιαγιαδίστικο Θεέ μου!- αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, έτσι δεν είναι? Και η Πολυάννα μέσα μου μετράει όπως πάντα θετικά αντί για απώλειες, και μέχρι τώρα έχουμε 6.5 κιλά που τα χάσαμε και ελπίζω πως δεν θα τα ξαναβρούμε κάπου εδώ γύρω, το μαλλί μου που μετά από δεκαπέντε μέρες λούσιμο στο σπίτι και μάσκες με κερατίνη το ίσιωσα χτες στον Βαγγέλη και είναι μακρύ κανονικά και τέλειο, μια λαχτάρα για διάφορες πρασινάδες ανεξήγητη – μαγείρεψα φοβερό σπανακόρυζο για πρώτη φορά στην ζωή μου και έχω ταράξει τις σαλάτες- και ένα σωρό υπέροχα προγράμματα για το καλοκαίρι μια που ο αγαπημένος μου αλλά και διάφοροι φίλοι έσπευσαν να μου κάνουν τρελό pampering και τους ευχαριστώ πολύ γιατί το χρειαζόμουν όσο τίποτα… 

Θα αφήσω να περάσει και η επόμενη εβδομάδα λίγο χαλαρά να πάρω τα πάνω μου και μετά… Ποιος με πιάνει!!!! Ένα θα σας πω.. Από τα πρώτα πράγματα που έχω κανονίσει είναι μάθημα μαγειρικής με τον Χριστόφορο Πέσκια με θέμα τα burgers!!! How cool is that? Και μετά λέω να πάω και μια βόλτα από τον Αστέρα να κάνω στο Matsuhisa και ένα μάθημα για black cod με sweet miso , και θα κλείσω με τον Στέλιο Παρλιάρο που θα μου μάθει τα μυστικά της τέλειας κρέμας ζαχαροπλαστικής.. In between δε, μου έχει τάξει και ο Μιχάλης Μιχαήλ μάθημα παρασκευής νουγκατίνας... Έτσι, για να είμαι λίγο προετοιμασμένη για τα κανονικά μαθήματα που θα ξεκινήσουν τέλη Σεπτεμβρίου… 

Και φυσικά, υπάρχει και το blog… Που το έχω αφήσει λίγο στην άκρη και που σκέφτηκα να το αφήσω και τελείως, να μην σας το κρύψω.. Όμως συνειδητοποίησα πως όσο και αν ήθελα να το παρουσιάσω – και να ήταν κι όλας- διαφορετικά, αυτό το blogάκι το γράφω για μένα και μόνο… Και αντικατοπτρίζει απολύτως τις διαθέσεις μου και τις περιόδους που περνάω και αυτό μπορεί να το χρωματίζει κάπως, όμως πάντα θα είναι το δικό μου διαδικτυακό σπίτι , είτε έχει τις πόρτες του ανοιχτές τέντα για να μπαινοβγαίνουν όλοι οι γνωστοί και φίλοι, είτε είναι κλειστό λόγω διακοπών γιατί έτσι πρέπει, θέλει ή μπορεί… Και έτσι, σ’ αυτή την φάση το πάω χαλαρά… Όπως πάω χαλαρά όλα τα πράγματα στην ζωή μου αναγκαστικά μια που η πνευμονία ήταν μια εντολή slow down από μόνη της που και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να παρακούσω… Και η αλήθεια είναι πως τελικά την είχα ανάγκη αυτή την – έστω και αναγκαστική- ηρεμία, και αυτές τις βαθιές ανάσες που με τόσο κόπο παίρνω τελευταία, για να βάλω τον εαυτό μου πρώτα και μετά τους γύρω μου σε τάξη… Και για να πάρω φόρα για αυτά που έρχονται βέβαια… 

 

Τα βράδια που ανοίγω τα παράθυρα έξω μυρίζει άνοιξη.. Λεμονιές, γιασεμιά, και αυτή η δροσιά που κάνει το δέρμα να ανατριχιάζει από προσμονή.. Για το κάψιμο του ήλιου το καλοκαίρι… Και είναι υπέροχη αυτή η αίσθηση των όσων ξέρεις πως θα έρθουν, γιατί τα έχεις μυρίσει στον αέρα, τα έχεις νοιώσει στην ψυχή σου και τα έχεις αγγίξει στα όνειρα σου… Το σύμπαν πάντα προειδοποιεί, και ας γελάσουν για μια ακόμη φορά οι μακριά νυχτωμένοι, καθόλου δεν με νοιάζει… Προειδοποιεί και για τα άσχημα και για τα όμορφα που μας ετοιμάζει και νομίζω πως μετά από τόσες πανωλεθρίες και ήττες μαζεμένες τον δικαιούμαι έναν θρίαμβο.. Τον έχω κερδίσει με την αξία μου.. Και θα τον απολαύσω με κάθε ίνα του κορμιού μου και με κάθε φαιό κύτταρο του μυαλού μου, σας το ορκίζομαι.. Καλημέρα, και πολλά πολλά φιλία…

Υ.Γ. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κάποιοι ανεγκέφαλοι αποφάσιζαν να πετάξουν βόμβες μολότωφ έξω από το Α.Τ. Εξαρχείων, δίπλα ακριβώς στον χώρο όπου γινόταν η λαϊκή... Ζούμε σε μια χώρα που μας διώχνει με κάθε μέσον και τρόπο και στην οποία η λογική έχει γίνει πια είδος πολυτελείας. Το ίδιο και η ασφάλεια. Κρίμα, αυτό μόνο...

Υ.Γ.2 Παρόλα αυτά, η εικονογράφηση θα είναι χαρούμενη και χρωματιστή.. Το χαμόγελο είναι η μόνη αντίσταση που μας έχει μείνει.. Μαζί με το χιούμορ μας που η αλήθεια είναι όμως πως έχει αρχίσει και αυτό να λιγοστεύει... Και να γίνεται θυμός... 

Υ.Γ.3 Δεν απαντάω στα σχόλια σας η γαϊδούρα, το ξέρω, αλλά τι να κάνω! Περνάω φάση παράξενη και όσοι με αγαπάτε το ξέρω πως θα μου την συγχωρέσετε.. Θα επανέλθω όμως όταν θα είναι ώρα...

Υ.Γ. 4 Και φυσικά υπάρχει και η εκκρεμότητα του βιβλίου.. Η κρίση δυστυχώς δεν κάνει διακρίσεις, κάποιοι εκδοτικοί οίκοι ήδη έκλεισαν και αυτοί που έχουν απομείνει παλεύουν με τα budgets και τις περικοπές, οπότε η έκδοση καθυστερεί αλλά δεν αναβάλεται.. Δεν πειράζει, καθόλου.. Προτιμώ να γίνουν όλα από φθινόπωρο έτσι κι αλλιώς -πριν τα χριστούγεννα είναι πάντα η καλύτερη εποχή για να λανσαριστεί ένα καινούριο βιβλίο - αφήστε που έτσι προλαβαίνω να διορθώσω και το τέλος που τώρα πια το θέλω αλλιώς...